Op het startblok

Met tegenzin haalde ik mezelf uit het water. Ik zat in mijn laatste zwemsessie van 2016, op weg naar het grootste gevecht die ik tot nu toe tegen mezelf heb moeten leveren. Een week lang speelde stiekem het plan in mijn hoofd om deze avond de strijd aan te gaan. Een week lang leverde dat ook onrustige nachten op, waarin allerlei mogelijke scenario’s mij achtervolgden in dromen. Ik stond vaak op het punt om dit plan stilletjes af te blazen, het toch maar niet te doen. Aan de andere kant wist ik dat het er toch ooit een keer van moest komen als ik ook echt van deze angst af wilde. En van die angst af zijn wilde ik zeker, het liefst zo snel mogelijk.

Het bevrijdende gevoel dat ik mocht ervaren bij het overwinnen van mijn angst om onder water te zwemmen was overweldigend mooi. Het is een gevoel wat mij nog steeds ontzettend blij, dankbaar en trots maakt, een gevoel waardoor ik zwemmen veel leuker ben gaan vinden en open ben gaan staan voor allerlei andere vormen van sporten in het water. Ik wilde dat gevoel ook bij deze angst ervaren, die omzetting van eng naar leuk. Maar om daar te komen moest ik wel die ene stap zetten waar ik al een week lang enorm tegenop zag.

Ik zetelde mezelf op het eerste startblok, de warme hand van m’n begeleider op m’n schouder. Wat voelde dat fijn, dat ze naast me stond en me in de gaten hield! Redelijk zelfverzekerd strekte ik mezelf en keek naar m’n doel. Voor m’n gevoel keerde m’n maag zich om bij het zien van de afstand tussen mij, het water en de bodem van het bad. Het leek alsof er niets anders meer bestond dan ik en het water waar ik in zou gaan. M’n hoofd schreeuwde dat ik van het startblok af moest, dat ik het niet moest doen. M’n benen voelden loodzwaar, m’n hart leek zich een weg uit m’n lichaam te beuken en ik had nauwelijks controle over m’n ademhaling.

Ik twijfelde. Waarom? Waarom deed ik mezelf zo’n pijn? Het was helemaal niet nodig om dit te doen, ook niet voor die ene paar triathlons. Er waren genoeg alternatieven om dit stukje van de wedstrijd over te slaan. En toch… Toch wilde ik het gevoel van bevrijding weer proeven. Ik wilde niet bang zijn, ik wilde voor de volle 100% kunnen ontspannen en genieten. Gewoon voor mezelf, daar stond die triathlon helemaal los van.

Eventjes keek ik naar de andere kant van het bad en dacht terug aan mijn eerste les. Toen stond ik samen met m’n begeleider aan de kant van het bad bubbeltjes te blazen. Dat was onze kennismaking, de allereerste stap die ik samen met haar zette. Ik was toen onzeker, vond het spannend en eng en ik vertrouwde haar meer dan mezelf. Het gevoel van veiligheid en vertrouwen wat zich in die eerste les had gevormd nam mijn twijfel op het startblok weer weg. Het was al die tijd al enorm goed gegaan, waarom zou het nu dan niet goed gaan?

Vanuit die herinnering wist ik me te herpakken. Spanning op de benen, armen gestrekt. Als ik van deze angst af wilde was nú het moment om ervoor te gaan. Terugkrabbelen was geen optie meer. Ik keek naar voren en zag alleen nog dat plekje op de bodem om naar toe te gaan. Nog één keer controleren en dan… GAAN! Met moeite scheurde ik mezelf van het startblok. De luttele seconde in de lucht vulde me met doodsangst. M’n hoofd schreeuwde alsof m’n leven er van af hing. Maar in diezelfde seconde vond ik ook een ijzige kalmte. Wat hierna ook zou gebeuren, ik had het moeilijkste gehad. Ik kon nu niets anders meer doen dan me overgeven aan de situatie en de ervaring over me heen laten spoelen.

Het volgende moment voelde ik hoe het water mij omarmde, hoe het de kleine geluiden uit het zwembad opslokte en verving met het razen van bubbels langs m’n lichaam. Ik hoefde niets te doen, m’n lichaam stuurde me op automatische piloot naar het oppervlak. Eenmaal boven water drukte ik mezelf tegen de kant, m’n hoofd in m’n armen. De wereld leek nog steeds stil te staan. Ver weg hoorde ik hoe m’n begeleider vroeg of het ging. Ik kon niet antwoorden, ik was compleet overweldigd door het moment en kon geen woorden vinden.

Uiteindelijk wist ik mezelf op de kant te hijsen. Het was nog steeds storm in mezelf, orkaankracht. Hoe lang ik daar als een zielig hoopje heb gezeten weet ik niet. Maar ik weet wel dat m’n begeleider naast me zat en dat ik haar een knuffel heb gegeven. Het was een aangenaam warm gevoel, iets wat ik hard nodig had. Ik was zo blij dat ze er weer was! Nee dat ze er nog steeds was. Dat ze me elke seconde heeft gevolgd, m’n veiligheid en vertrouwen heeft geborgd en me zo kracht heeft gegeven om door die angst heen te prikken.

Het einde van de storm kwam toch echt in zicht, ik voelde me wat tot rust komen en merkte toen pas de daadwerkelijke klap. Ik kon nog steeds erg weinig zeggen, ik voelde me zwak en m’n hele lichaam trilde. Ik had wat nodig; eten, drinken, het maakte me niet uit. Vanaf dit moment zijn m’n herinneringen flarden. Ik weet nog dat ik stond en me niet goed voelde, dat ik met hulp een stoel had bereikt en dat ik daar opeens zat met een beker water. Wat tussen die stoel en dat bekertje water is gebeurd weet ik niet. Ik was daar ergens even van de kaart geweest. Dat zei m’n begeleider tenminste en ik geloof haar.

Gelukkig ging het langzaamaan steeds beter. De reset die ik mezelf had gegeven in die stoel had geholpen. Ik kwam weer terug bij volle verstand en wist een degelijk gesprek te voeren voordat ik het - met enige tegenzin - een avond noemde, m'n begeleider bedankte met een knuffel en ging douchen. Ik keek daarna weer naar het startblok. Voor het eerst die avond gromde het leeuwtje in mij de overwinning. De moeilijkste stap had ik gezet, het kan vanaf hier alleen maar makkelijker en leuker worden. Op een wolkje van ongeloof en vastberadenheid dreef ik langzaam weg om naar huis te gaan. Ik had het gedaan, ik kon nu eindelijk beginnen met loslaten. En dat gevoel... dat valt niet te omschrijven, zo heerlijk!

Paarden met gecoupeerde staarten niet (langer) toegestaan op keuring/tentoonstelling

Bron foto: De Hoefslag

Gisteren heeft het College van Beroep voor het Bedrijfsleven, het CBB, uitspraak gedaan in een zaak over gecoupeerde (trek)paardenstaarten. In deze zaak ging het om een vereniging die onder andere keuringen en tentoonstellingen van trekpaarden organiseert. De NVWA had dit jaar tijdens enkele van deze keuringen / tentoonstellingen de toegelaten paarden gecontroleerd. Een deel van deze paarden bleek een gecoupeerde staart te hebben. Dit was reden om handhavend op te treden; de vereniging kreeg een dwangsom opgelegd die betaald moest worden als ze nog een keer paarden met gecoupeerde staarten zou toelaten tijdens een keuring / tentoonstelling. Het zou gaan om een bedrag van €15.000 per keuring, oplopend tot maximaal €75.000. Hier ging de vereniging niet mee akkoord en het geval werd uitgevochten voor het CBB.

De vereniging stelde het niet duidelijk is dat het welzijn en de integriteit van een paard wordt geschaad als de staart wordt gecoupeerd. Het couperen gebeurt onder verdoving en zou de kwaliteit van leven van het paard niet aantasten. Daarnaast staat het keuren van paarden los van het feit of ze wel of niet gecoupeerd zijn en zou het toestaan van paarden met gecoupeerde staarten niet bijdragen aan het in stand houden van het couperen zelf.

Dieren met lichamelijke ingreep niet toegestaan
Het oordeel van het CBB is verhelderend: het is verboden om paarden met gecoupeerde staarten toe te laten op een keuring / tentoonstelling als voor het couperen geen medische noodzaak is geweest. Dit staat ook met zo veel woorden in de Wet dieren (voor de juristen onder ons: art. 2.16, lid 4 jis. artt. 1, 2.8 lid 1 sub a en lid 2 sub a Wet dieren). Uit het rapport van de NVWA bleek dat de vereniging paarden met gecoupeerde staarten had toegelaten, waarbij het couperen geen medische noodzaak was, maar (onder meer) vanwege het uiterlijk van het paard. Het couperen zou zijn verricht in (onder meer) Frankrijk, omdat het daar wel legaal is om zonder medische noodzaak te couperen.

Het CBB overwoog in deze zaak dat de Wet dieren alleen toeziet op lichamelijke ingrepen verricht binnen de grenzen van de Nederlandse rechtsmacht (dus alleen daar waar het recht van Nederland geldt en niet van een ander land). Dat zou maken dat paarden die in het buitenland zijn gecoupeerd, wel toegelaten mogen worden op een keuring of tentoonstelling in Nederland. Het CBB stelt wel grenzen hieraan. Het verbod in de Wet dieren op het toelaten van gecoupeerde paarden op een keuring / tentoonstelling, kan niet worden ontlopen als het couperen van de paarden in een ander EU-land puur wordt verricht om onder dit verbod uit te komen.

Onduidelijkheid
Omdat in deze zaak onduidelijkheid was ontstaan over dit onderwerp, geeft het CBB de vereniging gelijk. Maar het CBB geeft aan dat alleen paarden die vóór 1 december 2016 in een ander land (zonder medische noodzaak) zijn gecoupeerd mogen worden toegelaten. Het toelatingsverbod is met het oog op de gezondheid of het welzijn van de gecoupeerde paarden namelijk niet noodzakelijk, aangezien de dieren al zijn gecoupeerd. Alle paarden die vanaf 1 december 2016 (in een ander land) zonder medische noodzaak zijn gecoupeerd mogen niet meer worden toegelaten op een keuring / tentoonstelling. Gebeurt dit wel, dan is de organisatie van de keuring / tentoonstelling in overtreding en mag er handhavend worden opgetreden.

Wet verbod pelsdierhouderij niet in strijd met Europese mensenrechtenverdrag

Vandaag heeft de Hoge Raad een finale oordeel gegeven in een zaak die de gemoederen al sinds 2013 bezighouden: het verbod op het fokken van pelsdieren in Nederland. Het verbod werd ingesteld op 15 januari 2013, wat leidde tot een rechtszaak en hoger beroep. Met het oordeel van de Hoge Raad is de discussie nu definitief afgesloten.

Waar ging het ook alweer om?
De Nederlandse Federatie van Edelpelsdierenhouders, ook wel bekend als de NFE, had de Nederlandse staat voor de rechter gedaagd nadat het verbod was ingevoerd. De nertsenhouders zouden in hun eigendomsrecht zijn getroffen, iets wat door de Europese Unie is verboden. Het verbod was verder voorzien van een uitfaseringstraject: de nertsenhouders hebben tot 1 januari 2024 om hun bedrijf te sluiten. Tot slot was er een compensatieregeling opgesteld, een regeling waarin staat aangegeven dat de staat de nertsenhouders financieel tegemoet zou komen omdat zij hun bedrijven moeten sluiten. Naast dat de nertsenhouders in hun eigendomsrecht zouden zijn getroffen, zou deze compensatieregeling niet afdoende zijn voor de financiële schade die ze zouden lijden als gevolg van het verbod.

Aanvankelijk gaf de rechter de NFE gelijk en verklaarde het verbod ongeldig. De staat ging echter met succes in hoger beroep: het gerechtshof vond dat de compensatieregeling afdoende was en dat de nertsenhouders niet in hun eigendomsrecht waren getroffen. Het gevolg: de wet werd weer geldig verklaard.

Het oordeel van de Hoge Raad
De NFE diende cassatie in bij de Hoge Raad als gevolg van de uitspraak van het gerechtshof. Ze klaagde over de interpretatie die het hof gaf en stelde dat er wel degelijk strijd was met het eigendomsrecht. Verder zou het gerechtshof niet voldoende hebben uitgelegd waarom de compensatieregeling afdoende zou zijn. De Hoge Raad heeft zich over beide kwesties gebogen om te oordelen over de zienswijze van het gerechtshof. Hierbij kwam ze tot de conclusie dat het gerechtshof juist heeft gehandeld. Dit betekent dus dat de uitspraak van het hof blijft staan. En daarmee blijft de wet die het fokken van pelsdieren verbiedt dus geldig.

Mijn dankbare sportjaar 2016

We zijn halverwege de maand en dat betekent dat we nog een kleine twee weken hebben voordat er weer een nieuwe poging wordt gedaan om de goede voornemens vol te houden. Als ik 2016 met 1 woord moet omschrijven, zal het woord 'sport' het grootste deel wel dekken. Laat ik eerst beginnen te zeggen dat ik tot dit jaar niet echt actief was op gebied van sport. Zonde, want ik zit wel bomvol energie wat ik elke dag kwijt moet zien te raken. Doe ik dat niet, dan kan ik rekenen op korte / slechte nachten en daar heb ik de afgelopen jaren veel van gehad. Ik wilde in 2016 dan ook meer gaan sporten, dat zou niet alleen goed zijn voor mijn conditie maar ik zou dan ook eindelijk lekkerder kunnen slapen. Het is daarom dat ik aan het einde van dit jaar specifiek op sport wil terugblikken, nu hier ontzettend veel in is gebeurd.

Hardlopen
Als er een sport is wat je makkelijk kan doen, dan is het hardlopen. Hier ben ik bij wijze van goede voornemens trouw mee begonnen op 1 januari, toen ik krap aan 300 meter kon lopen zonder te moeten pauzeren. Nu heb ik een tiental wedstrijden achter de rug en loop ik momenteel rond 20km op de zondagochtend als voorbereiding op de marathon in Rotterdam volgend jaar. De eerste helft van het jaar liep ik alleen, met de focus op de betere nachtrust. Na vier maanden begon ik nogal zenuwachtig aan mijn eerste 5km-wedstrijd, welke ik binnen een half uur wist te volbrengen en ik plekje 40 bemachtigde in mijn categorie. Ik vond het toch wel veel leuker dan ik eerst dacht en daarmee was een ander doel geboren: mezelf verbeteren op deze 5km, opwerken naar langere afstanden en meer wedstrijden lopen. Ik sloot rond de zomer aan bij Loopgroep Kloosterveen en loop sindsdien elke week met veel plezier mee. Bedankt voor de openheid en de gezellige ochtenden en avonden gevuld met endorfine!

Triathlon
Ondanks dat hardlopen mij best gelukkig maakt, was het na een half jaar niet meer voldoende om er die goede nachtrust mee te blijven houden. Ik had een betere conditie gekregen en moest daarom vaker en langer sporten wilde ik nog steeds lekker blijven slapen. Ik schafte vrij impulsief een ATB aan zodat ik ritjes op de fiets kon maken en vrijwel tegelijkertijd begon ik me te interesseren in triathlon. In augustus besloot ik proeftrainingen te volgen bij Tri4You, deze vond ik zo leuk dat ik me wilde laten onderdompelen in de wereld van deze fantastische sport. Daarmee was een nieuw lid dan ook geboren. Hoewel ik nog niet alle disciplines heb geproefd bij de vereniging, geniet ik van de trainingen (en gezelligheid) die ik momenteel wèl bij ze volg. De recreatieve triathlon in Vries was voor mij ook zeker geslaagd en nogmaals een bevestiging dat dit een sport is waar ik veel plezier uit ga halen. Ik kan dan ook niet wachten tot mijn eerste officiële wedstrijd in mei volgend jaar! Bedankt allemaal, jullie hebben mij enthousiast gemaakt voor deze prachtige sport!

Zwemmen
Het beste moet je voor het laatst bewaren, wordt vaak gezegd. Dus bij deze wil ik nog speciaal stilstaan bij het zwemmen; voor mij een fysiek, mentaal én emotioneel zwaar onderdeel van de triathlon. Nadat ik mijn besluit had genomen om triatleet te worden, kwam ook de wil om mij over mijn zwemangst heen te zetten. Ik heb een geweldige leraar/begeleider/coach/trainer mogen ontmoeten bij het Molenduinbad. Dankzij haar heb ik mijn angst om onder water te zwemmen overwonnen, wordt mijn borstcrawl elke week weer een beetje beter en werk ik nu aan het overwinnen van mijn angst om te duiken. Thuis hebben allerlei emoties en de soms onrustige nachten stilletjes de boventoon gevoerd tijdens dit proces, maar het ging goed en ik blijf nog steeds vooruit gaan. Het allermooiste vind ik nog wel dat ik nu oprecht kan zeggen dat ik met alle plezier het zwembad opzoek om wat meters te maken! Voor mij is dit hét bewijs dat veel mogelijk is met een sterke wil en goede begeleiding. Het gevoel om bevrijd te zijn van dat beklemmende gevoel wat angst meebrengt is onbeschrijfelijk en vormt voor mij toch zeker hét ultieme hoogtepunt van dit jaar! Dit betekent zo ontzettend veel voor mij dat een 'bedankt' niet eens in de buurt komt van de dankbaarheid die ik daadwerkelijk heb!

Zwemangst; tijdelijke terugval en (nieuwe) herinneringen

Ik ben nu al een maand of 3 onderweg in het ontwikkelen van een goede zwemtechniek, al zeker 8 privé sessies verder in het overwinnen van het zwemonderdeel van de triathlon. Ik sta op het punt om 25+ meter aan borstcrawl achter elkaar te zwemmen, terwijl ik een halve maand terug met moeite de overkant van het bad aantikte. Het gaat goed en ik begin steeds meer plezier te krijgen. Ook voel ik me meer en meer comfortabel in het water.

Afgelopen vrijdag was weer een trainingssessie, een uur lang alleen werken aan conditie en techniek. Het was rustig.. heel rustig en dus perfect om te ploeteren zonder het water in de gaten te moeten houden voor eventuele tegenliggers. Wat is het dan jammer als je je zwembril vergeet! Afijn, de omstandigheden waren te mooi om de borstcrawloefeningen te laten liggen, dan maar zonder zwembril proberen.

Dat heb ik geweten zeg! Het moment dat ik afzet en m'n gezicht contact maakt met het water komt mijn zwemangst in alle hevigheid terug. Maar deze keer had het herinneringen meegenomen. Ik herinnerde me opeens de vage vlekken die ik als kind onder water had gezien in het bad waar ik mijn lessen heb gehad. De grijze vlekken die de rasters aan de zijkanten vormden waar het water langs kan om gefilterd te worden. De rasters waar je dat licht zuigende geluid kon horen van het filtersysteem, ook al was het zo licht dat je er niets van zou voelen. En natuurlijk de lichten van de lampen, eveneens als vage vlekken. Ik kon toen niet herleiden wat het was, alleen dat ik het eng vond. En dat licht zuigende geluid wat ik hoorde als ik dicht langs de kant moest zwemmen hielp ook niet mee. Nee ik zwom het liefst in het midden van het bad en lekker boven water, ver weg van al die enge geluiden en beelden.

Wat ik me ook herinnerde was dat beruchte gat waar je doorheen moest zwemmen voor je diploma's. Omdat ik onder water kijken zonder een zwembril (ik heb geleerd om zonder te zwemmen) zo eng vond en het ook nog eens pijn deed aan mijn ogen, zwom ik altijd met mijn ogen dicht onder water. Ik moest dat gat dus altijd op de tast vinden. Ik herinnerde me dat ik één keer te diep had gedoken en dus onder het gat zat. Maarja, dat wist ik niet omdat ik met mijn ogen dicht zwom. Ik werd paniekerig omdat ik het gat niet kon vinden en ik schrok me een ongeluk toen ik met m'n hand de bodem opeens voelde. Ik heb het gat wel gevonden hoor en het was waarschijnlijk maar luttele seconden dat ik echt op zoek was, maar voor mij voelde het een eeuwigheid. Een hele angstige eeuwigheid.

Nu ik me dit herinner snap ik mijn angst ook veel beter. Ik was simpelweg bang om te verdrinken, om opgezogen te worden door dat filtersysteem, om niet op tijd boven water te kunnen komen als ik onder water zwom. Die angst is er nog steeds, maar met de gewenning van mijn trainingen, een stuk rationeel denken en een zwembril heb ik die angst onder controle en belemmert het me niet om borstcrawl te blijven zwemmen en aan mijn doel te werken. Sterker nog, ik heb me nog nooit zo comfortabel in water gevoeld als dat ik me nu voel. Een keer verslikken in het water en happend naar lucht boven komen is niet meer zo eng (leuk is anders!). Het is geen ramp meer als dat gebeurt.

Heb ik nu nog wel borstcrawl baantjes gezwommen afgelopen vrijdag? Ja hoor, met een zwembril die ik mocht lenen van het zwembad. Het sloot niet zo goed af als mijn eigen zwembril en niks zit ook lekkerder dan je eigen, maar het deed zijn werk voldoende en ik heb toch een baantje of zes in mijn kilometer conditietraining kunnen verwerken. Met het brilletje op was de angst weer zo zoals het eerder was; volledig onder controle en niet meer dan een kleine drempel waar ik altijd weer even overheen moet als ik weer aan een sessie begin. De volgende keer vergeet ik mijn zwembril echt niet meer!

Afgekoeld? Onderkoeling? Op weg daar naartoe?

De winterperiode staat voor de deur dus dat betekent dat het steeds makkelijker wordt om de zweetdruppels in te ruilen voor een comfortabel warm gevoel tijdens de sport. De hoge zomertemperaturen die (soms) voorkomen en mij vaak dwingen om de sportsessies naar de vroege ochtend of de late avond te verplaatsen, maken nu plaats voor sessies zo veel mogelijk in de middag. Tenzij ik ga zwemmen, dan maakt het niet zo veel uit.

Mijn eerste winterseizoen als aankomend triatleet is na vandaag dan toch echt begonnen. Vrolijk stapte ik op deze toch best aardige dag op de ATB voor een fietstraining. Vorige week had ik al overgeslagen zodat ik de focus weer wat meer kon leggen op de studie en familie en ook een schema kon gaan maken voor alle nieuwe avonturen die ik volgend jaar aanga. Het was heerlijk om weer lekker te cruisen op een van de ondertussen standaardrondjes, hoefde ik lekker niet na te denken over welke afslag ik iedere keer moest nemen en of ik nog wel goed fietste en niet 20km afweek van de geplande route.

Het ging lekker... totdat ik de wind in het gezicht kreeg. Het briesje was toen opeens wel stevig, maar daar pas ik m'n tempo wel op aan. Het meest vervelende was dat de rit vanaf hier niet meer comfortabel was maar eerder een aftelrace begon te worden. Nog X kilometer en dan ben ik weer lekker thuis. De kou kroop in de tenen en ik voelde ze steeds minder goed, met als gevolg dat ik moest oppassen dat m'n voeten niet van de pedalen zouden slippen (ik heb nog geen fietsschoenen, ik fiets dus 'los'). Ook de armen werden zwaar en begonnen behoorlijk af te koelen. Tegen de tijd dat ik Smilde bereikte en ik de wind van zij kreeg, voelde ik dat mijn fijne motoriek achteruit was gegaan. Het leek wel alsof ik drie keer zo veel kracht nodig had om de stijve vingers, handen en armen te bewegen.

Het fietstempo ging nog meer naar beneden, naar lage twintigers, zodat ik meer tijd had om te anticiperen en te reageren op andere verkeersdeelnemers. Op dit soort dagen heb ik dan ook een extra hekel aan die jochies die denken grappig te zijn door te gaan spookrijden en op het laatste moment weg te duiken. Ik houd me dan niet in qua snelheid en ik rem ook niet, een botsing interesseert me dan niet meer. Grof gezegd vind ik een ongelukje dan maar net goed voor ze, moeten ze maar niet zo asociaal doen op hun fietsjes.

Eenmaal weer thuis aangekomen voelde de tocht van 45km erg vervelend. Met moeite kreeg ik de deuren van slot (en weer op slot), ik was koud tot op het bot. Het duurde dan ook vrij lang voordat ik het weer warm had, toch wel een dikke 2 uur. Ik voelde me er ook niet helemaal lekker van. Wat afwezig, een vervelende druk in m'n hoofd en bewegen leek wel 2x zo veel moeite te kosten. De kamertemperatuur had ik op laten lopen tot 27 graden voordat ik me echt comfortabel voelde. Na een warme maaltijd en lekker drinken kroop ik met diezelfde temperatuur onder de deken voor een dutje... om daarna als een zoutzak weer wakker te worden.

Het moge duidelijk zijn, ik was niet warm genoeg gekleed voor deze fietstraining. Dat wordt toch wel minstens twee extra lagen. M'n strakke pakkie mag ik inruilen voor thermo ondergoed en een dikke totaal niet aerodynamische (en voor het fietsen oncomfortabele) trainingspak als ik met deze temperaturen nog wil fietsen. Een klein beetje spek is voor dit soort momenten toch wel mooi meegenomen, toch wel jammer dan als je een skelet bent zoals ik.

Overigens werkt de Strava app wel goed die ik vandaag eens testte met dit ritje!

HR: Alle dieren gehouden in de weide zijn vee, ook wallaby's

Op 25 oktober is een kort en krachtig arrest gepubliceerd op de website van Rechtspraak, waarin de Hoge Raad korte metten maakt met de vraag welke dieren eigenlijk zijn op te vatten als 'vee'. De vraag kwam naar voren bij de diefstal van wallaby's uit een weide.

Stelen van 8 wallaby's uit een weide
Wat was er aan de hand? Een eigenaar van 11 wallaby's liet 's avonds zijn hond uit toen hij kloppende geluiden hoorde afkomstig van de achterzijde van zijn weiland. In dat weiland stonden (normaal gesproken) onder meer 11 wallaby's. De man onderzocht waar de kloppende geluiden vandaan kwamen en zag twee mannen een nabijgelegen akkerveld in rennen. De kloppende geluiden kwamen uit drie kisten die bij het weiland stonden op de plek waar ook een groot gat in de omheining was te vinden. In de kisten vond de man 8 van zijn wallaby's terug.

Het gerechtshof oordeelde in hoger beroep dat er sprake was van diefstal van vee uit een weide en legde een gevangenisstraf op van 3 maanden met aftrek van het voorarrest. De verdachte was het hier niet mee eens, helemaal niet omdat het gerechtshof hoogstwaarschijnlijk een lagere straf zou hebben opgelegd als het stelen van wallaby's niet werd gezien als 'diefstal van vee uit de weide'.

Diefstal van vee uit weides kent hogere straf
Wat maakt het nu uit of het om dieren uit de weide ging of om dieren uit bijvoorbeeld een huis? Nou dat kan best wel wat uitmaken eigenlijk. Voor diefstal kan iemand maximaal 4 jaar gevangenisstraf krijgen of een behoorlijke geldboete. Maar voor diefstal van vee uit een weide heeft het Wetboek van Strafrecht bepaald dat de gevangenisstraf kan oplopen tot maximaal 6 jaar. Dit is omdat dieren in de weide kwetsbaar zijn doordat er beperkte toezichtmogelijkheden zijn. Dieren in de weide worden heel fraai gezegd overgelaten aan de 'publieke trouw'. Met andere woorden, er wordt van iedereen verwacht dat hij met z'n handen afblijft van dieren in de weide, ook als niemand zit te kijken.

Dieren bestemd voor in de weide zijn 'vee'
De verdachte voerde als argument aan dat het mogelijk was dat de wallaby's niet voor economische doeleinden werden gehouden en daarom niet als 'vee' kon worden aangemerkt. Er zijn twee soorten wallaby's die als huisdier mogen worden gehouden, namelijk de Parmawallaby en de Bennettwallaby (overigens mag de Zandwallaby ook worden gehouden, zij het alleen onder specifieke houderijvoorschriften). De Hoge Raad vindt echter dat het feit dat wallaby's als huisdier kunnen worden gehouden niet af doet aan het feit dat ze daarom geen 'vee' zouden kunnen zijn. De Hoge Raad vindt dat alle dieren die bestemd zijn voor de weide en gehouden worden in de weide, als 'vee' kan worden aangemerkt. Daarbij maakt de Hoge Raad geen onderscheid tussen de verschillende doeleinden waarvoor de dieren gehouden kunnen worden.

De conclusie van de Hoge Raad is dan ook dat het gerechtshof terecht heeft gesteld dat er sprake is van 'diefstal van vee uit de weide'.

NB: de bij het arrest horende conclusie van de advocaat-generaal is ook gepubliceerd.

Van zwemangst naar zwemoverwinning; m'n eerste baantje borstcrawl

Een maand geleden schreef ik een verhaal waarin ik uitkwam voor mijn onderwaterangst. De stokkende ademhaling, het gevecht om controle over mezelf te houden en de stille hoop om met privé lessen hieraan te kunnen werken. Ik heb het niet gelaten bij hopen, ik ben gaan doen!

Een belangrijke stap voor mij was om iemand te vinden die mij van mijn angst af wilde helpen op mijn tempo, iemand met alle geduld van de wereld en elk ministapje zou vieren alsof ik de Mount Everest had beklommen. En godzijdank zijn er zulke mensen! Bij het zwembad waar ik graag mijn zwemtrainingen spendeer, heb ik een begeleider gevonden. Ik heb ondertussen vier lessen van haar gehad, waarbij ik echt in sprongen vooruit ben gegaan!

Allereerst zijn we rustig gaan werken aan het echte angststukje; met m'n gezicht onder water zijn. De kant vasthouden, voeten op de bodem, m'n trainer naast me om me uit het water te plukken als het nodig is en dan een klein beetje met m'n gezicht onder water gaan en bubbels blazen. Eng, maar ik vertrouwde m'n trainer, misschien wel meer dan dat ik mezelf vertrouwde. Een moment van overgave was er echter nog niet. Het ging niet lekker, nog geen 2 seconden kon ik bubbels blazen of het begon te stokken. Het wilde maar niet, totdat ik vroeg of het misschien beter zou gaan als ik door m'n mond ging uitademen. Dat mocht ik meteen proberen en ja hoor, het ging al een stuk makkelijker. De angst begon een beetje af te nemen naarmate ik het vaker deed. Het voelde wel gek, al die bubbels die langs je wangen omhoog gaan.

Ik wilde niet blijven hangen, de volgende stap moest worden gezet. Afzetten van de kant, gezicht onder water en gewoon maar eens niets doen totdat ik weer lucht nodig had. Eng! Maar ook spannend! De lichte stroming van het water voelde weer anders dan die bubbels. Zou het ooit gaan wennen? Dezelfde spanning zat nog steeds in m'n lichaam toen ik begon met een plankje. Afzetten, gezicht onder water, plankje stevig vasthouden met gestrekte armen en de benen als een motor aan het werk zetten. Dat voelde een beetje fijner, ik had wat anders om aan te denken dan die angst. Eenmaal bezig met het aanleren van de armslag had ik niet de mogelijkheid meer om me bewust te zijn van m'n angst, een goede armslag is lastig zeg! En dat gespannen zwemmen wat ik heb werkte ook niet mee.

Daarna werd het tijd om de boel te combineren. De eerste les was nog niet met de ademhaling erbij, dat was echt nog een stap teveel voor mij. Ik had mentaal al erg hard gewerkt en ik was moegestreden in een half uur. De ademhaling zou ik wel vanaf de volgende les oefenen.
Vanaf dit punt begon dan ook het echte werk. De angst was er nog steeds, maar met deze oefeningen was het makkelijker voor mij om het onder controle te houden. De gedachte dat er op mij werd gelet stelde me wat gerust, mocht het fout gaan dan ben ik binnen no-time op de kant. Misschien dat de angst ooit op een dag zelfs helemaal weg zou gaan. In ieder geval stond er nog veel te doen om ooit die 500m borstcrawl te kunnen in een sprint-triathlon.

Ademhaling is een lastig onderdeel van de borstcrawl, is mijn ervaring na vier lessen. Twee lessen lang heb ik zitten ploeteren op een half baantje. Eén keer ademhalen gelukt, maar dan ben ik weer bij de 4de slag en moet ik weer boven water voor een nieuwe teug lucht. In plaats daarvan kreeg ik een teug water binnen om vervolgens bijna weer het gevecht met mezelf aan te moeten gaan om niet in paniek te raken. De angst was in alle hevigheid weer terug dus toch maar even een stap terug. Even helemaal rustig worden en dan weer proberen. Dit moet te overwinnen zijn! In m'n derde les heb ik dan ook het trotse moment bereikt van twee keer ademhalen voordat de ademhaling weer stokte en ik de crawl moest afbreken. Ik had toen een half baantje echte crawl bereikt, het diepe deel van het wedstrijdbad onder water mogen zien. Ik was zo trots, maar het is natuurlijk nog verre van die 500 meter.

Een hoogtepunt in het gevecht tegen mijn angst en het aanleren van de borstcrawl bereikte ik vandaag met mijn vierde les: in borstcrawl met ademhaling op 1/4 de overkant van het bad halen! Ik kan 25 meter borstcrawlen! Dat ik daarna 5 minuten op adem moet komen maakt mij niet uit. Het is een magisch moment waar ik echt ontzettend trots op ben. Ik vind het nog steeds spannend om onder water te zijn met m'n gezicht. Ik vind het nog steeds niks, maar ik heb steeds meer grip op dat beangstigende gevoel en door dit soort hoogtepunten te bereiken is het ook een stuk minder erg om m'n angst iedere keer weer in de ogen te kijken. Ook al was het ploeteren vanaf 15m om verder te crawlen, die eerste 25m van de 500 heb ik in de pocket! Die kan niemand mij meer afnemen! En de angst? Het is er, maar het wordt steeds minder. Elke les schaaf ik weer een beetje van die berg af. Vanaf vandaag ligt de weg echt open om te trainen naar een 500m crawl. Als ik dat in een zwembad kan bereiken vóór mijn eerste triathlon in 2017... dat zou echt geweldig zijn! Dan kan je mij jankend aan de kant zien, jankend van trots en pure blijdschap.

Verkoop geïmporteerde honden valt niet onder begrip 'hondenfokkerij'

Wat mag je als hondenfokker nu wel en niet? In het bestemmingsplan, een document wat aangeeft waar een bepaald gebied voor mag worden gebruikt, wordt dit allemaal bepaald. Over de exacte invulling van bepaalde begrippen in dit plan kan verschillend worden gedacht. Een recente zaak schetst daar een mooi voorbeeld van, waarin gediscussieerd wordt over het begrip 'hondenfokkerij' en de onderliggende begrippen 'fokken van honden' en 'zelf voortgebrachte producten'.

Het betrof een vrouw die een hondenfokkerij had waarvoor ze honden importeert, fokt en houdt. Een inspectie en herinspectie werd uitgevoerd door de NVWA, LID, Belastingdienst en de gemeente, met als resultaat dat de vrouw een last onder dwangsom kreeg. De vrouw moest een flinke som geld betalen aan de gemeente als ze niet zou stoppen met het importeren van honden uit Hongarije. Volgens de gemeente viel het verkopen van de geïmporteerde honden niet onder 'zelf voortgebrachte producten', zoals in het bestemmingsplan stond aangegeven. Hierbij wees de gemeente naar het feit dat deze honden enkele dagen of weken na (koop en) import weer werden verkocht en daarom niet werden gekocht om mee te fokken.

De vrouw was het niet eens met de argumenten van de gemeente, zij vond dat het verkopen van geïmporteerde honden wel onder 'zelf voortgebrachte producten' viel. Voor de rechter was het een lastige kwestie, hij zocht de betekenis van 'hondenfokkerij' in het dagelijks spraakgebruik en kwam tot de volgende uitleg: 'een bedrijf waar bedrijfsmatig of hobbymatig honden worden gefokt'. De honden moeten op het bedrijf worden geboren. Importeren en verkopen van honden valt dus niet onder 'fokken van honden'. De rechter volgde de vrouw niet in de omschrijving die zij gaf van het begrip 'hondenfokkerij', namelijk dat het tevens inhoudt het 'opfokken van (geïmporteerde) honden tot volwassen dieren'. De rechter vond dat honden in een hondenfokkerij niet konden worden vergeleken met het opfokken van biggen tot varkens voor de slacht. De rechter gaf daarbij aan dat honden vooral als puppy worden verkocht, wat ook bij de vrouw het geval was.

De rechter kwam dus tot de conclusie dat de gemeente het bij het rechte eind had door te stellen dat er een activiteit plaatsvond op het bedrijf van de vrouw die (volgens het bestemmingsplan) niet was toegestaan. Geïmporteerde honden zijn geen 'zelf voortgebrachte producten' en zelfs als dat wel zo was, mocht verkoop van geïmporteerde honden in het geval van de vrouw slechts als nevenactiviteit worden bedreven. Zo gaf het bestemmingsplan dat aan. Uit de gegevens van de vrouw bleek dat de verkoop van geïmporteerde honden echter een hoofdactiviteit was. Er mocht dus handhavend worden opgetreden.

Omdat het hier ging om een voorlopige voorziening is de kous in deze zaak nog niet af. Een voorlopige voorziening houdt in dat een rechter naar een genomen besluit kijkt en deze -voorlopig- kan schorsen als hier gegronde redenen voor zijn. De schorsing geldt dan totdat er een definitieve uitspraak in bezwaar of in beroep is gedaan. Nu de rechter de gemeente in het gelijk heeft gesteld, is het verzoek om een voorlopige voorziening (die de vrouw heeft ingediend) afgewezen.

Ogenschijnlijke paniek door omstandigheden geen grond voor dierenverwaarlozing

Wat valt onder dierenverwaarlozing en wat niet? Dierenverwaarlozing betekent dat je je dier niet de zorg geeft die het nodig heeft. Dat lijkt een simpele zaak, maar soms zorgen de omstandigheden ervoor dat iets uiteindelijk niet is wat het lijkt. Althans, dat oordeelt de rechter.

In deze zaak was er een man die een Bull Terriër puppy had. Op een ochtend kwamen er wat bloedspetters uit de bek van de pup, maar ondanks dat zou de toestand nog goed zijn geweest. De hond gedroeg zich namelijk normaal. Rond het middaguur ging de man met de hond in de fietstas een eind fietsen en her en der een stuk lopen. Tijdens het uitlaten vertoonde de hond nog steeds normaal gedrag. Echter, aan het einde van de middag werd de man aangesproken door omstanders. Hij moest met zijn hond toch echt naar de dierenarts, want het dier was niet lekker. De man zag het, maar wilde geen dierenambulance laten komen. Hij wilde eerst financiële hulp van zijn moeder vragen, de dierenambulance kon hij namelijk niet betalen. De man, die zijn pup in de armen hield, maakte een verbaasde indruk, was emotioneel en huilde tijdens de confrontatie met de omstanders. Toen hij de pup neerzette, zakte die door de pootjes, te zwak om te kunnen staan. Rond 5 uur 's middags werd de hond vanuit het politiebureau door de dierenambulance naar de dierenarts gebracht. Die constateerde een dubbelzijdige longontsteking, waar de pup rond half 11's avonds aan overleed.

De dierenarts gaf aan dat een dubbelzijdige longontsteking spontaan kan ontstaan, vaak doordat de hond een zwakke afweer heeft, maar soms ook om onbekende redenen. De man had verder aangegeven dat hij goed voor de hond zorgde, ondanks zijn eigen verslaving. Hij had speeltjes in huis, voldoende voer, ze mocht bij hem in bed slapen en ze gingen wel eens samen onder de douche. De dierenarts beaamde dat de hond in het algemeen in een goede staat van verzorging was.

Het gerechtshof gaf aan dat gezien al deze omstandigheden de man niet kon worden verweten dat hij de pup niet goed verzorgde. Het hof achtte dat de man in paniek leek door de onverwachte slechte toestand van zijn pup, de manier waarop hij door omstanders werd aangesproken en het feit dat hij geen dierenambulance kon betalen. Daarom besloot het gerechtshof de man vrij te spreken.

Diversiteit bij de politierechter

Afgelopen vrijdag ben ik met een paar medestudenten van mijn rechtenstudie de rechtbank in Utrecht onveilig gaan maken. Nouja dat viel dan nog wel weer mee.. we kwamen probleemloos door de beveiliging dus ik denk niet dat iemand van ons iets 'gevaarlijks' bij zich had. En anders is de beveiliging bij deze een lekke mand.
Op het programma stond een paar diefstallen, mishandelingen en nog wat verdwaalde drugs, verboden wapens en fietsenheling.

Diefstal: 2 sapcentrifuges en 2 gereedschapskisten
De eerste zaak die wij bijwoonden was van een meneer die 2 gereedschapskisten en 2 sapcentrifuges zou hebben gestolen. Begon goed dus, ware het niet dat de zaak geschorst werd omdat meneer geen advocaat had en die toch wel graag wilde. Moet je die dan zelf regelen meneer de rechter? Ja, ze vallen niet uit de lucht en komen ook niet op eigen houtje opdagen, gaf de rechter aan. Meneer kreeg een laatste kans om dat voor elkaar te krijgen.
Deze meneer was trouwens niet geheel onbekend met justitie. Toen hij na de schorsing weer vertrok groette hij alle aanwezigen -vrolijk- met een 'tot de volgende keer'.

Mishandeling en belediging
De tweede zaak dan, misschien dat die wel door zou gaan. Het was een meneer die verdacht werd van mishandeling van zijn echtgenote/vriendin. Ook zou hij een agent hebben beledigd, iets in de trant van kankerblanken. Dat laatste vond de rechter niet bewezen, maar de mishandeling wel. De twee hebben overigens nog wel contact met elkaar en dat verliep zonder gedoe volgens meneer. De rechter gaf hem een deels voorwaardelijke straf.

Verboden wapenbezit
Afstappend van de standaard diefstal en standaard mishandeling, ging de zaak over op wapenbezit. Deze was weer een stukje interessanter, vooral voor de strafprocesrecht liefhebbers. De verdachte zat in een auto toen de politie kwam kijken. Hij was aan het rommelen bij de automat aan de passagierskant toen de agenten hem aanspraken. Verdachte had geen identiteit bij zich, de fouillering bevestigde dat. Wel had hij een beetje drugs en hij zou hebben aangegeven dat er in het dashboardkastje nog wat meer lag. De auto werd doorzocht aan de passagierskant en naast het controleren van het dashboardkastje, werd ook gekeken bij de mat waar verdachte eerder aan het rommelen was. En ja hoor, een mooi blinkend wapen kwam tevoorschijn die meneer niet mocht hebben. De rechter vond het dan ook bewezen dat hij in het bezit was van een verboden wapen en veroordeelde de verdachte. Het wapen is onttrokken aan het verkeer.

Diefstal (cabriodak) en TUL
De interesse van de zaken bouwde zich op. Terug naar een diefstal, maar deze was toch vrij bijzonder te noemen. Meneer zou namelijk een cabriodak hebben gestolen. Daarnaast had hij nog een proeftijd openstaan van een eerdere veroordeling. Eis van het OM was dus ook onder meer de tenuitvoerlegging van die voorwaardelijke straf van zijn laatste zaak.
Wat was het geval? Meneer was met toestemming op privé terrein en zag daar bij een aantal containers, een cabriodak staan. In de overtuiging dat deze als grof vuil was weggezet had hij het dak meegenomen, maar een jaar later klopte opeens de eigenaar van het dak aan en werd hij aangeklaagd voor diefstal. Een discussie in de zaal was ontstaan over de vraag of meneer had moeten weten of het dak wel of niet als grof vuil was weggezet en hij het dus mee mocht nemen omdat de eigenaar er al dan niet afstand van had gedaan. De vuilophaaldienst werd in de discussie aangehaald, de containers waren namelijk al meerdere keren geleegd in die tijd dat dat dak er stond en het dak was nooit meegenomen. Maar acht, wat bleek, dat moest een andere dienst dan weer doen. De rechter vond uiteindelijk dat dit gevalletje niet als diefstal was te kwalificeren en sprak de verdachte vrij.

Heling: fiets
Na deze interessante niet-diefstal gingen we over op heling van een fiets door een verdachte die de Nederlandse taal nog niet goed beheerste en een tolk nodig had. De tolk (en de advocaat) ontbrak echter en verdachte wou die toch graag allebei. Weer een schorsing naar 2 december dus zodat de verdachte een advocaat kon regelen en hij een tolk toegewezen kon krijgen.

Mishandeling
Dan maar weer een mishandeling, deze keer zou verdachte iemand in het gezicht hebben geslagen/gestompt tijdens een verjaardagsfeestje. Grote vraag was of die slag/stoot wel onder mishandeling viel of onder noodweer omdat verdachte stevig was vastgepakt door een paar vrienden toen de klap werd uitgedeeld. Verder werd geoordeeld over de door het slachtoffer ingediende schadevordering. Daar kwamen de voetbalschoenen van slachtoffer op Instagram om de hoek kijken en werd ook duidelijk dat de rechter bijtijds en 'hip' was omdat hij de social media kende. De rechter vond mishandeling voldoende bewezen en veroordeelde de verdachte een deels voorwaardelijke geldboete. Ook de schadevordering werd deels toegewezen.

Mishandeling en bedreiging
Nog een mishandeling, deze keer gecombineerd met een bedreiging en deze keer ontstaan tijdens een ruzie. Ook hier had het slachtoffer een schadevordering ingediend. Ook hier vond de rechter dat, ondanks dat het verhaal m.i. wat warrig was, de mishandeling voldoende bewezen was en veroordeelde de verdachte daarvoor. De bedreiging werd hij echter van vrijgesproken en de schadevordering werd niet ontvankelijk verklaard. Deze bleek te onduidelijk en de gevorderde bedragen waren onredelijk hoog; duizenden euro's voor een bloempot die achteraf van de buurvrouw bleek te zijn en wat schade aan het laminaat?!

Diefstal (hond) en vernieling (ruiten)
Na een korte (lange) pauze volgden we vanaf ongeveer 3 uur een tweede serie zaken. Eentje waar ik persoonlijk naar had uitgekeken was de zaak over een hond die uit een dierenasiel zou zijn gestolen. Deze verdachte zou verder ook nog op een paar andere adresjes wat ruiten te hebben gebroken.
Deze zaak leverde nogal wat bijna-lachers op, ook bij de rechter stiekem wel. De hond van verdachte zat in het asiel en verdachte had geen geld om die eruit te halen. Dus dan maar moed indrinken en gewoon meenemen dacht hij. Zo gedacht zo gedaan, alleen werd hij de dag erna niet wakker met zijn golden retriever, maar met een stafford! Verdachte was nog wel eerlijk genoeg om de wijkagent maar te bellen. Verder gaf hij aan dat hij problemen had (adhd, verslavingen, geldproblemen) en dat hij hulp wil. Afijn, de rechter veroordeelde hem voor het totaalpakket (diefstal en vernielingen) tot een voorwaardelijke werkstraf.
De schadevordering gevorderd door de Dierenbescherming (het was hun asiel) werd niet ontvankelijk verklaard (vanwege onduidelijkheden over een eventuele verzekering), die van één van de slachtoffers van de vernielingen werd toegewezen in de vorm van de schadevergoedingsmaatregel.

Drugsbezit
Hier hield het niet bij op, de volgende zaak, drugsbezit, leverde ook een wat apart beeld op. Bij meneer, een buitenlander vergezeld met een tolk die welbekend was bij de rechtbank, was een flinke partij partydrugs aangetroffen. Het ging om een totaal van 22 MDMA (XTC) tabletten en 70 2C-B tabletten. Deze zou meneer in een plastic plashokje (je weet wel, die openbare stinktoiletten bij allerlei evenementen) hebben gevonden en maar in eigen zak hebben gestoken. Meneer kwam er na zijn aanhouding achter dat het nu wel lastig wordt om zijn VOG te krijgen. Tja, de rechter had daar geen medelijden mee en ook vond hij het onwaarschijnlijk dat je zo'n grote hoeveelheid drugs in een openbaar toilet kan vinden. Verdachte werd veroordeeld met een deels voorwaardelijke straf. Dat leverde een grappig, maar tegelijkertijd ook wel wat sneu, sluitstuk op. Meneer had namelijk geen advocaat waaraan hij kon vragen hoe dat nou met hoger beroep zat. 'Moet ik dan in beroep?' vroeg hij op een gegeven moment geschrokken aan de rechter, want in beroep wou hij niet. De rechter heeft gepoogd uit te leggen hoe dat zat, maar of het echt tot meneer is doorgedrongen is uiteindelijk maar de vraag. Wel jammer dat hij dan geen advocaat had die dat rustig aan hem uit had kunnen leggen na afloop van de zaak en hem in dit geval afstand had kunnen laten doen van het beroep.

Huisvredebreuk en TUL
Een wat kortere zaak en deze keer ook weer eens wat anders, namelijk een gevalletje huisvredebreuk. Verdachte was niet aanwezig, maar zijn gemachtigde advocaat, waar in een eerdere zaak die dag naar werd verwezen als 'die man met de krulletjes', dan weer wel. Kort maar krachtig kwam het erop neer dat verdachte zich zonder toestemming in iemands huis had begeven en dat hij ook wist dat diegene hem niet in huis wilde. Hij zou via een ladder naar binnen zijn gegaan, wat hij volgens het (voor mij vage) achtergrondverhaal wel vaker deed. De rechter veroordeelde de verdachte, de TUL (tenuitvoerlegging) van een eerdere straf werd echter afgewezen maar de proeftijd daarvan bleef wel staan.

Mishandeling en TUL
En weer terug naar mishandeling. Daar heb ik niet al te veel meer over te zeggen. Verdachte was in ieder geval erg spraakzaam en erg aanwezig. De rechter merkte op dat hij wat intimiderend en dominant was wanneer hij het woord voerde. Dit bleek ook uit een paar getuigenverklaringen. Verdachte werd veroordeeld voor de mishandeling, maar de TUL werd (op verzoek van de officier van justitie) afgewezen.

Mishandeling
De laatste zaak van de dag en ook de langste, wederom een mishandeling. Verdachte gaf stellig aan dat hij dat niet had gedaan omdat er toen niet eens was en dat zou uit de zendmastgegevens moeten blijken. Zendmastgesteggel is dan ook wel het woord dat deze zaak voor een groot gedeelte samenvat. Het verhaal was maar raar en onduidelijk m.i. De getuige, die de verdachte had meegebracht, leverde ook geen informatie van toegevoegde waarde. Zijn verklaring was niet zo heel sterk en de officier had terecht ingeschat dat het horen van hem eigenlijk niet echt nodig was. Het was wel een enthousiaste getuige, zodra de rechter ook maar begon over de eed/belofte gaf hij al plechtig aan 'ik beloof het'. Was alleen wel een keer of drie à vier te vroeg, maar uiteindelijk kwam er een rechtsgeldige belofte uit.
De rechter oordeelde ongeveer een uur na aanvang van de zaak dat verdachte geen kloppende verklaringen had gegeven, verwijzend naar het zendmastverhaal. Hij legde verdachte dan ook een deels voorwaardelijke straf op.

Al met al leverde de dag een leuke afwisseling aan zaken op. De rechter van de ochtendzittingen wierp regelmatig een blik op ons (wetende dat wij studenten waren) en legde dingen soms wat extra uitvoerig uit. Ook de middagrechter wist dat wij studenten waren wat soms een leuke opmerking opleverde tussen de zaken door, zoals dat hij bijvoorbeeld ook wel eens rechtenstudenten voor zich heeft gehad. Verbazingwekkend toch? ;)

Volgende keer weer eens doen!

Op weg naar de eerste 1/8 triathlon! #week 6

De laatste week om me voor te bereiden op de triathlon! Het begint wel te kriebelen hoor, zondag zal ik het resultaat merken van koud 6 weken trainen in een nieuwe sport. Zenuwen en enthousiasme wisselen elkaar af. Ik wacht nog op een briefing... Waar is de wisselzone? Hoe is de wissel van zwembad naar fiets georganiseerd? Krijg ik ook zo'n fancy huidsticker met mijn startnummer op m'n arm(en) geplakt? Heb ik alles ingepakt? Wie wil tussentijden voor mij bijhouden? Wat voor eten en drinken voor onderweg? Zal ik de repen tijdens de voorbereiding alvast open maken zodat ik niet al fietsend hoef te klooien met de verpakking? Sportdrank of water in mijn bidon? Moet ik nog een badmuts kopen? Wie wil leuke foto's van mij maken? (Heb een ernstig gebrek aan wedstrijdfoto's namelijk, ook van het hardlopen)
Dit is een losse greep uit de vele vragen die afgelopen week door mijn hoofd spookte. En natuurlijk op vrijdag een lijstje maken en op zaterdag alles voorbereiden en inpakken en driedubbel checken dat ik toch echt niks vergeet. Zondag is het zover!

Maandag - fietsen
Ha! Een fietstraining op maandag! Waarom? Omdat de triathlonvereniging bij mij in de buurt dan een fietstraining houdt en ik op de proef mee mocht doen met mijn ATB. Was weer even een hele andere training, met veel intervallen en oefeningen voor de techniek. Ik vond het leuk en leerzaam en kom dan ook graag weer terug. Als klap op de vuurpijl daarna nog een looptraining met m'n loopgroep gedaan (deze keer wel wat rustiger aan, je voelt het toch wel na zo'n stevige fietstraining).

Dinsdag - zwemmen
Het was tijd voor de laatste zwemtraining voor de triathlon zondag. Deze keer weer series gezwommen: 1x 1000m, 1x 500m en daarna nog een onafgemaakte serie van 500m (moest er tijdens de rit even uit voor de voorbereidingen voor aquafitness). Verliep prima!

Woensdag - fietsen
Toch maar weer fietsen. De zenuwen en spanning voor de wedstrijd zondag begonnen op te spelen, dus ik werkte die maar weg met een fietstraining. Lekker een van m'n vaste rondes gefietst van ongeveer 45km in een heerlijk gemiddeld tempo van 26,9 km/h.

Donderdag - verkenning
De parcoursen voor de wedstrijd waren definitief dus het werd toch tijd om eens een verkenningsronde te houden. En dat was maar goed ook, op een aantal kruispunten miste ik een afslag of sloeg ik af in de verkeerde richting. Ook kwam ik erachter dat de wegen op sommige stukken oud en hobbelig waren, of bestonden uit rode, bij regen lekkere gladde, klinkers. Goed om rekening mee te houden!

Vrijdag en zaterdag - rust
Rust voor de wedstrijd is natuurlijk erg belangrijk. Normaal doe ik één rustdag en wel de dag voor wedstrijddag. Maar na een heerlijk dagje uit naar de rechtbank van Utrecht met een paar gezellige medestudenten, was ik 's avonds te moe en was het bovendien ook te laat om nog eens te sporten. Op zaterdag ben ik na een trainingsronde in Nunspeet (geen sport maar voor wat anders) het bos nabij Hoenderloo in gedoken, om vervolgens op het vakantieadres van m'n zus langs te gaan en daar gezellig een hapje mee te eten.

Zondag - TRIATHLON
Hoe het is gegaan staat in een uitgebreid verslag (met foto's!)

Recreatieve triathlon Vries 2016

Wauw! Echt, wauw! Wat een overweldigend goed gevoel als je de finishlijn bereikt na drie proeven! Ik was opgelucht, het zat erop, ik had het gehaald. Mijn eerste triathlon zat erop en ik kon het. Het is een triathlon die ik niet zo snel zal vergeten.

Voorbereiding
Op de donderdag voor de triathlon zag ik dat de fiets- en looproutes bekend waren. Voor mij was dat aanleiding om eens te kijken. Het was een stukje Drenthe waar ik nooit langs ging met mijn trainingen, dus een verkenningstochtje was wel zo handig. Ik leerde daardoor meteen al dat sommige stukken over klinkerweggetjes leiden, andere stukken of (verouderde) binnenwegen. Het had wel wat, maar ik was blij om te weten waar ik extra op moest letten op de dag zelf. De looproute kon ik helaas niet meer verkennen (wat tot een onaangename verrassing leidde). De verkenningstocht was overigens ook meteen m'n laatste training, de dag erna was ik in Utrecht en de dag voor de wedstrijddag vertoefde ik in het bos op de Veluwe.

De wedstrijddag zelf behoefde weinig voorbereiding. Ik had m'n lijstje al klaar met wat ik mee wilde nemen en alles was snel ingepakt en klaar voor vertrek. De plek waar ik m'n startnummer kon ophalen was goed te vinden en het zwembad lag er prima bij. Het was rustig in de parc ferme dus ik kon op m'n gemakje alles klaarleggen, wel maar in een plastic zak want het was aardig regenachtig.

Zwemmen
Bah bah bah, bijna een koude-shock. Het zwemwater was een graad of 23, wat voor triathlons een heerlijke warme temperatuur zou moeten zijn. Maar ik was het niet gewend en ik had helaas geen mogelijkheid om even in te zwemmen of mezelf nat te maken om die shock te verminderen. Was dus even flink schrikken en ploeteren de eerste twee-drie baantjes. Gelukkig warmde ik aardig snel op en na ongeveer 5-6 baantjes had ik m'n ritme en slag te pakken. Het zwemmen zelf was goed georganiseerd en ik kreeg netjes te horen wanneer ik halverwege was en wanneer ik aan de laatste twee baantjes begon. Daarna even wat gesteggel om uit het water te komen. Ik ben niet sterk genoeg om aan de kant te klimmen bij de startblokken, dus met een beetje wachten een trappetje opgezocht om mezelf daar uit het water te hijsen.

T1 / Wissel 1 (van zwemmen naar fietsen)
De wissel verliep aardig. Zodra ik uit het water was toch in een dribbelpasje naar de parc ferme, ondanks dat er wat mensen op het pad stonden onderweg naar de wisselzone verliep het prima. Daar snel even een veeg over m'n gezicht, benen en voeten met m'n handdoek. Broekje aan ging wat lastiger omdat alles nog flink nat was, maar ik was er gelukkig niet al te veel tijd aan kwijt. Snel een hemdje over m'n badpak getrokken, sokken en schoenen aan (ging snel, wat houd ik toch van lock laces!), helm op en met de fiets aan de hand de parc ferme uitrennen.

Fietsen
Het fietsen verliep voor mij goed, hoewel het even duurde voordat ik op snelheid was (schakelen én wind tegen het eerste deel plus nog een heerlijke regen- en hagelbui). Van die tijd maakte ik gebruik om in een vergeefse poging m'n energy bar naar binnen te werken en wat van m'n sportdrank te drinken. De energy bar was droog en moeilijk weg te werken, dus na een paar happen maar geen energie en tijd meer aan verspild. De andere was ik onderweg verloren, dat riepen de vrijwilligers tenminste waarop ik aangaf dat die wel mocht blijven liggen. Ben benieuwd wat ze ermee gedaan hebben..
Het tweede deel verliep een stuk lekkerder. Af en toe een paar slokken sportdrank en lekker de vaart erin. Wel was ik blij dat ik een verkenningstocht had gedaan want het was niet overal even duidelijk aangegeven. Sommigen hadden een afslag gemist en fietsten dus teveel. Ik kende de route gelukkig nog en kon goed doortrappen. Verder mazzel gehad dat een auto op tijd weer weg was van het parcours. De inzittenden zaten rustig te praten met mijn voorganger, die een lager tempo had dan ik. Als die auto niet op tijd was vertrokken zou die mij hebben opgehouden en daar ben ik (zeker tijdens een wedstrijd) niet over te spreken. Tot slot mazzel gehad dat er geen trein aankwam toen ik de twee keren over het spoor moest, je zou maar moeten wachten tijdens je wedstrijd...

T2 / Wissel 2 (van fietsen naar lopen)
Een heerlijke snelle wissel, het verliep precies zoals ik wilde. Fiets in het rek knallen, helm af, startnummer omdraaien, een laatste paar slokken sportdrank en wegwezen. Het verliep als een geoliede motor!

Lopen
Onaangename verrassing dat lopen! De organisatie had netjes aangegeven dat het deels verhard en deels over zandpaden zou verlopen, maar naar mijn beleving was het bijna alleen maar zandpad... Of beter gezegd, modderpad. Het was een crossloop geworden met al die regen die gevallen was. Ook hier misten sommigen een afslag, waaronder ik. Daardoor ben ik wel wat tijd verloren helaas, omdat ik een stukje terug moest. Op de modderpaden heerlijke kletspoten kunnen halen en meerdere keren net niet onderuit gegaan. Het was glad, nat en zwaar en dat maakte het lopen een stuk minder prettig.

Eindresultaat
Mentaal was het dus even doorbijten, vooral de hardloopronde want die moest ik twee keer doen. Maar het is gelukt, ik heb de finish bereikt zonder ook maar te stoppen onderweg! Wel onderweg flink wat modder meegenomen, zowel tijdens het lopen als op de fiets. Op de fiets ook heerlijk aan het modderhappen geweest. Zo leek het uiteindelijk toch meer op een cross-triathlon ;) Even dacht ik dat ik er 1 uur en 52 minuten over had gedaan en dat verbaasde mij zeer. Ik was alleen vergeten dat ik in een andere startgroep zat en dat ik er nog 20 minuten van af moest trekken. Samen met de geschatte tijden levert dat de volgende resultaten (er is alleen een eindtijd geregistreerd):

Zwemmen: 13 minuten
T1: 3-4 minuten
Fietsen: 42 minuten
T2: 0,5-1 minuten
Lopen: 32 minuten (dat zou 1 of 2 minuten minder zijn geweest als ik niet verkeerd was gelopen)
Eindtijd: 1 uur 32 minuten

Ondanks dat de parcoursen niet overal even duidelijk waren aangegeven, vond ik het zeker een geslaagde triathlon. Het was de eerste keer, ik heb goede hoop dat de organisatie zich vooral op die punten gaat richten om dat een volgende keer toch beter voor elkaar te krijgen.

Bommen Berendloop 2016

Een pittige loop, die Bommen Berendloop (Groningen) van dit jaar! De weersomstandigheden waren verre van ideaal met een extra hoge luchtvochtigheid in combinatie met zon en een zomerse temperatuur. Dat maakte de afstand extra zwaar, maar niet minder waard.

Met m'n vader als support (en voor een paar leuke kiekjes) ben ik ruim van tevoren vertrokken naar de atletiekbaan in Groningen, waar de start zou zijn. Op dat moment waren nog wat buien bezig om de omstandigheden wat zwaarder te maken en de organisatie besloot ook om de start uit te stellen met een half uur vanwege (mogelijk) onweer. Warmlopen was qua temperatuur niet nodig, maar toch even een beetje heen en weer gedribbeld, wat rek- en strekoefeningen gedaan en gebabbeld met een mede 10km-renner.

Het startschot, gegeven door niemand minder dan Margot Boer (niet gezien), kwam voor de meeste renners, inclusief mezelf, wat onverwacht. Dat leverde in ieder geval geen valse start op! Ik zat, ondanks dat ik mezelf wat meer achterin wou zetten om rustig aan te doen, vrij voorin het veld. Uiteindelijk was het niet erg, ik zat daardoor meteen al in een vrij stabiele positie. De eerste 2-3 kilometers vielen zwaar. Ik kende het parcours niet, m'n lichaam moest nog wennen aan presteren met deze weersomstandigheden en een ieniemienie stukje zandweg, inclusief boomwortels aan de zijkanten. Die kilometers waren dus vooral een mentale kwestie.

Daarna kwam de mentale uitdaging pas echt; een lang eind alleen maar rechtdoor, in een grote sliert van 10km-renners. Het flitste bij mij toen snel even door het hoofd of het niet verstandiger was geweest om de afstand om te zetten naar de 6,4km, maar daar was het al te laat voor. Dus dan maar stug doorrennen, aansluiten en optrekken aan de lopers voor me en proberen een goed tempo te vinden (wat iets boven je trainingstempo ligt).

Het keerpunt na het rechte stuk kwam als een mentale zege. Ik was ondertussen goed warm gelopen en op weg naar de 5km. Het ging nog steeds zwaar, maar toch had ik wel minder moeite dan die eerste kilometers. Ik wist dat het vanaf hier alleen maar lekkerder kon gaan. De helft zat erop toen ik het bordje passeerde en ik wist dat ik de andere helft ook wel vol kon houden. Ik probeerde me de route te herinneren zoals die op de kaart was getekend, maar het bleef bij een mislukte poging. Ook dan zit er niks anders op dan stug achter de rest aan door blijven rennen.

De laatste twee kilometers kwam ik een mannelijke mederenner tegen die zich aan mij had opgetrokken en naast me ging lopen. Even een heel kort gesprekje gehad en de tijd gecheckt. 42-43 minuten zaten we op. Het stemde mij optimistisch, er kwam weer een goede tijd aan, misschien zelfs een persoonlijk record!

Kort was ik verward toen ik de atletiekbaan weer opkwam, mijn naam werd omgeroepen en gezegd werd dat ik de finish passeerde. Hè, maar ik moest toch nog een rondje over de baan? Ik liep maar verder en keek achterom om te zien hoe anderen, die zo'n rondje hadden gedaan, finishten en de beloofde medaille en drinken kregen. Dat rondje moest dus inderdaad. Voor me zag ik de vrouwelijke mede-renner die mij aan het begin van de race had ingehaald en ik zo af en toe op een mooie afstand voor mij zag lopen. Ze was moe en de afstand tussen ons was aanzienlijk ingekort. Dat rondje op de baan was maar 400m en ik had nog een beetje over. Ik besloot te versnellen, om te proberen haar weer in te halen. En dat lukte! Toen ik aan de tweede bocht begon passeerde ik haar aan de buitenkant en wist ik haar achter me te houden. Ik wierp een blik op de wedstrijdklok en zag dat ik rond de 52 minuten zou finishen. Een toffe tijd, zeker met deze weersomstandigheden.

Eenmaal gefinisht was ik goed moe. Het sponsje en het flesje sportdrank kwamen als een geschenk uit de hemel (onderweg kreeg ik water en sponsjes, ook minigeschenkjes). De medaille was een mooie toevoeging, maar ik deed niet eens meer de moeite om die om te doen. Ik vond het prima, ik wilde gewoon lekker mijn rust pakken en thuis nagenieten van mijn prestatie en niet-persoonlijk record (nettotijd was uiteindelijk 51:58). Dit bleek dus met een brutotijd van 52:04 gewoon de 5de plek te zijn in mijn categorie (van de 62) en de 73ste plaats van álle (dus ook mannelijke) 10km-renners (in totaal 276). Echt tof om te zien wat ik in m'n mars kan hebben! Het bewijst maar weer dat ik fit ben en het is een geruststelling voor m'n zenuwen (en enthousiasme) voor de triathlon volgende week.

Op weg naar de eerste 1/8 triathlon! #week 5

De één-na-laatste week voordat ik (onofficieel) debuteer als triatleet! Toen ik deze wekelijkse rapportage begon dacht ik wel te schrijven tot het zomerseizoen volgend jaar, maar de recreatieve triathlon in Vries stak daar een stokje voor. Na deze triathlon zal ik dus ook niet wekelijks meer mijn vorderingen aangeven, maar zo af en toe schrijf ik misschien wel een stukje over mijn ontwikkelingen. Vooral op gebied van zwemmen valt er enorm veel voor mij om te doen, fietsen begint er echt in te komen en lopen zat al goed doordat ik dat al bijna driekwart jaar doe.

Overigens gaat de duathlon in Groningen voor mij helaas niet door, ik kan het aanpassen van mijn stuur in combinatie met de inschrijfkosten niet betalen.

Maandag - rustdag
Een verplichte rustdag, ik kon helaas niet sporten doordat ik in Leeuwarden moest zijn voor onder meer een tentamen. Ook moest er gewerkt worden aan het onderzoeksvoorstel voor mijn afstudeerproject, dus ik heb er maar een studiedag van gemaakt. Wel mijn startnummerband gescoord voor aankomende triathlon, nadat ik de halve stad had afgelopen voor een winkel die het verkocht.

Dinsdag - fietsen
Weer een wat langere fietstocht, ik begin er steeds meer aan te wennen! Deze keer heb ik, via Eelde en Paterswolde, Groningen op de kaart aangetikt, voordat ik weer afzakte naar Assen via Noord-, Mid- en Zuidlaren. Het leverde een ronde van 56km op in 2 uur en 12 minuten. Langzamer dan twee tochten hiervoor, maar zoals ik al eerder aangaf zegt snelheid niet zoveel bij fietsen. Zeker bij de trainingen niet. Waar het mij om gaat is om een hoge rotatiesnelheid te behalen, dat zegt namelijk veel meer over je prestaties op de fiets. Wat deze training echter speciaal maakte was een uitstekende mogelijkheid om de voordelen van het stayeren te ervaren (dicht op je voorganger fietsen, waardoor die de wind grotendeels voor je wegvangt). Ook meteen geoefend om voldoende afstand te houden volgens het NTB-reglement. Ik merkte het verschil duidelijk, een bevestiging die ik nodig had om me geen zorgen te hoeven maken voor de triathlons volgend jaar.

Woensdag - zwemmen
Het was warm vandaag en als het warm is zoekt men verkoeling in het water. Ik zocht vandaag ook het water op, maar niet om af te koelen maar om te trainen uiteraard. Vandaag niet gewerkt aan ademhaling of mijn angst. Gewoon met je verstand op nul baantjes trekken. Wel heb ik een flink gesprek aangeknoopt met een van de badmeesters die ik wel aardig ken. Aan haar ook mijn angst voorgelegd en zij heeft mij aangegeven dat in het zwembad lessen worden gegeven door een trainer die wel meer mensen over angsten heen heeft geholpen. Dit blijkt dezelfde trainer te zijn die binnenkort contact met mij opneemt! Heel fijn om te weten dat ik direct de juiste persoon aan de lijn zal hebben. Hopelijk kan zij mij verder helpen, ik heb echt iets van één op één begeleiding nodig door iemand met engelengeduld en elk ministapje viert alsof ik de top van de Himalaya heb bereikt.

Donderdag - koppeltraining
Hitte of niet, training gaat gewoon door. En de training van vandaag was pittig, namelijk een koppeltraining (fietsen en lopen) met de afstanden die ik volgende week zondag ook af ga leggen (+ en beetje). Eerst stond 24km fietsen op het programma. Ik had mijn zadel een stuk hoger gezet waardoor ik weer moest wennen aan het fietsen. Het voelde wel beter, ik wist de ronde in 55 minuten te volbrengen. Na een hele korte pauze, waarin ik rustig 'wisselde' (helm af, handschoenen uit, eventjes drinken), een loopproef gedaan van 5,22km. Deze wist ik dan weer te volbrengen in 29 minuten. Al met al tijden die een mooie triathlon beloven!

Vrijdag - fietsen
Hoewel mijn oorspronkelijke plan was om even te rusten vanwege de zware training de dag ervoor, kon ik het niet laten om te gaan fietsen. Deze keer geen meting gedaan, het was gewoon 'vrij' fietsen om de spieren wat soepel te houden. Een kilometer of 35 gefietst via Vries en Eelde-Paterswolde richting Groningen en via Noord-, Mid- en Zuidlaren weer terug. De training leverde een bonus op, ik kreeg de kans om de 'voordelen' van het stayeren eens te ondervinden. Dus dicht op mijn voorganger, die op een mooie racefiets zat, gezeten en gemerkt hoe makkelijk het was om de snelheid aan te houden. Daarna ook even geoefend om buiten de stayerzone van 12m te blijven om het verschil goed te ervaren. Met dat duidelijke verschil moet het mij wel lukken om er zo veel mogelijk uit te blijven bij de officiële wedstrijd-tri's.

Zaterdag - fietsen
En ook vandaag weer op de fiets geweest om een ronde van ongeveer 45km 'vrij' te fietsen (geen meting dus). Normaal neem ik een dag rust voor een wedstrijd, maar ik voelde me goed en had zin om te fietsen.

Zondag - lopen
Het was weer wedstrijdtijd! Deze keer was het een 10km Bommen Berendloop in Groningen. De omstandigheden maakte de wedstrijd zwaarder; hoge luchtvochtigheid en de zon.. Maar toch een mooie race gelopen en sinds heeeeeeeel lang (basisschool groep 8 geloof ik) weer eens op een atletiekbaan gelopen. Uiteindelijk in mijn categorie de 5de plaats weten te bemachtigen met een brutotijd van 52:04 en een nettotijd van 51:58. Geen persoonlijk record dus voor de verandering maar wel zeer tevreden, vooral gezien de omstandigheden waarin ik liep!

Op weg naar de eerste 1/8 triathlon! #week 4

Onverwachts kwam ik afgelopen week nog iets veel mooiers tegen dan de Zernike Campus Run Bike Run, namelijk de recreatieve triathlon in Vries! Het dorp ligt haast naast de deur en het NTB-reglement is nauwelijks van toepassing, wat betekent dat ik niet aan m'n fiets hoef te sleutelen (kostenbesparend!). Daar heb ik me ondertussen ook voor ingeschreven, ben reuze benieuwd hoe het mij zal vergaan!

Deze recreatieve triathlon werkt ook als een extra motivator om eens goed aan de slag te gaan deze week. Ik startte al goed, met een pittige 'heuvel-crossloop' met mijn loopgroep, verder ook een lange fietstocht gemaakt, wezen zwemmen en mijn eerste officiële wisseltraining gedaan.

Maandag - lopen
Een stevige training van 7,2km crosslopen stond vandaag op het programma met de loopgroep. Uitrusten zat er vandaag dus niet in, maar het was zeker goed (en leuk) voor de spierontwikkeling in de benen. Onderdeel van de offroad training was het beklimmen van een viertal heuveltjes met verschillende stijgingsgraden en nauwe paadjes waar je lekker over weg kunt glijden als je niet oppaste.

Dinsdag - rustdag
Omdat ik het nodig vond, maar ook vanwege het komende tentamen, besloot ik de dinsdag om een rustdag te houden. Soms moest ik mezelf bedwingen om niet op de fiets te stappen, maar het is me gelukt. Toch wel blij dat ik het gedaan heb, het kwam wel goed uit eigenlijk.

Woensdag - zwemmen
Jaja, vandaag weer gezwommen (2x 500m in ongeveer 30 minuten + 30 minuten rustig baantjes trekken met focus op een goede ademhaling). Ik heb zelfs een beetje aan mijn onderwaterangst gewerkt. Hoewel het misschien niks lijkt, was het voor mij een hele overwinning dat ik tijdens schoolslag zwemmen een paar keer tot de ogen onder water ben gegaan en een klein beetje heb uitgeademd. Ook een keertje afgezet met gezicht onder water, wat een schrikeffect opleverde omdat ik het gevoel niet kende. Niet uitgeademd dus en bijna een teug water binnengekregen. Maar stiekem wel trots dat ik het toch een keer gedaan heb. De volgende stap is wennen aan de waterstromen langs m'n gezicht, wie weet komt het uitademen dan vanzelf wel een keer.

Donderdag - fietsen
Het was weer tijd om te fietsen, ditmaal een van mijn inmiddels vaste routes (Assen-Rolde-Grolloo-Amen-Hooghalen-Smilde-Assen). Het was een route van ongeveer 44km die ik in 1 uur en 38 minuten heb afgelegd, met een gemiddelde snelheid van 27,1 km/h. Deze training lijkt veel meer op wat ik wil bereiken met het fietsen straks op de eerste sprint-tri. Wie weet gaat het dan zelfs wel makkelijker! Maar ik dwing mezelf nergens toe. Snelheid bij het fietsen zegt weinig, zeker bij trainingen. De omstandigheden bepalen in grote mate hoe 'goed' je fietst, zoals stevige wind, klimmetjes, kwaliteit van de weg, etc. Over keitjes en hobbeltjes fiets je anders dan over een strakke asfaltweg en ook met wind tegen kan je snelheid drastisch omlaag gegooid worden. Daarentegen kan wind mee weer voor een enorme versnelling zorgen.

Vrijdag - wisseltraining
Mijn eerste echte wisseltraining. Voorafgaand aan de training eerst wat instructievideo's gekeken die je helpen met het voorbereiden van je wissels. Zoals in welke volgorde je alle spullen neerlegt bijvoorbeeld. Dat soort kleine dingetjes kunnen al snel tijdwinst opleveren en die tijdwinst kan ik wel gebruiken als ik een mooie tijd neer wil zetten straks. Daarna aan de slag gegaan; alles klaargelegd en op m'n oude hardloopschoenen een rondje van 500m gerend. Daarna schoenen en sokken wisselen en een ander bovenstukje aan, dit deed ik om de overgang van de zwemproef naar de fietsproef na te bootsen. Ik deed er lang over, zeker wel een minuut of 4-5, maar dat zal straks minder zijn. Zo ga ik bijvoorbeeld lock laces gebruiken, waardoor ik m'n veters niet meer hoef te strikken, maar alleen aan hoef te trekken. En schoenen uittrekken hoeft dan ook niet meer (wel voeten afdrogen en een broekje over m'n zwempak + eventueel nog een shirtje of hemdje erover). Na de eerste wissel een kilometer of 7 gefietst om vervolgens de tweede wissel uit te voeren; dit is de wissel van de fietsproef naar de loopproef en verliep snel, binnen een minuut. Die is ook makkelijker dan de eerste wissel omdat ik minder handelingen hoef uit te voeren. Fiets in het rek knallen, helm af, startnummerband omdraaien en lopen maar.

Zaterdag - fietsen
Weer eens een lange rit gefietst van 60km in 2 uur en 33 minuten. Ik reed anders dan normaal, eerst eens een halve ronde tegen de wind op een laag tempo. Ik heb me expres ingehouden om niet toe te geven aan de automatisme om harder te trappen met wind tegen. Dat maakt uiteindelijk toch niets uit voor je eindresultaat, dat heb ik vandaag wel gemerkt. De terugweg met wind in de rug was erg fijn, toen ook de snelheid flink opgevoerd en met 30+ km/h lekker geracet. Na afloop nog wel flink uitgelopen (joggen en wandelen) en ook nog wat last van de spieren. Ik ben de afstand nog niet echt gewend, maar gezien ik sneller van de spierpijn herstelde gaat het wel de goede kant op.

Zondag - lopen
Een kleine wijziging in de planning, normaal zou ik namelijk zwemmen op de zondag maar vandaag besloot ik te hardlopen omdat ik dat de maandag daarna niet zou kunnen. Met een hardloopwedstrijdje volgende week is het wel fijn om het lopen niet te verwaarlozen. Het resultaat was een nette 10,4km in 57:45. Ver van mijn snelheid bij de Groene Ster Avondloop, maar wel netjes op dezelfde hoogte als mijn laatste paar trainingen voor die wedstrijd (10,9 km/h). Ik verwacht ook niet dat ik de Groene Ster de komende tijd ga overtreffen, maar je weet maar nooit wat een wedstrijd met mij doet. Met goede omstandigheden, goede rust, een lekker parcours en de juiste mensen met het juiste tempo voor je kom je vaak verder dan je denkt.

Op weg naar de eerste 1/8 triathlon! #week 3

Wat gaat de tijd soms snel zeg! Alweer drie weken serieuze, maar leuke trainingen voor dat (voor mij) speciale moment volgend jaar! Deze week lag de focus toch weer wat op het oude vertrouwde: het hardlopen. Met een wedstrijdje in aantocht wilde ik me de laatste dagen toch wel goed voorbereiden voor mijn debuut op de 10km. Maandag en dinsdag besteedde ik dus aan hardlopen, voor mijn hoogtepunt op woensdag. De wedstrijd had wel wat van mij gevraagd, ik had beduidend harder dan met mijn trainingen gelopen. Donderdag was dus een welverdiende rustdag, om de resterende dagen het fietsen en zwemmen weer op te pakken.

Maandag - hardlopen
Mijn vaste trainingsavond met de loopgroep, ik heb daar een goede training gehad voor mijn spierkracht en conditie. Wederom een intervaltraining, deze keer 7km over deels verharde en deels (vooral) onverharde wegen. Een pittige training, vooral de enkelbrekende zandpaden, maar wel heerlijk na een dagje studeren en een goede voorbereiding voor mijn wedstrijd op woensdag! Ook een goede training om mijn nieuwe hardloopschoenen mee in te lopen

Dinsdag - hardlopen
Normaal gesproken neem ik een rustdag voor mijn wedstrijden, zodat ik goed uitgerust voor de start verschijn. Maar om met een vriendin een korte ronde te lopen sla ik toch niet af! Het was zeker een gezellig, ik deed rustig aan maar toch in 40 minuten 6km afgelegd. Trainen met een loopmaatje is veel leuker dan alleen trainen, de ronde was dan ook zo voorbij om daarna heerlijk te lunchen.

Woensdag - wedstrijdlopen
Hoogtepunt van de week! Een debuut op de 10km en na twee maanden weer eens een wedstrijdje, deze keer in de Groene Ster (Leeuwarden), een natuurgebied waar ik nog niet eerder was geweest. Het was dus niet alleen een wedstrijdloop, maar ook meteen een moment om een beetje de toerist uit te hangen. Een heerlijke, verrassend snelle 10km gelopen in een tijd van 50:49 minuten (gemiddeld 11,8 km/h), goed voor de tweede plaats in de categorie vrouwen-10!

Donderdag - rustdag
Na de wedstrijd woensdagavond besloot ik mezelf een welverdiende rustdag te geven. Dat vonden m'n spieren ook wel fijn.

Vrijdag - fietsen (+ kleine koppeltraining; hardlopen)
Na een halve week hardlopen vandaag maar eens de fiets weer gepakt. Na deze aan het begin van de week te 'upgraden' (andere bandjes) was ik benieuwd hoe de training mij zou vergaan. Het resultaat was meteen voelbaar; ik kon makkelijker op een hoger tempo rijden en dit ook langer volhouden (26,3km/h gemiddeld)! Tijdens de rit van 50km bedacht ik me om eens te voelen hoe de overgang van fietsen naar hardlopen tijdens een wedstrijd voelt. Na bijna 2 uur fietsen volgde dus een kleine hardloopronde van 1,5km. Jeetje wat voelt dat gek zeg! Naar mijn idee was ik niet vooruit te branden op m'n benen en het lopen voelde zeker zwaarder aan (Duh! Ik had al twee uur gesport!). Als ik naar mijn tijd kijk was er echter niets aan de hand: gemiddeld 11,2 km/h gelopen.

Zaterdag - fietsen
Ook vandaag trainde ik op mijn inmiddels aardig vertrouwde tweewieler. (Het klinkt misschien kinderachtig, maar ik weet pas zeker dat ik mijn fiets ken als ik een tijd durf te fietsen met handen los van het stuur en al staande op mijn trappers een flinke versnelling durf te maken. Dat punt heb ik gisteren bereikt.) Terwijl ik gisteren dus onverwacht besloot een soort koppeltraining te doen, ging ik vandaag eens een 'tijdrit' van 20km rijden. Het is een soort tussenmeting om te zien wat voor streeftijd ik voor de duathlon binnenkort aan zou kunnen houden. En toch kon ik het niet laten om daarna nog een 3,5km te hardlopen in een nette tijd en een snelheid van 10,9 km/h.

Zondag - zwemmen
Het zwemmen wilde ik graag naar 2x per week opbrengen, maar dat kwam deze week (ook omdat het vakantie is) niet goed uit. Vandaag besloot ik de eerste stap richting de borstcrawl te zetten: ademhaling. Dit resulteerde in een bewustwording van mijn onderwaterangst die ik heb, de werkelijke reden waarom ik na het halen van mijn B-diploma zwoer om nooit meer onderwater te zwemmen. De reden waarom ik de lijn in het water omhoog til in plaats van dat ik nog geen 5 seconden m'n hoofd onder het wateroppervlak laat verdwijnen. Die 500m schoolslag is geen probleem, maar als ik zo'n angst heb voor het onderwaterzwemmen, dan wordt het aanleren van een goede borstcrawl techniek nog een hele (mentale) opgave... En de borstcrawl is toch wel een mùst voor triathleten om een beetje te beheersen voor het zwemonderdeel...

Onderwaterangst

Mijn grootste obstakel voor een triathlon is het zwemonderdeel. Daar waar het de meeste triathleten (en mij waarschijnlijk ook wel) vooral zitten te vechten met de zwemtechniek, moet ik eerst nog wat anders doen: mijn angst overwinnen om onderwater te zwemmen.

Het klinkt misschien wel heel stom, maar voor mij is onderwater zwemmen echt vreselijk eng. Ik kan het wel als ik echt zou moeten, ik heb immers mijn B-diploma met zwemmen gehaald waarbij je door zo'n gat moest zwemmen en het 7 meter uit moest houden. Ook toen, als kind, meer dan 10 jaar terug, vond ik het al eng. Ik had toen een soort van oplossing gevonden door met ogen dicht en ingehouden adem er maar het beste van te maken en te proberen.

Nu, meer dan 10 jaar later, heb ik sinds het halen van mijn B-diploma en de mislukte poging om C te halen, geen centimeter onderwater gezwommen. Het was niet nodig voor het zwemmen, dus waarom zou ik mezelf bang maken door dat te doen? Met m'n hoofd boven het wateroppervlak is er geen probleem, maar zodra m'n neus al onderwater verdwijnt stokt mijn ademhaling en raak ik de controle over mezelf nog net niet kwijt. Ik schrik van het effect van jezelf onderdompelen, ik houd m'n adem vast en knijp m'n ogen dicht. Ik bevries nog net niet, ik duik zo snel mogelijk naar waar ik denk dat het wateroppervlak is.

Onderwaterangst, het bestaat, er zijn meer mensen die in paniek raken als ze kopje onder gaan. Niet omdat ze niet kunnen zwemmen of niet boven kunnen komen, maar om het kopje onder gaan zelf. De truc om geen water in de neus te krijgen is uitademen onder water. Dat heb ik geprobeerd, maar na 2 seconden komt er een soort pauze in. Blaas ik te hard uit? Is het toch die angst die onbewust speelt? Ik heb er de grootste hekel aan, maar als ik een triathlon wil doen met een beetje lijkende borstcrawl, dan ontkom ik er niet aan dat ik met m'n gezicht onder water ga. Maar hoe overwin ik dat? Ik wil wel, graag zelfs, ik vind het 10x niks dat ik met zoiets 'simpels' al zo'n groot probleem heb. Maar ik weet niet hoe dit aan te pakken. Ik hoop dat ik straks privé les kan krijgen in de beginselen van de borstcrawl, dan kan ik het aankaarten waar ik zo tegenaan loop. Dat mijn techniek belabberd is en ik meer als een molenwiek achteruit zwem dan vooruit, dat interesseert me niet op de wedstrijddag zelf (behalve dat het vreselijk veel energie kost die ik nog nodig zal hebben voor de andere onderdelen). Als ik al zo ver ben dat ik en belabberde techniek heb, betekent dat ik al goede stappen heb gezet om mijn onderwaterangst te overwinnen.