Eindejaarsterugblik

Knallend het jaar uit, letterlijk dan. Met eerst te laat wakker worden voor een buitentraining, heb ik noodgedwongen mijn rondje maar op de tacx gereden. Met al dat vuurwerk vind ik het iets te risicovol om nu buiten te lopen of te fietsen. Jammer, want daardoor heb ik dit jaar niet mijn 3000km aan sportieve activiteiten kunnen noteren in Strava.

Van blessures naar 8-10 trainingen per week!
Maar laten we eens kijken naar het afgelopen jaar. Mijn eerste volledige trainingsjaar voor triathlon. Verdorie, wat een verschil tussen een jaar terug en vandaag! Ik begon slecht, met een blessure waardoor ik alleen een beetje kon zwemmen en wandelen. Kuiten toch zeker twee-drie maanden standaard bij elke activiteit goed ingetaped en tot juli geen wedstrijd zonder felle kleurtjes op m'n been. Was niet echt een geslaagde eerste helft op blessuregebied.

Dat werd heel anders toen ik begon met trainen onder begeleiding van Mijn Sport Avontuur. Twee geweldige coaches die al mijn gezeik, gezeur, mood-swings en vragen geduldig beantwoorden en me keer op keer verzekerde dat het goed gaat. Sindsdien af en toe een pijntje, maar geen blessures en ook geen tape nodig gehad. Bij de controles bij de fysio is altijd wel wat te vinden, soms een beetje meer en soms heel weinig. Maar het is allemaal onder controle.

PR's!
Ondanks blessureleed heb ik dit jaar weer veel vooruitgang geboekt, wat zich vooral heeft vertaald in meer trainingen per week, langere afstanden of een snellere tijd. Podium is een paar keer dichtbij geweest, mentaal ben ik zowel in een diep dal als op de top van de berg geweest. Het is te veel om uitgebreid bij stil te staan, maar deze momenten maakten mijn sportjaar toch wel bijzonder:

• Mijn zwemangst definitief de deur uit gejaagd!
• C-diploma gehaald (vooral bijzonder omdat ik daarvoor mijn zwemangst de baas moest zijn)!
• Zwemafstand opgebouwd tot 3km non-stop!
• Zwemtechniek verbeterd, mede met dank aan een mooie zwemanalyse!
• Nieuwe (eerste race)fiets!
• PR's op de 5km en 10km hardlopen!
• In 1 week 7de op een 5km hardloopwedstrijd en 5de op een kwart marathon! (met deze wedstrijden ook meteen mijn PR's gehaald)
• Begonnen met crosslopen!
• Mijn eerste triathlon ooit en de eerste kwart triathlon!
• Een half jaar blessurevrij!
• Veel nieuwe sportvrienden leren kennen!

Het overwinnen van de zwemangst was voor mij absoluut het grootste hoogtepunt wat ik dit jaar op sportief gebied heb beleefd. Die bevrijding heeft mij enorm veel plezier en zelfvertrouwen gegeven. Ik ben daardoor letterlijk en figuurlijk een stuk sterker geworden!

Triathlon trainingsoverzicht

Als we kijken naar trainingsstatistieken, dan is dit jaar ondanks de slechte start toch een mooi sportjaar geweest:

• Zwemmen: 111 trainingen met in totaal 128,779km
• Fietsen: 80 trainingen met in totaal 2.044,9km
• Hardlopen: 62 trainingen met in totaal 461,4km

Ik denk dat we rustig kunnen stellen dat ik zwemmen toch wel de leukste training vind om te doen. Fietsen staat qua aantal trainingen op nummer twee, maar dat komt vooral door de vele keren dat ik op de fiets naar het zwembad en weer terug fietste. Dan kun je natuurlijk mooie combinaties maken.

De maanden mei, augustus en november waren toch wel de beste trainingsmaanden:

• Mei: vaakst gezwommen (14x), meeste fietskilometers gemaakt (332,9km) en meeste trainingskilometers gemaakt (402,982km)
• Augustus: vaakst gezwommen (14x), vaakst gefietst (13x) en meeste zwemkilometers gemaakt (26,395km)
• November: vaakst hardgelopen (11x) en meeste hardloopkilometers gemaakt (74,3km)

Dit is voor mij niet zo verrassend. In mei was mijn eerste triathlon, de zenuwen waren de hele maand behoorlijk aanwezig waardoor ik extra ging trainen. Vooral voor het zwemmen was ik erg nerveus: 500m zwemmen en dat ook nog eens in open water! Maar ook het fietsen was spannend, dat had ik ook nooit eerder in wedstrijdvorm gedaan. Augustus heeft zich gekenmerkt door de vele trainingen om mijn zwemafstand op te schroeven naar 2km in open water zwemmen. Met het opbouwschema van zwemanalyse lopen de kilometers al snel op! Ten slotte november als beste hardloopmaand. Ook dat is niet verbazend aangezien ik toen met mijn schema van Mijn Sport Avontuur 3-4x per week trainde, dat was zeker 2/3 van mijn trainingsprogramma per week.

Wedstrijden en evenementen

Alle trainingen en kilometers die net voorbij zijn gekomen, zijn gemaakt buiten wedstrijden en evenementen om. Maar trainingen zijn natuurlijk pas leuk als je in een wedstrijd aan jezelf kan laten zien wat je waard bent. Daarom ook dit jaar mooie wedstrijden mogen doen. Helaas niet zo veel als ik eigenlijk wilde, maar ik denk dat het toch een mooi rijtje is geworden:

• Zwemloop Groningen: 16 april (1/8 afstand)
• Triathlon Heerenveen: 20 mei (1/8 afstand)
• Drenthe Loopfestijn: 28 mei (4mijl en 10km)
• City Swim Meppel: 12 juni (1,6km)
• Potmargerun: 21 juni (5km)
• Run van Roden: 25 juni (kwart marathon)
• Crosstriathlon Gasselte (estafette): 9 juli (12,8km lopen)
• Triathlon Klazienaveen: 16 juli (1/8 afstand)
• Triathlon Vries: 27 augustus (1/4 afstand)
• A Local Swim Assen: 3 september (2km)
• Kloostervesterun: 7 oktober (5km)
• 4Mijl Groningen: 8 oktober (6,4km)
• Herfstcross Norg: 25 november (9km)

Sportieve uitstapjes

En als al die trainingen en wedstrijden nog niet genoeg zijn! Naast keihard trainen voor die triathlons, ben ik ook regelmatig een uitstapje wezen maken. Vast in mijn agenda staan wekelijkse aquafitness activiteiten als aquaspinning, aquapowerrr en floatfit. Maar ik ben ook wezen wandelen, heb een paar keer meegedaan aan survival als sport en heb een serie krachtoefeningen uitgeprobeerd. Tja, zo af en toe is iets nieuws natuurlijk wel leuk als afwisseling. En dan kom je opeens weer een nieuwe gezonde verslaving tegen.

Plannen voor 2018

Volgend jaar staan er een paar grote wedstrijden op de planning. Eerst aftrappen met de marathon van Rotterdam in april, om daarna op te werken naar de half distance triathlon in Klazienaveen. In september is de laatste grote wedstrijd: de half distance Challenge Almere (triathlon). Maar het belangrijkste is voor mij toch wel om gezond en blessurevrij door te blijven gaan met mijn passie voor sport! En met de fijne begeleiding van Mijn Sport Avontuur moet dat helemaal goedkomen!

Een fijne jaarwisseling allemaal!

Van langzaamaan word je beter

Het valt mij op dat ik elke keer schrijf dat ik een moeilijke, uitdagende periode achter de rug heb wanneer ik een update geef over mijn voorbereidingen voor de marathon van Rotterdam. En ook deze periode lijkt niet anders. Wat is dat toch?

Grotendeels zit zoiets natuurlijk in je hoofd. Als je al geen zin hebt, dan gaat het vaak ook niet lekker. Maakt niet uit waarom je geen zin hebt. Of het nou de temperatuur, gebrek aan daglicht of moeheid is. Zit je niet lekker in je vel, dan kun je ook minder goed presteren.

Ja, maar wat kan je dan het beste doen? Hangt af van de persoon vind ik. Ik ben zelf iemand die nog gefrustreerder kan raken als ik dan niet train. Het staat op het schema en ik wil aan het einde van de dag nog even fysiek bezig zodat ik lekker kan slapen. Dat is vaak mijn standaardinstelling, maar de rek is er op sommige dagen wel een beetje uit.

Als ik een 'slechte' training heb gehad, dan ga ik de keer erna vaak iets doen wat niet helemaal gepland staat. Eens een keer zonder hartslagband om lopen, eens een keer op gevoel gaan trainen en m'n lichaam op het moment suprême laten bepalen hoe en wat er gaat gebeuren. Daar fris ik van op en dan heb ik ook weer meer zin om het schema weer op te pakken en door te gaan met die langzame loopjes.

Wat ook helpt is om een sportevenement in het vooruitzicht te hebben. Deze periode was dat de herfstcross in Norg. Afgelopen zaterdag mocht ik 9km in de Langeloërduinen genieten van de omgeving. Jeetje, een crossloop brengt je toch op mooie plekjes! En ik heb me zelfs redelijk goed aan m'n opdracht kunnen houden. Dus langzaam en gecontroleerd lopen. Een enorme uitdaging als je vele pukkeltjes tegenkomt onderweg. Dit was trouwens ook het eerste loopje dat ik stiekem wel baalde dat ik geen foto's kon maken onderweg. Ik neem nooit de mobiel of een camera mee. Als ik race, dan ben ik gefocust op het halen van de beste tijd die ik op dat moment neer kan zetten. Maar nu ik toch rustig aan moest doen en ik in een mooie omgeving liep, ja dan is het wel jammer als je dat niet op de gevoelige plaat kan vastleggen.

Dit jaar mag ik nog 1x een meer-weken-schema afwerken, voordat we de feestdagen en het nieuwe jaar inluiden. En dan ga ik het eens over een andere boeg gooien. Dan wil ik het alleen maar kunnen hebben over hoe heerlijk het is gegaan en wat ik wel niet heb bereikt dit jaar. Hoe het jaar slecht begon met een dubbele kuitblessure en hoe ik het jaar lachend kan gaan afsluiten. Hoeveel kilometers ik wel niet heb gevreten in het water, op de fiets en met m'n loopslofjes. En wat voor spannende plannen ik heb voor 2018!

Anders

Dat was de titel van een korte film die ik vandaag in het provinciehuis kon bekijken. Een film van het Drentse platteland, een film over mensen die niet heteroseksueel zijn. Anders. Een tranentrekker als je het snapt, als je zelf ook anders bent.


De film was gemaakt in het teken van het provinciale project 'Regenboog cultuurweek' in oktober dit jaar. Drenthe, de eerste regenboogprovincie van Nederland, had opdracht gegeven om de film te maken. Centraal thema is de acceptatie van homo's, lesbiennes, biseksuelen en transgenders. De film speelt hier op met het verhaal van de 14-jarige Alex die worstelt met zijn genderidentiteit. Hij is transgender en ondervindt veel problemen als het gaat om de acceptatie daarvan. Zijn familie vindt het moeilijk om zijn genderidentiteit te accepteren en hij krijgt rare blikken van de buitenwereld. Want Alex was eigenlijk het 14-jarige meisje Alexandra, die zich niet als een meisje voelde. Alleen met Hendrik, de zwager van zijn zus, kon Alex het echt goed vinden omdat die hem wel accepteerde als transgender. Maar als Alex dan te horen krijgt dat Hendrik en zijn zus gaan verhuizen naar de stad, wordt weer eens duidelijk waar hij zo mee worstelt.


In de 15-20 minuten speeltijd heeft deze film mij wel een traantje doen wegpinken. Hoewel bij mij de sociale acceptatie er is van degene die weten hoe ik werkelijk ben, word ook ik dagelijks geconfronteerd met dat ik 'anders' ben. Ik ken het gevoel wat Alex had, de wereld die zo veel nadruk legt op een man-vrouw relatie en op seks. Ook ik voel me niet thuis in die stereotypie en draag een afkeer voor die constante nadruk op het 'normale'. Mij interesseert seks niet en ik hoef er ook niet mee geconfronteerd te worden alstublieft. Kinderen hoef ik ook niet, maar ik vind het wel heel leuk om met ze te spelen en ze dingen te leren. Maar daar houdt het op. Een zoen op de wang of op de mond is prima, maar houd je tong binnenboord en ga niet verder dan een kus of een knuf. Als ik dat aan je geef, dan houd ik van je op mijn eigen manier. Dan ben je voor mij een belangrijk en speciaal iemand. Dan voel ik me vertrouwd en veilig bij jou.


Wat extra pijn doet voor mij is dat 'mijn' geaardheid nog steeds achterwege blijft. En als iemand als ik wel eindelijk de moed heeft om zich uit te spreken, is de kans ontzettend groot dat je wordt gezien als een gek. Of iemand die gewoon niet weet waar die het over heeft. Of iemand die met een goede vrijpartij wel geholpen kan worden. Of iemand die een besmettelijke ziekte heeft. Of iemand die niet moet leven, maar gewoon zelfmoord moet plegen.


Extra pijn doet het ook dat niet alleen mensen buiten de LGBT community zulke opmerkingen maken. Ook binnen de LGBT community zelf is de acceptatie van aseksuelen ver te zoeken. En ook met de Regenboog cultuurweek van Drenthe is het weer eens duidelijk dat de wereld van aseksuelen net zo onzichtbaar is als de criminele onderwereld waar de politie geen grip op kan krijgen. Aseksuelen zijn niet zo snel te herkennen aan uiterlijkheden en ook niet aan gedrag in de dagelijkse praktijk. Pas als het intiem wordt kan de aseksueel zich gaan laten zien en zelfs dan zijn er genoeg die een vrijpartij maar nemen om zijn of haar partner een plezier te doen of uit angst om verlaten te worden omdat diegene 'anders' is. Ik ben er trots op dat mijn provincie aandacht besteedt aan de acceptatie van mensen die homo, lesbienne, bi of transgender zijn. Maar deze trots draagt een triest randje, een gevoel van buitengesloten worden. Een gevoel wat mij even beving bij het zien van de zeer herkenbare film Anders...


Wanneer beginnen we met de acceptatie van mensen die in geen van de vijf 'bekende categorieën' vallen? Ook zij bestaan en zoeken sociale acceptatie. Wij zijn niet gek of ziek. Wij bestaan. Wij zijn Anders.


Wil je meer weten over aseksuelen? Kijk dan eens op de website van Werkgroep Aseksualiteit of AVEN.

Zou het dan echt? Die mentale knop?

Na een lange tijd toch wel in een soort dip te hebben gezeten, vond ik afgelopen week opeens alle enthousiasme weer terug. Misschien lag het aan de zwem4daagse die ik gedaan heb? Of nog steeds dat wolkje waar ik stiekem op leef sinds ik geen zwemangst meer heb en dat heb bekroond met mijn zwemdiploma C? Is het misschien wel het hele interessante (en leuke) nieuws op de slotdag van de zwem4daagse? Of misschien toch de nieuwe hit waar ik in no-time verslaafd aan raakte en ik heerlijk op kan bewegen?

Wat het ook mag zijn, het wil weer! M'n lichaam heeft er zin in, ik heb er zin in. Lange tijd zat ik te zoeken naar dat knopje in m'n hoofd wat om moest. Ik zat namelijk te mopperen, best veel ook. Ik had minder plezier in met name de looptrainingen, maar ook de fietstrainingen moesten er wat aan geloven. Die lage snelheden vond ik maar niks. Liep ik met een tempo boven de 7:00/km, dan had ik de gedachte dat ik maar beter kon gaan wandelen omdat ik dan net zo snel zou zijn. Onzin natuurlijk, maar probeer je hoofd daar maar van te overtuigen als je tempo's tussen 4:30/km en 5:15/km gewend bent.

Waar ik erg naar uitkeek waren de paar wedstrijdjes die ik begin deze maand had: de Kloostervesterun op 7 oktober en de dag erna de 4Mijl van Groningen met collega's van mijn stage. De Kloostervesterun zou een korte, snelle prestatieloop worden - in de regen. Ik had wat goed te maken met mijn resultaat van vorig jaar. Dat is goed gelukt, ik kwam zelfs maar 20 seconden tekort voor een nieuw PR. De 4Mijl liep minder goed dan de bedoeling was. Ik kreeg de hartslag maar niet in de gewenste zone, dus na 3km gaf ik het op en liep ik op gevoel (en een hogere hartslag) verder. Desondanks wel genoten!

Halverwege oktober kwamen twee verrassingen: een geplande sportmiddag (en avond) met een andere sportgek – super gezellig! – en later die week 33km mountainbiken met collega's als onderdeel van een teamdag. Heel spannend en voor mij ook grensverleggend. Ik ben echt geen mountainbiker en dat werd die middag extra duidelijk toen ik af begon te stappen voor modderpoelen en jungle-paadjes. En dan was de gereden route nog niet eens een èchte mtb-route. Nee, geef mij maar asfalt om te vreten! Blij dat ik het heb overleefd en ook wel trots dat ik deze uitdaging ben aangegaan. Ook al kostte me dat een paar trainingen die ik niet kon doen omdat m'n benen wat rust nodig hadden.

En dan afgelopen week het toetje van de maand. Eentje waar ik erg naar uitkeek: de zwem4daagse. In 4 avonden van 50 minuten 2km zwemmen, dat was het programma. Dat was voor mij geen uitdaging meer natuurlijk, dus ik besloot daar 'dunnetjes' overheen te gaan met 2km per keer. Het werd meteen spannend na een slechte start van 1,6km. Het werd nog spannender toen ik de dag erna met stevige spierpijn wakker werd (ik had ook nog een sessie aquaspinning en aquabootcamp gedaan). Ik was dan ook super happy toen ik vrijdag afsloot met een 2,25km en ik de teller daarmee in totaal op 8,15km zette!

Sinds die 4daagse heb ik er een bepaalde flow in zitten. Ik heb er zin in, mijn lichaam wil ook. En als je dan weer een blog leest over hoe lange-afstand zwemtrainingen leuk gemaakt kunnen worden, krijg je spontaan weer een idee hoe je zelf de komende periode ook zo leuk kan maken! Kom maar weer op met het nieuwe stukje van het schema!

Down en up; rock bottom als basis voor groei

Wanneer je naar de foto hierboven kijkt, zou je niet zeggen dat ik de laatste paar weken minder genoot van mijn trainingen, toch? Toch was dat wel het geval. Ik schreef er de vorige keer al over, dat ik soms de snelle tijden en lange afstanden best wel miste. Dat gevoel was de laatste weken alleen maar sterker. De trainingen had ik prima uitgevoerd, maar soms baalde ik bij terugkomst enorm van hoe het gegaan was. Ik was er mentaal echt even uit, ik was even rock bottom.

Gelukkig is dat niet erg, eigenlijk zijn dat juist de beste momenten wanneer je bezig bent met veranderen. Want als je rock bottom bent krijg je nieuwe inzichten waarmee je weer nieuwe stappen maakt. En soms moet je op het ene punt rock bottom zijn om op een ander punt een stap vooruit te kunnen zetten. Niet alles kan tegelijkertijd groeien, daar is geen ruimte voor.

Ik denk dat ik daarmee de laatste weken wel kan samenvatten. Ik genoot dus minder van de trainingen en bereikte zelfs het punt dat ik gewoon chagrijnig weer thuiskwam. Maar, ik heb ook een geweldige overwinning gemaakt met mijn zwemangst, die is nu gewoon weg! Ik leef nog steeds op een wolkje sinds die dinsdagavond en dat heeft er ook weer voor gezorgd dat ik weer begon te genieten van de trainingen. Afgelopen weekend heb ik twee fantastische wedstrijden gedaan waar ik toch best tevreden op mag terugkijken, ook al kon ik me niet volledig aan het doel houden.

Op zaterdag was de Kloostervesterun, een thuiswedstrijd voor mij met her en der wat bekenden van de loopgroep en deze keer ook wat collega's van mijn stage. Dat maakte het wat leuker, ondanks het slechte weer en maar een handjevol publiek. Na 6 minuten mocht ik volle bak - en dat deed ik ook! Kom je er dan achter dat je bijna tegen je pr aanschopt! Heel fijn en tegelijkertijd ook een beetje zuur. Want die 18 seconden had ik er waarschijnlijk wel af kunnen snoepen als ik niet eerst 6 minuten rustig aan had gedaan. Maar het belangrijkste: ik liep zonder kniebrace en zonder ehbo naast mij. Ik liep goed - en hard - en heb alles gegeven vanaf die 7de minuut. En ik genoot terwijl ik afzag, diep ging en offers maakte.

Foto's van SvdB foto's

De zondag was echt een feestje met de 4Mijl van Groningen. Het weer was mooi, ik ging met collega's lopen en het was een nieuwe wedstrijd met veel medelopers en veel publiek. M'n bovenbenen waren nog moe, maar ik was er klaar voor. Te klaar, want ik liet me te veel meesleuren met het tempo van mijn medelopers. Ik had erg veel moeite om op de opgegeven hartslag te gaan lopen. Die heb ik nooit bereikt, ik zat er vanaf de eerste meter al boven. Na 3km gaf ik het maar op en liep ik op gevoel verder. Het nieuwe doel was redelijk ontspannen - niet buiten adem - de finish bereiken. En dat is gelukt! Ondanks dat tegenvallertje heb ik wel van begin tot eind met een lach gelopen. Wat is het toch tof om zo veel - bekend en onbekend - publiek te hebben langs de kant! Een leuk voorproefje voor Rotterdam volgend jaar!

De laatste week was echt weer een oppepper voor mij. Die had ik hard nodig, want de weg naar Rotterdam is nog lang en onbekend. Ik kan weer een paar weken vooruit kijken met het nieuwe stukje van het schema wat bekend is gemaakt. Het lijkt haast wel een enveloppenspel, waarbij je pas de volgende envelop mag openen zodra je de opdracht van die ene envelop hebt uitgevoerd. En dat gegeven brengt mij weer op een nieuw leuk idee... !! En Rotterdam? Daar heb ik me natuurlijk meteen voor ingeschreven zodra het kon!

Doei angst! Hallo lach!

Terwijl ik dit schrijf zit ik nog half te janken. Tranen van geluk, intens geluk. Ja oké, die 'zwemmersverkoudheid' helpt ook niet mee en m'n bovenbenen zijn vermoord bij aquaspinning gisteravond. Maar dat staat in het niets met hoe ik mij voel!

Ongeveer een half jaar terug kreeg ik een ervaring die ik nooit meer wil meemaken. Het was een overmoedige stap om een eind te maken aan mijn zwemangst. Overmoedig, want het eindigde in een fiasco wat diepe indruk op mij heeft achtergelaten. Bij zinnen komen in een stoel langs de kant met je leraar en de manager bij je, is niet echt wat je goed noemt. Al helemaal niet als je je niet helemaal lekker voelt en je je niet kan herinneren wat er gebeurd is. Tussen het moment dat ik van het startblok dook en dat ik in die stoel zat, zit een gat in m'n geheugen, opgevuld met wat mij later is verteld.

Die scène speelde gisteravond weer door m'n hoofd toen ik me weer op het startblok had gezeteld. Ik voelde me gemixt. Bezorgd om hoe het deze keer zou aflopen. De hoge en beukende hartslag. De spanning in m'n hele lijf. Ik kon er niets aan doen, ik moest eerst weer door die scène heen. Ik wilde absoluut niet verder dan totdat die spa Bing een gezonde vorm had aangenomen.

Dus ik stond daar maar wat te staan op het startblok. Ik liet alle herinneringen maar over me heen komen. Die heftige reactie een half jaar terug. De vele oefeningen die ik stiekem tussendoor deed om m'n hoogtevrees in te perken. De ervaring van vorige week - toen ik met een vervangende leraar de succesvolle  stap zette om gewoon van het startblok te springen, met de voeten eerst. En in de tussentijd gewoon staren naar de overkant van het bad, de vlaggetjes bestuderend, wat woorden wisselend met m'n leraar. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat de spanning genoeg was afgenomen en m'n hartslag een comfortabeler ritme had aangenomen. Het voelde goed, het was tijd. Er was niets te vrezen. Ik was sterk -  en bovenal: ik was niet alleen. M'n leraar - en strijdmaatje - was erbij en daar was ik blij om. Ik wilde met haar een mooie herinnering maken, dat hadden we allebei wel verdiend.

En een mooie herinnering werd het! Want ik dook en het ging goed. Heel goed, want bij bovenkomst zat ik te mopperen over m'n techniek. Dus hop, nog een keer! Oei, en stuk dieper nu. Oh ja, de bodem daar is spiegelglad. Maar die rode blokjes zie ik nu wel beter. Is daar de laatste alweer? Oh, toch maar even naar boven voor wat lucht. Wat was het toch heerlijk! De drempel is weg. De lucht is volledig geklaard: kraakhelder met een stralende zon. Die nare herinnering... Die is vervangen.

Het echte besef kwam - natuurlijk - 's avonds in bed. Het hoofdstuk angst is nu definitief afgesloten. Het hakte in als een bom. Die nacht verliep dan ook nagenoeg slapeloos. Snotterend en jankend kropen de uurtjes voorbij, vergezeld met een lach van oor tot oor. Een diepe en lang gekoesterde wens was ik vervulling gegaan. Een wens die ik lang op de achtergrond had gezet omdat ik het toen allemaal wel best vond. Maat die wens kwam weer hoog op de agenda toen ik het plezier in zwemmen (her)ontdekte. Van dit plezier zelf genoot ik al en dat werd alleen maar meer naarmate een passie voor het zwemmen begon te ontwikkelen. Vanaf nu kan het echt niet meer stuk, mentaal is het feestje compleet. Op naar nog vele gelukkige en leerzame kilometers!

Het is niet altijd zonnig tijdens een training

Spinnenwebben en natte voeten van de dauw, het is herfst!

Gelukkig was de zon de laatste dagen volop aanwezig! Het weer is zo veel beter geworden! Het is echt geen straf om bijna elke dag te trainen en om zo nu en dan een wandelingetje te maken!

We zijn alweer een paar weken verder op weg naar de marathon van Rotterdam. Over precies 28 weken mag ik mezelf aan de start zetelen van naar wat schijnt één van de mooiste marathons in Nederland te zijn. Ik ben benieuwd, het kriebelt heel erg nu elk moment de inschrijving open kan gaan. Ik betrap mezelf erop dat ik elke dag toch eventjes op de website kijk of ik niet toevallig al kan inschrijven.

Ik moet nog steeds wel wat wennen aan de nieuwe manier van trainen, maar het begint er langzaam in te slijten. De strakke tijden en hoge snelheden heb ik grotendeels losgelaten, hoewel ik soms nog steeds een beetje beteuterd kijk naar mijn statistieken op Strava. Een gemiddeld looptempo van 6:50 min/km of een fietssnelheid van gemiddeld 25km/h is toch wel een behoorlijke stap terug als je dat vergelijkt met de 5:00 min/km en 30km/h die ik in wedstrijden of trainingen wel eens haal. Maar ach, dat hoort erbij denk ik dan maar. Ik vermaak me in de tussentijd met wat typische herfstkiekjes zoals een zonsopkomst of de bomen die nu toch echt beginnen te verkleuren. Of wat dacht je van de spinnenwebben die door de ochtenddauw extra goed zichtbaar zijn? Ja, het is herfst!

Gelukkig viel er op sportgebied ook nog iets te vieren afgelopen twee weken. Twee dingen zelfs. Nu ik de tijd en de snelheid achter mij moet laten, haal ik de kleine mijlpalen uit afstand of aantal trainingen. Zo zwom ik precies een week geleden het 100km-mijlpaal voorbij en had ik afgelopen week de grens van 2000 trainingskilometers uitgezwaaid terwijl ik die voorbij liep. En dat alleen in 207! Geweldig toch wat je lichaam wel niet kan?

Over twee weken staat de Kloostervesterun op het programma, een hardloopwedstrijd die ik echt niet wil missen. Vorig jaar ben ik met een beroerde tijd een-na-laatste geworden op de 5km en dat deed behoorlijk zeer. Dat moet dus wel even veranderen natuurlijk! Eens kijken wat deze nieuwe manier van trainen voor vruchten af gaat werpen... Doe eens een gokje: wat voor tijd ga ik halen op de 5km of 10km?

Moeten we wel (SMART) (leer)doelen willen stellen?

Op school leer je het, op carrièrewebsites lees je het. Je ontkomt er niet aan. Als je wat wilt bereiken in je leven moet je doelen stellen. En dan ook graag volgens de SMART formule. Maar waarom? Is het wel zinnig om doelen zo uitgebreid neer te kalken op papier? Of is het dikke bullshit om na uren hard nadenken eindelijk een lijstje te zien van 2 of 3 doelen?

Ik moest hier toch weer over nadenken nadat ik zelf weer in zo'n situatie zat. Ik moest leerdoelen bedenken voor mijn laatste stage. Meteen schakelde ik hulp in van vrienden en familie, want weet ik veel wat ik precies wil? Ik heb gewoon interesse in dingen. Als er een vacature is die interessant klinkt of ik zie dat ik het werk wel kan, dan reageer ik erop en doe ik mijn best om aangenomen te worden. Maar om nu daarna specifieke leerdoelen aan dat werk te gaan koppelen? Waarom kan je niet gewoon plezier hebben in het werk wat je doet? Waarom moet je altijd maar groeien en verbeteren? En waarom moeten we dat opschrijven en er een bepaalde tijd aan koppelen?

Vooral als het gaat over persoonlijke leerdoelen zie ik zelf het nut niet zo in om deze op een papiertje te schrijven. Waarom zou je aan alles een eindtijd moeten koppelen? Waarom moet je het concreet maken? Als je iets echt wilt, dan zorg je er zelf wel voor dat je er komt. Dat heet intrinsieke motivatie, een motor die je sowieso nodig hebt om ergens te kunnen komen met je carrière. Soms kom je daardoor opeens iets veel mooiers tegen. Of beland je opeens op een heel ander pad.

Ik kan mijzelf als voorbeeld geven. Via mijn opleiding en de wil om te gaan sporten, ben ik langzaamaan in triathlon gerold. Die sport beoefen ik nu al een jaar met veel liefde en ik weet dat er nog vele prachtige jaren gaan komen. Nooit wist ik dat vanuit de triathlon een grote passie - misschien nog wel groter dan triathlon zelf - voor het zwemmen zou ontstaan. Die passie is groot genoeg geworden om contact te hebben met een opleidingsinstantie en de opties voor een opleiding binnen de zwembranche te bespreken. Daarbij is het niet gebleven bij een 'oh wat leuk, dat kan dus' verhaal, maar hebben we serieus contact om ook daad bij het woord te voegen. Om dit paadje te bewandelen had ik alleen mijn motivatie nodig, hier is geen SMART doel aan te pas gekomen.

Het loslaten van SMART-doelstellingen geeft een hoop ruimte voor vrijheid en creativiteit. We willen overal controle over hebben tot op de laatste seconde. Laat dat nu eens varen en ga eens voor de verrassing. Neem die stageplek of baan eens aan zonder er meteen een handvol leerdoelen aan te koppelen. Begin er gewoon eens aan en kijk wat je tegenkomt. Vertrouw op je intrinsieke motivatie, die brengt je wel waar je ècht wilt zijn. Als je echt oprecht ergens interesse in hebt, dan vind je via je eigen motivatie wel een manier om op die plek terecht te komen. En die weg is in mijn optiek nog mooier en waardevoller dan een uitgekauwde leerdoel op papier die je móét bereiken.

En dan nu de vraag: hoeveel SMART-leerdoelen stellen we na onze studententijd nog daadwerkelijk op?

Terug naar de tekentafel

Hardlopen in een hondenuitlaatgebiedje, mooi toch?

En dat gewoon achter mijn huis!

Nu de zomervakantie voorbij is, het eerste triathlonseizoen voor mij is afgelopen en de laatste evenementen ondertussen zijn voltooid, is het weer tijd om te kijken naar mijn doelen voor volgend jaar. Eén groot doel springt er dan toch wel uit: de marathon van Rotterdam!

Eigenlijk wilde ik dit jaar die marathon al lopen, maar in de voorbereidingen ging het helaas mis. Blessure aan beide kuiten waardoor ik een half jaar lang hobbelde tussen behandelingen bij de fysio en groen licht hebben om er weer vol voor te gaan. Dat moest anders, de standaard schema's zouden mij niet gaan helpen om volgend jaar wel zowel de start als de finish te halen. Ik besloot om een trainer te vinden die mij met advies, feedback en schema's kon helpen om nu wel dat takke-eind te kunnen lopen straks. Ik vond die trainer - zelfs twee! - in Mijn Sportavontuur!

Na een kennismaking en wat testjes om de huidige situatie goed in beeld te krijgen, kreeg ik een schema voor de eerste twee weken gestuurd. Dat is even wennen, zulke gerichte trainingen en ook met hartslagzones trainen! Nou niet zeuren meid, je hebt hiervoor getekend en het verdient een kans om zich te bewijzen. Met mijn huidige manier van trainen zou het toch niet lukken. Misschien kon ik er zelfs van genieten!

Verdorie, dat kan ook nog, ondanks dat ik ontzettend vaak op m'n horloge keek om m'n hartslag te controleren! Met die langzamere tempo's zie je toch meer van je omgeving en dat is met de herfst in aantocht extra genieten! Vanochtend betrapte ik mezelf dat ik neuriënd een fietstraining aan het afwerken was. Neuriën in plaats van die diepe ademhaling - waar ik overigens rustig een paar uur op kan sporten! Het doet mijn stemming in ieder geval goed! En wat zal het effect op lange termijn zijn? Hoe zal ik die eerste marathon in april 2018 gaan ervaren? Daar ben ik heel benieuwd naar! Maar eerst nog even lekker een rondje lopen vandaag! En aangezien ik voor mijn gevoel loop met beide voeten flink op de rem, kan ik extra gaan genieten van het mooie weer!

Volgende week is de 2de week waarin ik op een vastgesteld schema train. Zal ik eraan wennen om op hartslag te trainen? En hoef ik minder vaak op mijn horloge te spieken om in de juiste zone te blijven? Ik heb er hoe dan ook zin in!

Triathlon Vries 2017: Mijn eerste kwart afstand!

Terug bij een bekend evenement. Vorig jaar was de triathlon Vries eentje om de sport uit te testen. Om erachter te komen of ik hier meer werk van wilde maken. Na anderhalf uur zwoegen was het antwoord JA. Dit jaar stond ik er weer, deze keer om een nieuwe afstand uit te testen. Ben ik er klaar voor om deze vaker te doen? JA!

Het was een drukke sportweek afgelopen week, daardoor heb ik niet veel gedacht aan deze triathlon. Totdat ik de nacht voor D-day opeens last kreeg van buikkrampen. Mijn darmen waren van streek, maar het was niet vanwege de wedstrijdspanning. Gelukkig werkte het kalmerende effect van de munt genoeg om uiteindelijk lekker te slapen en vanochtend was er dan ook niks meer aan de hand.

Na snel eventjes een 50 meter te hebben ingezwommen, ging ik van start met het eerste onderdeel: 1 km zwemmen. En dat ging me goed af. De eerste 10-15 baantjes had ik de koppositie van het groepje in mijn baantje (het was in een buitenbad). Dat leverde ook de nodige irritaties op van mijn het continu op mijn voeten tikken door mijn achterligger. Uiteindelijk had hij mij ingehaald, plaagde ik hem nog een paar baantjes en liet hem daarna los. Zijn tempo was net te hoog voor mij. Naast deze irritaties, was ik ook enigszins gefrustreerd over mijn techniek. Ik wist dat m'n hoofd niet zo ver omhoog hoefde, maar ik deed dat toch. Ik kon ervoor kiezen om daar bewust op te gaan letten, maar dat zou mij alleen maar vertragen. Dus toch maar door gaan met die iets mindere techniek (de over-rotatie was er dan weer niet). Na 21:18 minuten was ik uit het water en onderweg naar mijn fiets. Een hele toffe tijd, sneller dan ik dacht! En eindelijk eens keer een afstand volledig in borstcrawl!

Na een prima wissel zat ik op de fiets. De versnellingen stonden helaas te hoog, dus ik moest eerst een goed stuk weg vinden om rustig terug te kunnen schakelen. Ook had ik na het zwemmen op de verkeerde knop gedrukt op m'n horloge, waardoor m'n overgangen niet helemaal goed waren getimed. Nadat alles weer goed stond lekker wezen jakkeren. Vlak voor de kasseitjes nog even drinken, maar ik was helaas niet meer op tijd om de bidon terug te doen voordat ik een uiterst goede fibratie-massage kreeg. Gas terug en overleven, terwijl de velletjes van m'n handen schuurde. Eenmaal weer op het asfalt maar een paar slokken gedronken om van de schrik te bekomen - de bidon had ik toch al in de hand.

Na die eerste ronde fietsen wist ik wel precies waar ik snelheid kon maken, waar ik beter wat gas terug kon nemen en waar ik het beste kon drinken. De andere drie rondes verliepen prima. Met een gemiddelde snelheid van 30,5 km/h wist ik de 40km te overbruggen in een (achteraf gecorrigeerde) tijd van 1:18 uur! Weer een stuk sneller dan verwacht!

Na het fietsen kwam de tweede wissel. Deze keer ging m'n horloge wel goed mee. Het was een snelle: na 38 seconden had ik de fiets(schoenen) ingewisseld voor hardloopschoenen en was ik op weg naar de laatste 10km. Wel zonder sokken voor de verandering, want die was ik vergeten klaar te leggen.

De eerste kilometer noteerde ik een gemiddelde snelheid van boven de 12 km/h. Oeps, dat zou mij later wel terugpakken. Toch maar wat gas terug en rustig verder hobbelen. Na ongeveer 3km begonnen m'n linkerkuit en -scheenbeen te zeuren. De zandpaden in het parcours waren niet zo leuk. Gelukkig had ik toen ook een drinkpauze gepland, die ik altijd wandelend doe. Daarna zonder verder gezeur van de benen de rest van het parcours kunnen lopen. Wel ergens een afslag verkeerd genomen waardoor ik de route 2km had ingekort. Ook de hardlooptijd maar weer corrigeren dan... Ondanks de correctie heb ik ook het hardlopen sneller volbracht dan van tevoren verwacht. Ik heb daar uiteindelijk een gecorrigeerde 54:39 minuten over gedaan met een gemiddelde snelheid van 11,2km/h!

Al met al een topwedstrijd en heel tevreden met de 2:38:28 uur als eindtijd! En nu ook mijn eerste triathlon medaille binnen!

Open water zwemmen 2.0

Gisteravond ben ik weer eens in open water wezen zwemmen, deze keer mede als voorbereiding voor de crosstriathlon van Gasselte. Locatie was dan ook het Nije Hemelriek bij Gasselte, where the magic happens.

Bij aankomst zag ik al dat het een hele andere ervaring zou worden dan wat ik tot nu toe gewend ben bij het open water zwemmen. Het zwemwater was hier van betere kwaliteit en dat schrok mij toch wel wat af. Ik ben gewend om geen klap te zien onder water. Het water waar ik in heb gezwommen laat je tasten in het duister, geeft niks prijs aan wat er allemaal in zit of hoe diep het is. Dat was deze keer wel anders. In dit water had je zicht.

Mooi toch? Kan je lekker naar de bodem staren en je verwonderen over de details en wat er allemaal leeft. En juist dat schrok mij af en liet mij terugvallen in die angstige gevoelens die ik een tijdje terug achter me dacht te hebben gelaten. Ik vond het eng om in het water te gaan en het liefst ging ik eigenlijk helemaal niet. Maar ik vond niet dat ik die optie had.

Zolang ik maar niet al te diep ging was het nog te doen voor mij. Dus lekker in het gedeelte waar het water een zandkleurige gloed had en kniediep was. Heel voorzichtig durfde ik de stap te zetten naar heupdiep / nek-diep water met een mooie tropisch-achtige lichtblauwe kleur. Het was een smalle strook met een steil aflopende zandbodem. Daarna kwam het grote donkerblauwe gat waar de bodem enkele tientallen meters onder je lag. Ik had even wat tijd nodig om de stap te nemen en daar boven water wat te zwemmen.

Ik had nog veel meer moed nodig om daar kopje onder te gaan en de wereld onder water te ervaren. Dat ik dingen kon zien onder water vond ik behoorlijk eng. Nog enger dan de eerste keer dat ik in het Baggelhuizerplas kopje onder ging. Daar zag je tenminste niks. Uiteindelijk waagde ik me er toch aan om vervolgens verbaasd te zijn dat ik alleen maar die donkerblauwe kleur zag. Totdat mijn zwemmaatje voor me zag zwemmen. Ja het water was zeker helder, ik zag haar scherp onder water. Na die ervaring durfde ik wat vaker en langer onder water te gaan. Zelfs nog een klein stukje echt gezwommen en niet krampachtig te poedelen. Daarna vond ik het wel weer goed. Ik was bekaf en in de war, nu nog steeds. Het was eng, spannend, maar ook wel weer mooi.

Ik besefte me die avond dat ik in een soort waan heb geleefd in het open water zwemmen. Als ik maar niets kon zien onder water, dan was er ook niets onder water. Zoals een klein kind omgaat met angsten. Zoals ik zelf omging met de angst om onder water te zijn en te kijken tijdens mijn zwemlessen. Met het open water zwemmen zal ik mentaal dezelfde stappen gaan zetten als die ik in het zwembad al heb gezet. Ik ken de route, ik weet wat mij te wachten staat. Ik weet dat zolang ik iemand naast me heb, dat ik dit kan en dat ik zal wennen. Binnenkort kom ik dus weer terug!

Blessurerondjes, grenzen verleggen en ruim 1200km sport

We zijn ondertussen al eventjes in juli. Het eerste half jaar zit er alweer op, de tijd is voorbij gevlogen en er is heel veel gebeurd! In dat half jaar heb ik heel netjes alle trainingen bijgehouden. Wat doe je dan met al die statistieken? Juist, een tussenbalans opmaken!

Zwemmen
Als we eerst eens kijken naar het zwemmen. Dat is toch by far de discipline waar het meest in is gebeurd: van ellendige hoofd-boven-water schoolslagzwemmer naar een decent borstcrawlzwemmer, met puntjes waar aan geschaafd kan worden. Ik ben elke dag heel dankbaar om deze ontwikkeling, het is ook meteen bewijs aan mijzelf dat bijna alles mogelijk is zolang je niet opgeeft! En door het kiezen van deze route ben ik zo veel meer mooie dingen tegen gekomen! Ik had nooit van tevoren gedacht dat mijn relatie met het water zo drastisch kon veranderen, maar het is toch gebeurd! Hoogtepunt tot nu toe is de City Swim Meppel, waar ik een mooie 1,6km in de Meppelse grachten heb afgelegd. Voor het eerst echt degelijk borstcrawl gezwommen in open water en voor het eerst ook zo'n afstand afgelegd in open water.

City Swim Meppel - 1 mijl

Hoewel ik de laatste paar maanden toch grote stappen vooruit heb gedaan, zegt mijn logboek wat anders als het gaat om kilometers. Kennelijk heb ik de meeste kilometers (ruim 14,5) in februari gezwommen. In april leek mijn hoofd niet zo op zwemmen te zijn gericht. Het is de maand met de minste kilometers (6). Dat kan wel kloppen. Ik had er een tijdje uit gelegen en in die tijd had ik het gevoel dat ik alle psychologische barrières opnieuw moest doorbreken en opnieuw mijn zwemconditie moest opbouwen.

De statistieken keuren de ontwikkeling goed

Fietsen
Ik heb fietsen altijd al wel leuk gevonden. Ik ben echt niet de snelste fietser, dat maakt me ook helemaal niet uit. Maar ik ben ondertussen al wel zo 'ingeburgerd' in deze discipline dat ik me soms erger aan toeristentempo's en de drie-op-een-rij-fietsers. De grootste en spannendste stap om te zetten was toch wel de overgang van mijn ATB (zonder klikkers) naar een echte racefiets met klikpedalen. De gedachte dat je vast zit aan je pedalen vond ik toch wel wat beangstigend. Maar het is helemaal goed gekomen! Op de zadelpijn na geniet ik van elk ritje op de racer en heb ik mijn stadsfietsje bijna permanent huisarrest gegeven. Hoogtepunt is de triathlon van Heerenveen natuurlijk, de enige wedstrijd tot nu toe waar ik mijn fiets-skills heb moeten bewijzen.

Eerste voorjaarstraining

Wat zegt de kilometerverdeling? Ik schijn een voorjaarsfietser te zijn: ik heb verreweg de meeste kilometers (350) in mei afgelegd. Fietsen in de winter stond me niet zo aan, in januari is een dip te zien met slechts 31 kilometer op de teller. Dat laatste kan zeker kloppen, ik had in het najaar van 2016 altijd het gevoel in de tenen verloren na een fietstraining. En de kans op gladde wegen gebruikte ik ook als excuus om maar niet op de fiets te hoeven.

Bergje op en afdalen als beloning

Hardlopen
Dè discipline waarop ik moest kunnen scoren in vergelijking met de andere twee disciplines. Hardlopen was mijn ingang naar triathlon, maar ook als sport apart heb ik nog grote doelen. Bijvoorbeeld de marathon van Rotterdam die ik dit jaar wilde doen, maar helaas moest afzeggen door een lang aanhoudende kuitblessure. Op de tanden bijten van frustratie en dit doel meteen maar verplaatsen naar 2018. Dan moet het toch echt gebeuren, die eerste marathon! Ondanks de knipperlichtrelatie met deze discipline heb ik wel kunnen genieten van een positieve ontwikkeling in tempo en techniek. Een hoogtepunt is moeilijk om te kiezen. Ik kon dit jaar eindelijk de Potmargerun doen die ik vorig jaar moest missen door een tentamen, maar in Klazienaveen heb ik mijn eerste 15+ km gelopen in wedstrijdverband en hing er echt een geweldige sfeer. Toch kies ik voor de laatste run dit half jaar; de Run van Roden. De omstandigheden waren prettig, ik had bijna mijn PR verbeterd in mijn doorkomsttijd op de 10km en ik had mezelf in de top 5 gezeteld.

Run van Roden - kwart marathon

Ondanks het hoogtepunt in juni, is mei de maand waarin mijn schoenen het meeste asfalt hebben gegeten (73 kilometer). In januari hebben ze bijna geen asfalt gezien (8 kilometer). Ook dat klopt weer als ik bedenk dat ik toen in de eerste knipperlicht ronde zat met mijn kuiten. Die maand kon ik gewoon niet fatsoenlijk lopen. En nog steeds moet ik oppassen met de belasting.

Een heuvelig voorproefje, met daarna een behoorlijk steile pukkel

Zwemmen - fietsen - hardlopen; in die volgorde
Een triathlon begint met wat zwemmen, gevolgd door een stukje fietsen en als afsluiter nog een lekker rondje hardlopen. Laat dat nu ook precies de volgorde zijn waarin ik de disciplines kan zetten als ik kijk naar het aantal keer dat ik heb gezwommen, gefietst en gelopen. Bijna de helft van mijn trainingen heb ik in het water doorgebracht! Inclusief wedstrijden komt de teller dit half jaar op 113 sessies (107 zonder wedstrijden). Nu had ik stiekem het doel gesteld om minstens 100x te trainen dit half jaar. Dat is dus mooi gelukt! Nu eens kijken of ik het aantal sessies naar 250 kan brengen.

En hoe zit het met het totaal aantal kilometers? Het is denk ik geen verrassing dat fietsen er dan met kop en schouders bovenuit steekt en dat zwemmen onderaan het lijstje bungelt. Heel normaal voor in de triathlonwereld. Interessanter is misschien wel dat ik in dit half jaar ruim 1200km heb afgelegd in trainingsvorm (ook zonder wedstrijden)! Ook mijn doel van 1000 trainings-km heb ik hiermee ruimschoots gehaald. Ik denk dat ik mijn trainingsdoel voor 2017 maar eens opschroef naar 2500km. Moet lukken toch?

Ondanks de blessurerondjes dit half jaar heb ik heel wat grenzen weten te verleggen en toch een nette aantal kilometers gesport! En dan heb ik nog niet eens alle keren wandelen, aquaspinning, aquapowerr en floatfit meegerekend. Op naar de 2de helft!

Waarom ik geen SMART-doelen wil

Soms heb je zo'n moment dat je midden in de nacht iets moet overdenken. Afgelopen nacht had ik zo'n moment, ik zat het nut van SMART-doelen te overdenken.

Tijdens mijn Diermanagement opleiding - en eerdere opleidingen - heb ik uitgebreid kennis gemaakt met de SMART-methode van doelen stellen. Specifiek, Meetbaar, Acceptabel, Realistisch en Tijdsgebonden. Hoewel ik de SMART-formule goed ken – geloof me, ik ben ermee doodgegooid de laatste jaren – en ik er ook mee kan werken, is het één van de dingen waar ik een allergie voor heb ontwikkeld. Want waarom moeten we in vredesnaam overal dat soort doelen voor hebben? Waarom moeten we altijd ergens hebben opgeslagen dat we in X tijd dit of dat bereikt hebben?

Nu kan je je ook afvragen waarom ik allergisch ben voor SMART-doelen. Voor mij is het heel simpel. Een SMART-doel werkt of het werkt niet. Bij mij werkt het niet. Daar waar deze methode voor is ontwikkeld, slaat het bij mij de plank volledig mis en werkt het averechts. Zodra ik me bind aan een SMART-doel, verandert het willen in een moeten en verandert het plezier in een plicht. Ik zal druk ervaren en naarmate de tijd verder tikt zal die druk alleen maar groter worden. Uiteindelijk zal ik eraan onderdoor gaan, het niet meer willen en de stekker eruit trekken.

Als het om mezelf gaat ben ik een enorme voorstander van de verrassing. Als je mij vraagt waar ik mezelf over vijf jaar zie, krijg je het nuchtere antwoord dat ik dat over die vijf jaar wel zie. Ik kijk niet ver vooruit. Dat hoeft ook helemaal niet. Als ik maar plezier heb, dat is het enige wat voor mij belangrijk is. Dat is het enige echte doel wat voor mij telt, eentje die zich uitsmeert in honderden andere doelen die in mijn leven komen en gaan.

Dus je hebt wel doelen? Natuurlijk! Zo wil ik graag mijn zwem-abc afmaken en blijven ontdekken en ontwikkelen in zwemtechnieken. Zo wil ik graag een marathon lopen en een halve of een hele triathlon doen, misschien ook wel vaker dan 1x. Zo zit ik al een tijd te kijken naar een opleiding en baan in de sportbranche. En het mooie is dat ik ook bezig ben om al deze wensen in vervulling te laten gaan. Om deze doelen te realiseren. Geheel op mijn eigen manier en in mijn eigen tempo. Een duidelijk verschil met de SMART-methode is dat ik hier absoluut geen druk op leg. Geen tijdsfactor waarbinnen ik het moet halen. Geen moeten, maar WILLEN. En als ik een periode heb dat ik NIET wil, dan leg ik het doel op de plank en zie ik vanzelf wel of en wanneer ik er weer mee verder ga.

Vrijheid, flexibiliteit, verrassingen. Voor mij zijn het toch wel essentiële ingrediënten om plezier te hebben. Van hieruit zie ik alles wat ik doe als een hobby, zonder een concreet doel om eraan te koppelen. Ik hoef geen bepaalde status te bereiken of een X bedrag aan geld per maand te verdienen. Ik hoef geen luxe villa of vervroegd pensioen. Zolang ik straks rondkom en plezier heb in wat ik doe, ben ik een gelukkig mens. En daar heb ik geen SMART-doel voor nodig!

City Swim Meppel

Super leuk! Even 1 mijl (1,6km) in de onbekende grachten van Meppel zwemmen voor het goede doel! Zou het mij lukken? En hoe zou het mij afgaan?

De laatste keer dat ik in open water had gezwommen was tijdens de triathlon Heerenveen. Daar had ik niet goed kunnen inzwemmen. Gevolg was een koudeshock en onvoldoende controle over mijn ademhaling om een goede borstcrawl of schoolslag in te zetten. Geen goede eerste wedstrijdervaring dus! En dat maakte vandaag toch wel even wat spannender! Zou het nu, wederom zonder te kunnen inzwemmen, wel goed gaan? En hoe zal de afstand mij bevallen?

Nou dat viel eerst best wel tegen. Weer last van dezelfde gevoelens als bij de triathlon. Maar deze keer wist ik me hier overheen te zetten. Geen medelijden, gewoon dat koppie onder water. De eerste honderd meter was stoeien, opwarmen, de ademhaling onder controle krijgen en een ritme oppakken.

Na het ronden van de boei was ik warm gedraaid en had ik alles onder controle. Mooi! Kon ik dan eindelijk crawlen, een geschenk uit de hemel als je in wetsuit zwemt! Ondanks dat het in de grachten redelijk recht-toe-recht-aan zwemmen is, had ik toch wel wat moeite met navigeren. Ik had geen ritme in het kijken, zo nu en dan keek ik na 8 slagen, dan weer na 12 of 6. En dan die verrekte boten nog die opeens veel dichterbij zijn wanneer je weer kijkt!

Ook een aparte ervaring waren de waterplanten die ik zo nu en dan voelde. En dat ik regelmatig in schaduw zwom en dan weer in de zon. Dat was ook wel te voelen aan het water; die werd dan opeens een stuk warmer - of kouder!

Na het ronden van de tweede boei was ik halverwege en mocht ik weer terug naar de start/finish. De eerste ademhaling keek ik netjes opzij - en kreeg een bakkes vol zonlicht! Weg was mijn zicht en mijn oriëntatie, echt een nadeel als je ook lichtgevoelig bent. Ik zag dus niet dat ik koersde naar de verkeerde afslag bij de splitsing. Ik zag daar een brug en dacht dat het dè brug was ik die ik op de heenweg had gepasseerd. Maar niets was minder waar. Gelukkig wees een dame van de reddingsbrigade mij daarop en kon ik nog net op tijd bijdraaien.

Het duurde vrij lang voordat ik mijn oriëntatie weer goed had en weer redelijk rechtuit kon zwemmen. Ik had een ritme ingebouwd met het kijken en ademhalen - elke 4 slagen kijken. Het zwom wel wat zwaarder (zwemmen met wetsuit in het algemeen trouwens ook), maar ik wist tenminste goed wat er voor me was. Die ene blauwe badmuts recht voor me hielp ook wel! Geen verrassingen meer.

Voordat ik het wist kwam ik weer aan bij de eerste boei. Nog snel even ronden - ik vond het de moeite niet waard om dat in de combinatie met een paar slagen rugcrawl te doen - en dan die trap aan de kant zoeken. En dan merk je wat 1 mijl zwemmen in water met je doet. Desoriëntatie toen ik ging staan, en een lichaam wat eventjes 10x zwaarder aanvoelde. Toch maar even een momentje voor mezelf genomen voordat ik verder de kant op ging. Desondanks was het super leuk om dit te doen! En hé, ook een super (zelf gemeten) tijd neergezet met 33:37 minuten! Die had ik niet verwacht!