Op het startblok

Met tegenzin haalde ik mezelf uit het water. Ik zat in mijn laatste zwemsessie van 2016, op weg naar het grootste gevecht die ik tot nu toe tegen mezelf heb moeten leveren. Een week lang speelde stiekem het plan in mijn hoofd om deze avond de strijd aan te gaan. Een week lang leverde dat ook onrustige nachten op, waarin allerlei mogelijke scenario’s mij achtervolgden in dromen. Ik stond vaak op het punt om dit plan stilletjes af te blazen, het toch maar niet te doen. Aan de andere kant wist ik dat het er toch ooit een keer van moest komen als ik ook echt van deze angst af wilde. En van die angst af zijn wilde ik zeker, het liefst zo snel mogelijk.

Het bevrijdende gevoel dat ik mocht ervaren bij het overwinnen van mijn angst om onder water te zwemmen was overweldigend mooi. Het is een gevoel wat mij nog steeds ontzettend blij, dankbaar en trots maakt, een gevoel waardoor ik zwemmen veel leuker ben gaan vinden en open ben gaan staan voor allerlei andere vormen van sporten in het water. Ik wilde dat gevoel ook bij deze angst ervaren, die omzetting van eng naar leuk. Maar om daar te komen moest ik wel die ene stap zetten waar ik al een week lang enorm tegenop zag.

Ik zetelde mezelf op het eerste startblok, de warme hand van m’n begeleider op m’n schouder. Wat voelde dat fijn, dat ze naast me stond en me in de gaten hield! Redelijk zelfverzekerd strekte ik mezelf en keek naar m’n doel. Voor m’n gevoel keerde m’n maag zich om bij het zien van de afstand tussen mij, het water en de bodem van het bad. Het leek alsof er niets anders meer bestond dan ik en het water waar ik in zou gaan. M’n hoofd schreeuwde dat ik van het startblok af moest, dat ik het niet moest doen. M’n benen voelden loodzwaar, m’n hart leek zich een weg uit m’n lichaam te beuken en ik had nauwelijks controle over m’n ademhaling.

Ik twijfelde. Waarom? Waarom deed ik mezelf zo’n pijn? Het was helemaal niet nodig om dit te doen, ook niet voor die ene paar triathlons. Er waren genoeg alternatieven om dit stukje van de wedstrijd over te slaan. En toch… Toch wilde ik het gevoel van bevrijding weer proeven. Ik wilde niet bang zijn, ik wilde voor de volle 100% kunnen ontspannen en genieten. Gewoon voor mezelf, daar stond die triathlon helemaal los van.

Eventjes keek ik naar de andere kant van het bad en dacht terug aan mijn eerste les. Toen stond ik samen met m’n begeleider aan de kant van het bad bubbeltjes te blazen. Dat was onze kennismaking, de allereerste stap die ik samen met haar zette. Ik was toen onzeker, vond het spannend en eng en ik vertrouwde haar meer dan mezelf. Het gevoel van veiligheid en vertrouwen wat zich in die eerste les had gevormd nam mijn twijfel op het startblok weer weg. Het was al die tijd al enorm goed gegaan, waarom zou het nu dan niet goed gaan?

Vanuit die herinnering wist ik me te herpakken. Spanning op de benen, armen gestrekt. Als ik van deze angst af wilde was nú het moment om ervoor te gaan. Terugkrabbelen was geen optie meer. Ik keek naar voren en zag alleen nog dat plekje op de bodem om naar toe te gaan. Nog één keer controleren en dan… GAAN! Met moeite scheurde ik mezelf van het startblok. De luttele seconde in de lucht vulde me met doodsangst. M’n hoofd schreeuwde alsof m’n leven er van af hing. Maar in diezelfde seconde vond ik ook een ijzige kalmte. Wat hierna ook zou gebeuren, ik had het moeilijkste gehad. Ik kon nu niets anders meer doen dan me overgeven aan de situatie en de ervaring over me heen laten spoelen.

Het volgende moment voelde ik hoe het water mij omarmde, hoe het de kleine geluiden uit het zwembad opslokte en verving met het razen van bubbels langs m’n lichaam. Ik hoefde niets te doen, m’n lichaam stuurde me op automatische piloot naar het oppervlak. Eenmaal boven water drukte ik mezelf tegen de kant, m’n hoofd in m’n armen. De wereld leek nog steeds stil te staan. Ver weg hoorde ik hoe m’n begeleider vroeg of het ging. Ik kon niet antwoorden, ik was compleet overweldigd door het moment en kon geen woorden vinden.

Uiteindelijk wist ik mezelf op de kant te hijsen. Het was nog steeds storm in mezelf, orkaankracht. Hoe lang ik daar als een zielig hoopje heb gezeten weet ik niet. Maar ik weet wel dat m’n begeleider naast me zat en dat ik haar een knuffel heb gegeven. Het was een aangenaam warm gevoel, iets wat ik hard nodig had. Ik was zo blij dat ze er weer was! Nee dat ze er nog steeds was. Dat ze me elke seconde heeft gevolgd, m’n veiligheid en vertrouwen heeft geborgd en me zo kracht heeft gegeven om door die angst heen te prikken.

Het einde van de storm kwam toch echt in zicht, ik voelde me wat tot rust komen en merkte toen pas de daadwerkelijke klap. Ik kon nog steeds erg weinig zeggen, ik voelde me zwak en m’n hele lichaam trilde. Ik had wat nodig; eten, drinken, het maakte me niet uit. Vanaf dit moment zijn m’n herinneringen flarden. Ik weet nog dat ik stond en me niet goed voelde, dat ik met hulp een stoel had bereikt en dat ik daar opeens zat met een beker water. Wat tussen die stoel en dat bekertje water is gebeurd weet ik niet. Ik was daar ergens even van de kaart geweest. Dat zei m’n begeleider tenminste en ik geloof haar.

Gelukkig ging het langzaamaan steeds beter. De reset die ik mezelf had gegeven in die stoel had geholpen. Ik kwam weer terug bij volle verstand en wist een degelijk gesprek te voeren voordat ik het - met enige tegenzin - een avond noemde, m'n begeleider bedankte met een knuffel en ging douchen. Ik keek daarna weer naar het startblok. Voor het eerst die avond gromde het leeuwtje in mij de overwinning. De moeilijkste stap had ik gezet, het kan vanaf hier alleen maar makkelijker en leuker worden. Op een wolkje van ongeloof en vastberadenheid dreef ik langzaam weg om naar huis te gaan. Ik had het gedaan, ik kon nu eindelijk beginnen met loslaten. En dat gevoel... dat valt niet te omschrijven, zo heerlijk!

Paarden met gecoupeerde staarten niet (langer) toegestaan op keuring/tentoonstelling

Bron foto: De Hoefslag

Gisteren heeft het College van Beroep voor het Bedrijfsleven, het CBB, uitspraak gedaan in een zaak over gecoupeerde (trek)paardenstaarten. In deze zaak ging het om een vereniging die onder andere keuringen en tentoonstellingen van trekpaarden organiseert. De NVWA had dit jaar tijdens enkele van deze keuringen / tentoonstellingen de toegelaten paarden gecontroleerd. Een deel van deze paarden bleek een gecoupeerde staart te hebben. Dit was reden om handhavend op te treden; de vereniging kreeg een dwangsom opgelegd die betaald moest worden als ze nog een keer paarden met gecoupeerde staarten zou toelaten tijdens een keuring / tentoonstelling. Het zou gaan om een bedrag van €15.000 per keuring, oplopend tot maximaal €75.000. Hier ging de vereniging niet mee akkoord en het geval werd uitgevochten voor het CBB.

De vereniging stelde het niet duidelijk is dat het welzijn en de integriteit van een paard wordt geschaad als de staart wordt gecoupeerd. Het couperen gebeurt onder verdoving en zou de kwaliteit van leven van het paard niet aantasten. Daarnaast staat het keuren van paarden los van het feit of ze wel of niet gecoupeerd zijn en zou het toestaan van paarden met gecoupeerde staarten niet bijdragen aan het in stand houden van het couperen zelf.

Dieren met lichamelijke ingreep niet toegestaan
Het oordeel van het CBB is verhelderend: het is verboden om paarden met gecoupeerde staarten toe te laten op een keuring / tentoonstelling als voor het couperen geen medische noodzaak is geweest. Dit staat ook met zo veel woorden in de Wet dieren (voor de juristen onder ons: art. 2.16, lid 4 jis. artt. 1, 2.8 lid 1 sub a en lid 2 sub a Wet dieren). Uit het rapport van de NVWA bleek dat de vereniging paarden met gecoupeerde staarten had toegelaten, waarbij het couperen geen medische noodzaak was, maar (onder meer) vanwege het uiterlijk van het paard. Het couperen zou zijn verricht in (onder meer) Frankrijk, omdat het daar wel legaal is om zonder medische noodzaak te couperen.

Het CBB overwoog in deze zaak dat de Wet dieren alleen toeziet op lichamelijke ingrepen verricht binnen de grenzen van de Nederlandse rechtsmacht (dus alleen daar waar het recht van Nederland geldt en niet van een ander land). Dat zou maken dat paarden die in het buitenland zijn gecoupeerd, wel toegelaten mogen worden op een keuring of tentoonstelling in Nederland. Het CBB stelt wel grenzen hieraan. Het verbod in de Wet dieren op het toelaten van gecoupeerde paarden op een keuring / tentoonstelling, kan niet worden ontlopen als het couperen van de paarden in een ander EU-land puur wordt verricht om onder dit verbod uit te komen.

Onduidelijkheid
Omdat in deze zaak onduidelijkheid was ontstaan over dit onderwerp, geeft het CBB de vereniging gelijk. Maar het CBB geeft aan dat alleen paarden die vóór 1 december 2016 in een ander land (zonder medische noodzaak) zijn gecoupeerd mogen worden toegelaten. Het toelatingsverbod is met het oog op de gezondheid of het welzijn van de gecoupeerde paarden namelijk niet noodzakelijk, aangezien de dieren al zijn gecoupeerd. Alle paarden die vanaf 1 december 2016 (in een ander land) zonder medische noodzaak zijn gecoupeerd mogen niet meer worden toegelaten op een keuring / tentoonstelling. Gebeurt dit wel, dan is de organisatie van de keuring / tentoonstelling in overtreding en mag er handhavend worden opgetreden.

Wet verbod pelsdierhouderij niet in strijd met Europese mensenrechtenverdrag

Vandaag heeft de Hoge Raad een finale oordeel gegeven in een zaak die de gemoederen al sinds 2013 bezighouden: het verbod op het fokken van pelsdieren in Nederland. Het verbod werd ingesteld op 15 januari 2013, wat leidde tot een rechtszaak en hoger beroep. Met het oordeel van de Hoge Raad is de discussie nu definitief afgesloten.

Waar ging het ook alweer om?
De Nederlandse Federatie van Edelpelsdierenhouders, ook wel bekend als de NFE, had de Nederlandse staat voor de rechter gedaagd nadat het verbod was ingevoerd. De nertsenhouders zouden in hun eigendomsrecht zijn getroffen, iets wat door de Europese Unie is verboden. Het verbod was verder voorzien van een uitfaseringstraject: de nertsenhouders hebben tot 1 januari 2024 om hun bedrijf te sluiten. Tot slot was er een compensatieregeling opgesteld, een regeling waarin staat aangegeven dat de staat de nertsenhouders financieel tegemoet zou komen omdat zij hun bedrijven moeten sluiten. Naast dat de nertsenhouders in hun eigendomsrecht zouden zijn getroffen, zou deze compensatieregeling niet afdoende zijn voor de financiële schade die ze zouden lijden als gevolg van het verbod.

Aanvankelijk gaf de rechter de NFE gelijk en verklaarde het verbod ongeldig. De staat ging echter met succes in hoger beroep: het gerechtshof vond dat de compensatieregeling afdoende was en dat de nertsenhouders niet in hun eigendomsrecht waren getroffen. Het gevolg: de wet werd weer geldig verklaard.

Het oordeel van de Hoge Raad
De NFE diende cassatie in bij de Hoge Raad als gevolg van de uitspraak van het gerechtshof. Ze klaagde over de interpretatie die het hof gaf en stelde dat er wel degelijk strijd was met het eigendomsrecht. Verder zou het gerechtshof niet voldoende hebben uitgelegd waarom de compensatieregeling afdoende zou zijn. De Hoge Raad heeft zich over beide kwesties gebogen om te oordelen over de zienswijze van het gerechtshof. Hierbij kwam ze tot de conclusie dat het gerechtshof juist heeft gehandeld. Dit betekent dus dat de uitspraak van het hof blijft staan. En daarmee blijft de wet die het fokken van pelsdieren verbiedt dus geldig.

Mijn dankbare sportjaar 2016

We zijn halverwege de maand en dat betekent dat we nog een kleine twee weken hebben voordat er weer een nieuwe poging wordt gedaan om de goede voornemens vol te houden. Als ik 2016 met 1 woord moet omschrijven, zal het woord 'sport' het grootste deel wel dekken. Laat ik eerst beginnen te zeggen dat ik tot dit jaar niet echt actief was op gebied van sport. Zonde, want ik zit wel bomvol energie wat ik elke dag kwijt moet zien te raken. Doe ik dat niet, dan kan ik rekenen op korte / slechte nachten en daar heb ik de afgelopen jaren veel van gehad. Ik wilde in 2016 dan ook meer gaan sporten, dat zou niet alleen goed zijn voor mijn conditie maar ik zou dan ook eindelijk lekkerder kunnen slapen. Het is daarom dat ik aan het einde van dit jaar specifiek op sport wil terugblikken, nu hier ontzettend veel in is gebeurd.

Hardlopen
Als er een sport is wat je makkelijk kan doen, dan is het hardlopen. Hier ben ik bij wijze van goede voornemens trouw mee begonnen op 1 januari, toen ik krap aan 300 meter kon lopen zonder te moeten pauzeren. Nu heb ik een tiental wedstrijden achter de rug en loop ik momenteel rond 20km op de zondagochtend als voorbereiding op de marathon in Rotterdam volgend jaar. De eerste helft van het jaar liep ik alleen, met de focus op de betere nachtrust. Na vier maanden begon ik nogal zenuwachtig aan mijn eerste 5km-wedstrijd, welke ik binnen een half uur wist te volbrengen en ik plekje 40 bemachtigde in mijn categorie. Ik vond het toch wel veel leuker dan ik eerst dacht en daarmee was een ander doel geboren: mezelf verbeteren op deze 5km, opwerken naar langere afstanden en meer wedstrijden lopen. Ik sloot rond de zomer aan bij Loopgroep Kloosterveen en loop sindsdien elke week met veel plezier mee. Bedankt voor de openheid en de gezellige ochtenden en avonden gevuld met endorfine!

Triathlon
Ondanks dat hardlopen mij best gelukkig maakt, was het na een half jaar niet meer voldoende om er die goede nachtrust mee te blijven houden. Ik had een betere conditie gekregen en moest daarom vaker en langer sporten wilde ik nog steeds lekker blijven slapen. Ik schafte vrij impulsief een ATB aan zodat ik ritjes op de fiets kon maken en vrijwel tegelijkertijd begon ik me te interesseren in triathlon. In augustus besloot ik proeftrainingen te volgen bij Tri4You, deze vond ik zo leuk dat ik me wilde laten onderdompelen in de wereld van deze fantastische sport. Daarmee was een nieuw lid dan ook geboren. Hoewel ik nog niet alle disciplines heb geproefd bij de vereniging, geniet ik van de trainingen (en gezelligheid) die ik momenteel wèl bij ze volg. De recreatieve triathlon in Vries was voor mij ook zeker geslaagd en nogmaals een bevestiging dat dit een sport is waar ik veel plezier uit ga halen. Ik kan dan ook niet wachten tot mijn eerste officiële wedstrijd in mei volgend jaar! Bedankt allemaal, jullie hebben mij enthousiast gemaakt voor deze prachtige sport!

Zwemmen
Het beste moet je voor het laatst bewaren, wordt vaak gezegd. Dus bij deze wil ik nog speciaal stilstaan bij het zwemmen; voor mij een fysiek, mentaal én emotioneel zwaar onderdeel van de triathlon. Nadat ik mijn besluit had genomen om triatleet te worden, kwam ook de wil om mij over mijn zwemangst heen te zetten. Ik heb een geweldige leraar/begeleider/coach/trainer mogen ontmoeten bij het Molenduinbad. Dankzij haar heb ik mijn angst om onder water te zwemmen overwonnen, wordt mijn borstcrawl elke week weer een beetje beter en werk ik nu aan het overwinnen van mijn angst om te duiken. Thuis hebben allerlei emoties en de soms onrustige nachten stilletjes de boventoon gevoerd tijdens dit proces, maar het ging goed en ik blijf nog steeds vooruit gaan. Het allermooiste vind ik nog wel dat ik nu oprecht kan zeggen dat ik met alle plezier het zwembad opzoek om wat meters te maken! Voor mij is dit hét bewijs dat veel mogelijk is met een sterke wil en goede begeleiding. Het gevoel om bevrijd te zijn van dat beklemmende gevoel wat angst meebrengt is onbeschrijfelijk en vormt voor mij toch zeker hét ultieme hoogtepunt van dit jaar! Dit betekent zo ontzettend veel voor mij dat een 'bedankt' niet eens in de buurt komt van de dankbaarheid die ik daadwerkelijk heb!