Zou het dan echt? Die mentale knop?

Na een lange tijd toch wel in een soort dip te hebben gezeten, vond ik afgelopen week opeens alle enthousiasme weer terug. Misschien lag het aan de zwem4daagse die ik gedaan heb? Of nog steeds dat wolkje waar ik stiekem op leef sinds ik geen zwemangst meer heb en dat heb bekroond met mijn zwemdiploma C? Is het misschien wel het hele interessante (en leuke) nieuws op de slotdag van de zwem4daagse? Of misschien toch de nieuwe hit waar ik in no-time verslaafd aan raakte en ik heerlijk op kan bewegen?

Wat het ook mag zijn, het wil weer! M'n lichaam heeft er zin in, ik heb er zin in. Lange tijd zat ik te zoeken naar dat knopje in m'n hoofd wat om moest. Ik zat namelijk te mopperen, best veel ook. Ik had minder plezier in met name de looptrainingen, maar ook de fietstrainingen moesten er wat aan geloven. Die lage snelheden vond ik maar niks. Liep ik met een tempo boven de 7:00/km, dan had ik de gedachte dat ik maar beter kon gaan wandelen omdat ik dan net zo snel zou zijn. Onzin natuurlijk, maar probeer je hoofd daar maar van te overtuigen als je tempo's tussen 4:30/km en 5:15/km gewend bent.

Waar ik erg naar uitkeek waren de paar wedstrijdjes die ik begin deze maand had: de Kloostervesterun op 7 oktober en de dag erna de 4Mijl van Groningen met collega's van mijn stage. De Kloostervesterun zou een korte, snelle prestatieloop worden - in de regen. Ik had wat goed te maken met mijn resultaat van vorig jaar. Dat is goed gelukt, ik kwam zelfs maar 20 seconden tekort voor een nieuw PR. De 4Mijl liep minder goed dan de bedoeling was. Ik kreeg de hartslag maar niet in de gewenste zone, dus na 3km gaf ik het op en liep ik op gevoel (en een hogere hartslag) verder. Desondanks wel genoten!

Halverwege oktober kwamen twee verrassingen: een geplande sportmiddag (en avond) met een andere sportgek – super gezellig! – en later die week 33km mountainbiken met collega's als onderdeel van een teamdag. Heel spannend en voor mij ook grensverleggend. Ik ben echt geen mountainbiker en dat werd die middag extra duidelijk toen ik af begon te stappen voor modderpoelen en jungle-paadjes. En dan was de gereden route nog niet eens een èchte mtb-route. Nee, geef mij maar asfalt om te vreten! Blij dat ik het heb overleefd en ook wel trots dat ik deze uitdaging ben aangegaan. Ook al kostte me dat een paar trainingen die ik niet kon doen omdat m'n benen wat rust nodig hadden.

En dan afgelopen week het toetje van de maand. Eentje waar ik erg naar uitkeek: de zwem4daagse. In 4 avonden van 50 minuten 2km zwemmen, dat was het programma. Dat was voor mij geen uitdaging meer natuurlijk, dus ik besloot daar 'dunnetjes' overheen te gaan met 2km per keer. Het werd meteen spannend na een slechte start van 1,6km. Het werd nog spannender toen ik de dag erna met stevige spierpijn wakker werd (ik had ook nog een sessie aquaspinning en aquabootcamp gedaan). Ik was dan ook super happy toen ik vrijdag afsloot met een 2,25km en ik de teller daarmee in totaal op 8,15km zette!

Sinds die 4daagse heb ik er een bepaalde flow in zitten. Ik heb er zin in, mijn lichaam wil ook. En als je dan weer een blog leest over hoe lange-afstand zwemtrainingen leuk gemaakt kunnen worden, krijg je spontaan weer een idee hoe je zelf de komende periode ook zo leuk kan maken! Kom maar weer op met het nieuwe stukje van het schema!

Down en up; rock bottom als basis voor groei

Wanneer je naar de foto hierboven kijkt, zou je niet zeggen dat ik de laatste paar weken minder genoot van mijn trainingen, toch? Toch was dat wel het geval. Ik schreef er de vorige keer al over, dat ik soms de snelle tijden en lange afstanden best wel miste. Dat gevoel was de laatste weken alleen maar sterker. De trainingen had ik prima uitgevoerd, maar soms baalde ik bij terugkomst enorm van hoe het gegaan was. Ik was er mentaal echt even uit, ik was even rock bottom.

Gelukkig is dat niet erg, eigenlijk zijn dat juist de beste momenten wanneer je bezig bent met veranderen. Want als je rock bottom bent krijg je nieuwe inzichten waarmee je weer nieuwe stappen maakt. En soms moet je op het ene punt rock bottom zijn om op een ander punt een stap vooruit te kunnen zetten. Niet alles kan tegelijkertijd groeien, daar is geen ruimte voor.

Ik denk dat ik daarmee de laatste weken wel kan samenvatten. Ik genoot dus minder van de trainingen en bereikte zelfs het punt dat ik gewoon chagrijnig weer thuiskwam. Maar, ik heb ook een geweldige overwinning gemaakt met mijn zwemangst, die is nu gewoon weg! Ik leef nog steeds op een wolkje sinds die dinsdagavond en dat heeft er ook weer voor gezorgd dat ik weer begon te genieten van de trainingen. Afgelopen weekend heb ik twee fantastische wedstrijden gedaan waar ik toch best tevreden op mag terugkijken, ook al kon ik me niet volledig aan het doel houden.

Op zaterdag was de Kloostervesterun, een thuiswedstrijd voor mij met her en der wat bekenden van de loopgroep en deze keer ook wat collega's van mijn stage. Dat maakte het wat leuker, ondanks het slechte weer en maar een handjevol publiek. Na 6 minuten mocht ik volle bak - en dat deed ik ook! Kom je er dan achter dat je bijna tegen je pr aanschopt! Heel fijn en tegelijkertijd ook een beetje zuur. Want die 18 seconden had ik er waarschijnlijk wel af kunnen snoepen als ik niet eerst 6 minuten rustig aan had gedaan. Maar het belangrijkste: ik liep zonder kniebrace en zonder ehbo naast mij. Ik liep goed - en hard - en heb alles gegeven vanaf die 7de minuut. En ik genoot terwijl ik afzag, diep ging en offers maakte.

Foto's van SvdB foto's

De zondag was echt een feestje met de 4Mijl van Groningen. Het weer was mooi, ik ging met collega's lopen en het was een nieuwe wedstrijd met veel medelopers en veel publiek. M'n bovenbenen waren nog moe, maar ik was er klaar voor. Te klaar, want ik liet me te veel meesleuren met het tempo van mijn medelopers. Ik had erg veel moeite om op de opgegeven hartslag te gaan lopen. Die heb ik nooit bereikt, ik zat er vanaf de eerste meter al boven. Na 3km gaf ik het maar op en liep ik op gevoel verder. Het nieuwe doel was redelijk ontspannen - niet buiten adem - de finish bereiken. En dat is gelukt! Ondanks dat tegenvallertje heb ik wel van begin tot eind met een lach gelopen. Wat is het toch tof om zo veel - bekend en onbekend - publiek te hebben langs de kant! Een leuk voorproefje voor Rotterdam volgend jaar!

De laatste week was echt weer een oppepper voor mij. Die had ik hard nodig, want de weg naar Rotterdam is nog lang en onbekend. Ik kan weer een paar weken vooruit kijken met het nieuwe stukje van het schema wat bekend is gemaakt. Het lijkt haast wel een enveloppenspel, waarbij je pas de volgende envelop mag openen zodra je de opdracht van die ene envelop hebt uitgevoerd. En dat gegeven brengt mij weer op een nieuw leuk idee... !! En Rotterdam? Daar heb ik me natuurlijk meteen voor ingeschreven zodra het kon!

Doei angst! Hallo lach!

Terwijl ik dit schrijf zit ik nog half te janken. Tranen van geluk, intens geluk. Ja oké, die 'zwemmersverkoudheid' helpt ook niet mee en m'n bovenbenen zijn vermoord bij aquaspinning gisteravond. Maar dat staat in het niets met hoe ik mij voel!

Ongeveer een half jaar terug kreeg ik een ervaring die ik nooit meer wil meemaken. Het was een overmoedige stap om een eind te maken aan mijn zwemangst. Overmoedig, want het eindigde in een fiasco wat diepe indruk op mij heeft achtergelaten. Bij zinnen komen in een stoel langs de kant met je leraar en de manager bij je, is niet echt wat je goed noemt. Al helemaal niet als je je niet helemaal lekker voelt en je je niet kan herinneren wat er gebeurd is. Tussen het moment dat ik van het startblok dook en dat ik in die stoel zat, zit een gat in m'n geheugen, opgevuld met wat mij later is verteld.

Die scène speelde gisteravond weer door m'n hoofd toen ik me weer op het startblok had gezeteld. Ik voelde me gemixt. Bezorgd om hoe het deze keer zou aflopen. De hoge en beukende hartslag. De spanning in m'n hele lijf. Ik kon er niets aan doen, ik moest eerst weer door die scène heen. Ik wilde absoluut niet verder dan totdat die spa Bing een gezonde vorm had aangenomen.

Dus ik stond daar maar wat te staan op het startblok. Ik liet alle herinneringen maar over me heen komen. Die heftige reactie een half jaar terug. De vele oefeningen die ik stiekem tussendoor deed om m'n hoogtevrees in te perken. De ervaring van vorige week - toen ik met een vervangende leraar de succesvolle  stap zette om gewoon van het startblok te springen, met de voeten eerst. En in de tussentijd gewoon staren naar de overkant van het bad, de vlaggetjes bestuderend, wat woorden wisselend met m'n leraar. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat de spanning genoeg was afgenomen en m'n hartslag een comfortabeler ritme had aangenomen. Het voelde goed, het was tijd. Er was niets te vrezen. Ik was sterk -  en bovenal: ik was niet alleen. M'n leraar - en strijdmaatje - was erbij en daar was ik blij om. Ik wilde met haar een mooie herinnering maken, dat hadden we allebei wel verdiend.

En een mooie herinnering werd het! Want ik dook en het ging goed. Heel goed, want bij bovenkomst zat ik te mopperen over m'n techniek. Dus hop, nog een keer! Oei, en stuk dieper nu. Oh ja, de bodem daar is spiegelglad. Maar die rode blokjes zie ik nu wel beter. Is daar de laatste alweer? Oh, toch maar even naar boven voor wat lucht. Wat was het toch heerlijk! De drempel is weg. De lucht is volledig geklaard: kraakhelder met een stralende zon. Die nare herinnering... Die is vervangen.

Het echte besef kwam - natuurlijk - 's avonds in bed. Het hoofdstuk angst is nu definitief afgesloten. Het hakte in als een bom. Die nacht verliep dan ook nagenoeg slapeloos. Snotterend en jankend kropen de uurtjes voorbij, vergezeld met een lach van oor tot oor. Een diepe en lang gekoesterde wens was ik vervulling gegaan. Een wens die ik lang op de achtergrond had gezet omdat ik het toen allemaal wel best vond. Maat die wens kwam weer hoog op de agenda toen ik het plezier in zwemmen (her)ontdekte. Van dit plezier zelf genoot ik al en dat werd alleen maar meer naarmate een passie voor het zwemmen begon te ontwikkelen. Vanaf nu kan het echt niet meer stuk, mentaal is het feestje compleet. Op naar nog vele gelukkige en leerzame kilometers!