Ik ben nu al een maand of 3 onderweg in het ontwikkelen van een goede zwemtechniek, al zeker 8 privé sessies verder in het overwinnen van het zwemonderdeel van de triathlon. Ik sta op het punt om 25+ meter aan borstcrawl achter elkaar te zwemmen, terwijl ik een halve maand terug met moeite de overkant van het bad aantikte. Het gaat goed en ik begin steeds meer plezier te krijgen. Ook voel ik me meer en meer comfortabel in het water.
Afgelopen vrijdag was weer een trainingssessie, een uur lang alleen werken aan conditie en techniek. Het was rustig.. heel rustig en dus perfect om te ploeteren zonder het water in de gaten te moeten houden voor eventuele tegenliggers. Wat is het dan jammer als je je zwembril vergeet! Afijn, de omstandigheden waren te mooi om de borstcrawloefeningen te laten liggen, dan maar zonder zwembril proberen.
Dat heb ik geweten zeg! Het moment dat ik afzet en m'n gezicht contact maakt met het water komt mijn zwemangst in alle hevigheid terug. Maar deze keer had het herinneringen meegenomen. Ik herinnerde me opeens de vage vlekken die ik als kind onder water had gezien in het bad waar ik mijn lessen heb gehad. De grijze vlekken die de rasters aan de zijkanten vormden waar het water langs kan om gefilterd te worden. De rasters waar je dat licht zuigende geluid kon horen van het filtersysteem, ook al was het zo licht dat je er niets van zou voelen. En natuurlijk de lichten van de lampen, eveneens als vage vlekken. Ik kon toen niet herleiden wat het was, alleen dat ik het eng vond. En dat licht zuigende geluid wat ik hoorde als ik dicht langs de kant moest zwemmen hielp ook niet mee. Nee ik zwom het liefst in het midden van het bad en lekker boven water, ver weg van al die enge geluiden en beelden.
Wat ik me ook herinnerde was dat beruchte gat waar je doorheen moest zwemmen voor je diploma's. Omdat ik onder water kijken zonder een zwembril (ik heb geleerd om zonder te zwemmen) zo eng vond en het ook nog eens pijn deed aan mijn ogen, zwom ik altijd met mijn ogen dicht onder water. Ik moest dat gat dus altijd op de tast vinden. Ik herinnerde me dat ik één keer te diep had gedoken en dus onder het gat zat. Maarja, dat wist ik niet omdat ik met mijn ogen dicht zwom. Ik werd paniekerig omdat ik het gat niet kon vinden en ik schrok me een ongeluk toen ik met m'n hand de bodem opeens voelde. Ik heb het gat wel gevonden hoor en het was waarschijnlijk maar luttele seconden dat ik echt op zoek was, maar voor mij voelde het een eeuwigheid. Een hele angstige eeuwigheid.
Nu ik me dit herinner snap ik mijn angst ook veel beter. Ik was simpelweg bang om te verdrinken, om opgezogen te worden door dat filtersysteem, om niet op tijd boven water te kunnen komen als ik onder water zwom. Die angst is er nog steeds, maar met de gewenning van mijn trainingen, een stuk rationeel denken en een zwembril heb ik die angst onder controle en belemmert het me niet om borstcrawl te blijven zwemmen en aan mijn doel te werken. Sterker nog, ik heb me nog nooit zo comfortabel in water gevoeld als dat ik me nu voel. Een keer verslikken in het water en happend naar lucht boven komen is niet meer zo eng (leuk is anders!). Het is geen ramp meer als dat gebeurt.
Heb ik nu nog wel borstcrawl baantjes gezwommen afgelopen vrijdag? Ja hoor, met een zwembril die ik mocht lenen van het zwembad. Het sloot niet zo goed af als mijn eigen zwembril en niks zit ook lekkerder dan je eigen, maar het deed zijn werk voldoende en ik heb toch een baantje of zes in mijn kilometer conditietraining kunnen verwerken. Met het brilletje op was de angst weer zo zoals het eerder was; volledig onder controle en niet meer dan een kleine drempel waar ik altijd weer even overheen moet als ik weer aan een sessie begin. De volgende keer vergeet ik mijn zwembril echt niet meer!
