Open water zwemmen 2.0

Gisteravond ben ik weer eens in open water wezen zwemmen, deze keer mede als voorbereiding voor de crosstriathlon van Gasselte. Locatie was dan ook het Nije Hemelriek bij Gasselte, where the magic happens.

Bij aankomst zag ik al dat het een hele andere ervaring zou worden dan wat ik tot nu toe gewend ben bij het open water zwemmen. Het zwemwater was hier van betere kwaliteit en dat schrok mij toch wel wat af. Ik ben gewend om geen klap te zien onder water. Het water waar ik in heb gezwommen laat je tasten in het duister, geeft niks prijs aan wat er allemaal in zit of hoe diep het is. Dat was deze keer wel anders. In dit water had je zicht.

Mooi toch? Kan je lekker naar de bodem staren en je verwonderen over de details en wat er allemaal leeft. En juist dat schrok mij af en liet mij terugvallen in die angstige gevoelens die ik een tijdje terug achter me dacht te hebben gelaten. Ik vond het eng om in het water te gaan en het liefst ging ik eigenlijk helemaal niet. Maar ik vond niet dat ik die optie had.

Zolang ik maar niet al te diep ging was het nog te doen voor mij. Dus lekker in het gedeelte waar het water een zandkleurige gloed had en kniediep was. Heel voorzichtig durfde ik de stap te zetten naar heupdiep / nek-diep water met een mooie tropisch-achtige lichtblauwe kleur. Het was een smalle strook met een steil aflopende zandbodem. Daarna kwam het grote donkerblauwe gat waar de bodem enkele tientallen meters onder je lag. Ik had even wat tijd nodig om de stap te nemen en daar boven water wat te zwemmen.

Ik had nog veel meer moed nodig om daar kopje onder te gaan en de wereld onder water te ervaren. Dat ik dingen kon zien onder water vond ik behoorlijk eng. Nog enger dan de eerste keer dat ik in het Baggelhuizerplas kopje onder ging. Daar zag je tenminste niks. Uiteindelijk waagde ik me er toch aan om vervolgens verbaasd te zijn dat ik alleen maar die donkerblauwe kleur zag. Totdat mijn zwemmaatje voor me zag zwemmen. Ja het water was zeker helder, ik zag haar scherp onder water. Na die ervaring durfde ik wat vaker en langer onder water te gaan. Zelfs nog een klein stukje echt gezwommen en niet krampachtig te poedelen. Daarna vond ik het wel weer goed. Ik was bekaf en in de war, nu nog steeds. Het was eng, spannend, maar ook wel weer mooi.

Ik besefte me die avond dat ik in een soort waan heb geleefd in het open water zwemmen. Als ik maar niets kon zien onder water, dan was er ook niets onder water. Zoals een klein kind omgaat met angsten. Zoals ik zelf omging met de angst om onder water te zijn en te kijken tijdens mijn zwemlessen. Met het open water zwemmen zal ik mentaal dezelfde stappen gaan zetten als die ik in het zwembad al heb gezet. Ik ken de route, ik weet wat mij te wachten staat. Ik weet dat zolang ik iemand naast me heb, dat ik dit kan en dat ik zal wennen. Binnenkort kom ik dus weer terug!

Blessurerondjes, grenzen verleggen en ruim 1200km sport

We zijn ondertussen al eventjes in juli. Het eerste half jaar zit er alweer op, de tijd is voorbij gevlogen en er is heel veel gebeurd! In dat half jaar heb ik heel netjes alle trainingen bijgehouden. Wat doe je dan met al die statistieken? Juist, een tussenbalans opmaken!

Zwemmen
Als we eerst eens kijken naar het zwemmen. Dat is toch by far de discipline waar het meest in is gebeurd: van ellendige hoofd-boven-water schoolslagzwemmer naar een decent borstcrawlzwemmer, met puntjes waar aan geschaafd kan worden. Ik ben elke dag heel dankbaar om deze ontwikkeling, het is ook meteen bewijs aan mijzelf dat bijna alles mogelijk is zolang je niet opgeeft! En door het kiezen van deze route ben ik zo veel meer mooie dingen tegen gekomen! Ik had nooit van tevoren gedacht dat mijn relatie met het water zo drastisch kon veranderen, maar het is toch gebeurd! Hoogtepunt tot nu toe is de City Swim Meppel, waar ik een mooie 1,6km in de Meppelse grachten heb afgelegd. Voor het eerst echt degelijk borstcrawl gezwommen in open water en voor het eerst ook zo'n afstand afgelegd in open water.

City Swim Meppel - 1 mijl

Hoewel ik de laatste paar maanden toch grote stappen vooruit heb gedaan, zegt mijn logboek wat anders als het gaat om kilometers. Kennelijk heb ik de meeste kilometers (ruim 14,5) in februari gezwommen. In april leek mijn hoofd niet zo op zwemmen te zijn gericht. Het is de maand met de minste kilometers (6). Dat kan wel kloppen. Ik had er een tijdje uit gelegen en in die tijd had ik het gevoel dat ik alle psychologische barrières opnieuw moest doorbreken en opnieuw mijn zwemconditie moest opbouwen.

De statistieken keuren de ontwikkeling goed

Fietsen
Ik heb fietsen altijd al wel leuk gevonden. Ik ben echt niet de snelste fietser, dat maakt me ook helemaal niet uit. Maar ik ben ondertussen al wel zo 'ingeburgerd' in deze discipline dat ik me soms erger aan toeristentempo's en de drie-op-een-rij-fietsers. De grootste en spannendste stap om te zetten was toch wel de overgang van mijn ATB (zonder klikkers) naar een echte racefiets met klikpedalen. De gedachte dat je vast zit aan je pedalen vond ik toch wel wat beangstigend. Maar het is helemaal goed gekomen! Op de zadelpijn na geniet ik van elk ritje op de racer en heb ik mijn stadsfietsje bijna permanent huisarrest gegeven. Hoogtepunt is de triathlon van Heerenveen natuurlijk, de enige wedstrijd tot nu toe waar ik mijn fiets-skills heb moeten bewijzen.

Eerste voorjaarstraining

Wat zegt de kilometerverdeling? Ik schijn een voorjaarsfietser te zijn: ik heb verreweg de meeste kilometers (350) in mei afgelegd. Fietsen in de winter stond me niet zo aan, in januari is een dip te zien met slechts 31 kilometer op de teller. Dat laatste kan zeker kloppen, ik had in het najaar van 2016 altijd het gevoel in de tenen verloren na een fietstraining. En de kans op gladde wegen gebruikte ik ook als excuus om maar niet op de fiets te hoeven.

Bergje op en afdalen als beloning

Hardlopen
Dè discipline waarop ik moest kunnen scoren in vergelijking met de andere twee disciplines. Hardlopen was mijn ingang naar triathlon, maar ook als sport apart heb ik nog grote doelen. Bijvoorbeeld de marathon van Rotterdam die ik dit jaar wilde doen, maar helaas moest afzeggen door een lang aanhoudende kuitblessure. Op de tanden bijten van frustratie en dit doel meteen maar verplaatsen naar 2018. Dan moet het toch echt gebeuren, die eerste marathon! Ondanks de knipperlichtrelatie met deze discipline heb ik wel kunnen genieten van een positieve ontwikkeling in tempo en techniek. Een hoogtepunt is moeilijk om te kiezen. Ik kon dit jaar eindelijk de Potmargerun doen die ik vorig jaar moest missen door een tentamen, maar in Klazienaveen heb ik mijn eerste 15+ km gelopen in wedstrijdverband en hing er echt een geweldige sfeer. Toch kies ik voor de laatste run dit half jaar; de Run van Roden. De omstandigheden waren prettig, ik had bijna mijn PR verbeterd in mijn doorkomsttijd op de 10km en ik had mezelf in de top 5 gezeteld.

Run van Roden - kwart marathon

Ondanks het hoogtepunt in juni, is mei de maand waarin mijn schoenen het meeste asfalt hebben gegeten (73 kilometer). In januari hebben ze bijna geen asfalt gezien (8 kilometer). Ook dat klopt weer als ik bedenk dat ik toen in de eerste knipperlicht ronde zat met mijn kuiten. Die maand kon ik gewoon niet fatsoenlijk lopen. En nog steeds moet ik oppassen met de belasting.

Een heuvelig voorproefje, met daarna een behoorlijk steile pukkel

Zwemmen - fietsen - hardlopen; in die volgorde
Een triathlon begint met wat zwemmen, gevolgd door een stukje fietsen en als afsluiter nog een lekker rondje hardlopen. Laat dat nu ook precies de volgorde zijn waarin ik de disciplines kan zetten als ik kijk naar het aantal keer dat ik heb gezwommen, gefietst en gelopen. Bijna de helft van mijn trainingen heb ik in het water doorgebracht! Inclusief wedstrijden komt de teller dit half jaar op 113 sessies (107 zonder wedstrijden). Nu had ik stiekem het doel gesteld om minstens 100x te trainen dit half jaar. Dat is dus mooi gelukt! Nu eens kijken of ik het aantal sessies naar 250 kan brengen.

En hoe zit het met het totaal aantal kilometers? Het is denk ik geen verrassing dat fietsen er dan met kop en schouders bovenuit steekt en dat zwemmen onderaan het lijstje bungelt. Heel normaal voor in de triathlonwereld. Interessanter is misschien wel dat ik in dit half jaar ruim 1200km heb afgelegd in trainingsvorm (ook zonder wedstrijden)! Ook mijn doel van 1000 trainings-km heb ik hiermee ruimschoots gehaald. Ik denk dat ik mijn trainingsdoel voor 2017 maar eens opschroef naar 2500km. Moet lukken toch?

Ondanks de blessurerondjes dit half jaar heb ik heel wat grenzen weten te verleggen en toch een nette aantal kilometers gesport! En dan heb ik nog niet eens alle keren wandelen, aquaspinning, aquapowerr en floatfit meegerekend. Op naar de 2de helft!