Het is niet altijd zonnig tijdens een training

Spinnenwebben en natte voeten van de dauw, het is herfst!

Gelukkig was de zon de laatste dagen volop aanwezig! Het weer is zo veel beter geworden! Het is echt geen straf om bijna elke dag te trainen en om zo nu en dan een wandelingetje te maken!

We zijn alweer een paar weken verder op weg naar de marathon van Rotterdam. Over precies 28 weken mag ik mezelf aan de start zetelen van naar wat schijnt één van de mooiste marathons in Nederland te zijn. Ik ben benieuwd, het kriebelt heel erg nu elk moment de inschrijving open kan gaan. Ik betrap mezelf erop dat ik elke dag toch eventjes op de website kijk of ik niet toevallig al kan inschrijven.

Ik moet nog steeds wel wat wennen aan de nieuwe manier van trainen, maar het begint er langzaam in te slijten. De strakke tijden en hoge snelheden heb ik grotendeels losgelaten, hoewel ik soms nog steeds een beetje beteuterd kijk naar mijn statistieken op Strava. Een gemiddeld looptempo van 6:50 min/km of een fietssnelheid van gemiddeld 25km/h is toch wel een behoorlijke stap terug als je dat vergelijkt met de 5:00 min/km en 30km/h die ik in wedstrijden of trainingen wel eens haal. Maar ach, dat hoort erbij denk ik dan maar. Ik vermaak me in de tussentijd met wat typische herfstkiekjes zoals een zonsopkomst of de bomen die nu toch echt beginnen te verkleuren. Of wat dacht je van de spinnenwebben die door de ochtenddauw extra goed zichtbaar zijn? Ja, het is herfst!

Gelukkig viel er op sportgebied ook nog iets te vieren afgelopen twee weken. Twee dingen zelfs. Nu ik de tijd en de snelheid achter mij moet laten, haal ik de kleine mijlpalen uit afstand of aantal trainingen. Zo zwom ik precies een week geleden het 100km-mijlpaal voorbij en had ik afgelopen week de grens van 2000 trainingskilometers uitgezwaaid terwijl ik die voorbij liep. En dat alleen in 207! Geweldig toch wat je lichaam wel niet kan?

Over twee weken staat de Kloostervesterun op het programma, een hardloopwedstrijd die ik echt niet wil missen. Vorig jaar ben ik met een beroerde tijd een-na-laatste geworden op de 5km en dat deed behoorlijk zeer. Dat moet dus wel even veranderen natuurlijk! Eens kijken wat deze nieuwe manier van trainen voor vruchten af gaat werpen... Doe eens een gokje: wat voor tijd ga ik halen op de 5km of 10km?

Moeten we wel (SMART) (leer)doelen willen stellen?

Op school leer je het, op carrièrewebsites lees je het. Je ontkomt er niet aan. Als je wat wilt bereiken in je leven moet je doelen stellen. En dan ook graag volgens de SMART formule. Maar waarom? Is het wel zinnig om doelen zo uitgebreid neer te kalken op papier? Of is het dikke bullshit om na uren hard nadenken eindelijk een lijstje te zien van 2 of 3 doelen?

Ik moest hier toch weer over nadenken nadat ik zelf weer in zo'n situatie zat. Ik moest leerdoelen bedenken voor mijn laatste stage. Meteen schakelde ik hulp in van vrienden en familie, want weet ik veel wat ik precies wil? Ik heb gewoon interesse in dingen. Als er een vacature is die interessant klinkt of ik zie dat ik het werk wel kan, dan reageer ik erop en doe ik mijn best om aangenomen te worden. Maar om nu daarna specifieke leerdoelen aan dat werk te gaan koppelen? Waarom kan je niet gewoon plezier hebben in het werk wat je doet? Waarom moet je altijd maar groeien en verbeteren? En waarom moeten we dat opschrijven en er een bepaalde tijd aan koppelen?

Vooral als het gaat over persoonlijke leerdoelen zie ik zelf het nut niet zo in om deze op een papiertje te schrijven. Waarom zou je aan alles een eindtijd moeten koppelen? Waarom moet je het concreet maken? Als je iets echt wilt, dan zorg je er zelf wel voor dat je er komt. Dat heet intrinsieke motivatie, een motor die je sowieso nodig hebt om ergens te kunnen komen met je carrière. Soms kom je daardoor opeens iets veel mooiers tegen. Of beland je opeens op een heel ander pad.

Ik kan mijzelf als voorbeeld geven. Via mijn opleiding en de wil om te gaan sporten, ben ik langzaamaan in triathlon gerold. Die sport beoefen ik nu al een jaar met veel liefde en ik weet dat er nog vele prachtige jaren gaan komen. Nooit wist ik dat vanuit de triathlon een grote passie - misschien nog wel groter dan triathlon zelf - voor het zwemmen zou ontstaan. Die passie is groot genoeg geworden om contact te hebben met een opleidingsinstantie en de opties voor een opleiding binnen de zwembranche te bespreken. Daarbij is het niet gebleven bij een 'oh wat leuk, dat kan dus' verhaal, maar hebben we serieus contact om ook daad bij het woord te voegen. Om dit paadje te bewandelen had ik alleen mijn motivatie nodig, hier is geen SMART doel aan te pas gekomen.

Het loslaten van SMART-doelstellingen geeft een hoop ruimte voor vrijheid en creativiteit. We willen overal controle over hebben tot op de laatste seconde. Laat dat nu eens varen en ga eens voor de verrassing. Neem die stageplek of baan eens aan zonder er meteen een handvol leerdoelen aan te koppelen. Begin er gewoon eens aan en kijk wat je tegenkomt. Vertrouw op je intrinsieke motivatie, die brengt je wel waar je ècht wilt zijn. Als je echt oprecht ergens interesse in hebt, dan vind je via je eigen motivatie wel een manier om op die plek terecht te komen. En die weg is in mijn optiek nog mooier en waardevoller dan een uitgekauwde leerdoel op papier die je móét bereiken.

En dan nu de vraag: hoeveel SMART-leerdoelen stellen we na onze studententijd nog daadwerkelijk op?

Terug naar de tekentafel

Hardlopen in een hondenuitlaatgebiedje, mooi toch?

En dat gewoon achter mijn huis!

Nu de zomervakantie voorbij is, het eerste triathlonseizoen voor mij is afgelopen en de laatste evenementen ondertussen zijn voltooid, is het weer tijd om te kijken naar mijn doelen voor volgend jaar. Eén groot doel springt er dan toch wel uit: de marathon van Rotterdam!

Eigenlijk wilde ik dit jaar die marathon al lopen, maar in de voorbereidingen ging het helaas mis. Blessure aan beide kuiten waardoor ik een half jaar lang hobbelde tussen behandelingen bij de fysio en groen licht hebben om er weer vol voor te gaan. Dat moest anders, de standaard schema's zouden mij niet gaan helpen om volgend jaar wel zowel de start als de finish te halen. Ik besloot om een trainer te vinden die mij met advies, feedback en schema's kon helpen om nu wel dat takke-eind te kunnen lopen straks. Ik vond die trainer - zelfs twee! - in Mijn Sportavontuur!

Na een kennismaking en wat testjes om de huidige situatie goed in beeld te krijgen, kreeg ik een schema voor de eerste twee weken gestuurd. Dat is even wennen, zulke gerichte trainingen en ook met hartslagzones trainen! Nou niet zeuren meid, je hebt hiervoor getekend en het verdient een kans om zich te bewijzen. Met mijn huidige manier van trainen zou het toch niet lukken. Misschien kon ik er zelfs van genieten!

Verdorie, dat kan ook nog, ondanks dat ik ontzettend vaak op m'n horloge keek om m'n hartslag te controleren! Met die langzamere tempo's zie je toch meer van je omgeving en dat is met de herfst in aantocht extra genieten! Vanochtend betrapte ik mezelf dat ik neuriënd een fietstraining aan het afwerken was. Neuriën in plaats van die diepe ademhaling - waar ik overigens rustig een paar uur op kan sporten! Het doet mijn stemming in ieder geval goed! En wat zal het effect op lange termijn zijn? Hoe zal ik die eerste marathon in april 2018 gaan ervaren? Daar ben ik heel benieuwd naar! Maar eerst nog even lekker een rondje lopen vandaag! En aangezien ik voor mijn gevoel loop met beide voeten flink op de rem, kan ik extra gaan genieten van het mooie weer!

Volgende week is de 2de week waarin ik op een vastgesteld schema train. Zal ik eraan wennen om op hartslag te trainen? En hoef ik minder vaak op mijn horloge te spieken om in de juiste zone te blijven? Ik heb er hoe dan ook zin in!