zondag 27 mei 2018

Triathlon Heerenveen 2018

Foto van de organisatie
Eindelijk was het weer zo ver! De start van het nieuwe triathlonseizoen. Net als vorig jaar, toen ik mocht debuteren in deze prachtige sport, trapte ik af met een 1/8 in Heerenveen. Op het programma stond 500m zwemmen, 18km fietsen en 5km hardlopen. In tegenstelling tot vorig jaar stond ik er nu heel anders in met ook hele andere weersomstandigheden.

Voorbereiding
Kort na de marathon van Rotterdam was ik alweer te vinden in het zwembad, op de fiets of in m'n loopschoenen. Het herstel van dit eveneens mooie evenement verliep voorspoedig. Na twee weken werkte ik weer de schema's af van Mijn Sport Avontuur, ter voorbereiding op het triathlonseizoen.

Net als vorig jaar kreeg ik ook dit jaar een subtiele, doch overduidelijke reminder van mijn lichaam dat ik een vrouw ben. Het zal natuurlijk ook weer eens niet. Aanpassen dan maar en wat extra's aan onder m'n trisuit voor 'ongelukjes'. Niet ideaal voor op de fiets - ik brak een ongeschreven regel van comfort en heb daar achteraf ook de prijs voor betaald met schuurplekken. Afijn, het was dat of de wedstrijd afzeggen en dat laatste kan natuurlijk niet.

D-day voorbereidingen
Zoals elke wedstrijd, begin ik met het opstellen van een uitgebreide lijst om in te pakken en door minstens 3 andere triatleten te laten controleren of ik niets vergeten ben. Om vervolgens weer te gaan krassen of dingen toe te voegen. Toch gelukt om mijn tas enkele uren voor de wedstrijd naar tevredenheid te hebben ingepakt. Niks vergeten, fiets in topconditie en de strategie voor de wedstrijd in m'n hoofd.

Wisselzone - toen alles nog netjes was en klopte
Na inschrijving meteen door naar de wisselzone om daar alles klaar te zetten. Dan begint het toch echt wel te kriebelen hoor, helemaal als je de deelnemers van de 1/16 al ziet zwemmen! Gelukkig hoefde ik niet lang te wachten met zelf te water gaan om in te zwemmen. Jezus wat was dat even wennen zeg, de eerste keer zonder wetsuit. Koude shock, naar adem happen en 5 minuten gebruiken om te wennen. Daarna gelukkig toch nog wat in kunnen zwemmen.

Eenmaal gewend voelde het water eigenlijk best lekker
Zwemmen
Voor het zwemmen had ik mijzelf aan de buitenzijde geplaatst zodat ik - hopelijk - het grote geweld in de groep zou ontwijken tijdens de eerste 100m. Dat is gelukt, ik zwom zelfs zo recht dat ik halverwege aardig moest bijsturen om de boei strak te kunnen ronden. Helaas was eerst hard van start gaan en daarna rustig doorzwemmen niet goed gelukt. Te veel buiten adem van de snelle start waardoor ik een paar slagen echt complete rust moest vinden voordat ik weer verder kon. Misschien toch maar wat rustiger starten de volgende keer, anders ben ik al kapot voordat ik uit het water ben.

Zwemstart; ik ben de blote arm helemaal rechts
T1 - wissel van zwemmen naar fietsen
Na 10:45 minuten zat de zwemproef er weer op. Niet wetende hoe ik ervoor lag in vergelijking met de rest van het veld (de 9de zwemtijd van de 23 vrouwen in mijn categorie), ging ik ervoor in de wissel. Wat ik zelf kon voorbereiden en trainen ging best goed, alleen m'n horloge werkte niet helemaal mee. Dan maar zonder eigen tussentijden en hartslagverloop. Helaas was er één dingetje wat ik niet in de hand had en wat mij veel tijd heeft gekost in de wissel. De derailleur van mijn fiets was innig met de derailleur van een andere fiets. Het kostte best wat tijd om die relatie te verbreken zonder schade, maar het lukte uiteindelijk wel en ik kon op weg naar de fietsproef

Oei, wat keek ik ernstig maar ik was alleen bezig met m'n badmuts verwijderen
Foto van John Veenstra
Fietsen
Vanaf dit punt in de wedstrijd was het de bedoeling om rust te vinden in hartslag en ademhaling. Voor de halve triathlon in Klazienaveen en Almere was het belangrijk mijzelf niet op te blazen omdat het lekker en moeiteloos lijkt te verlopen. Helaas was deze oefening finaal mislukt en fietste ik rond met een gemiddelde hartslag van 170. Een parcours met wat meer bochten, waarvan een paar scherpe. Maar ook tussen het mooie groen in de omgeving van Oranjewoud en Katlijk. Eventjes een lichte irritatie over iemand die voor mij vol in de rem ging voor een bocht die ik met een hogere snelheid ook wel kon nemen en ik daardoor ook vol in de rem moest (en ik ben al zo voorzichtig - en ja ik had netjes zo'n 12-15m afstand). Maar verder over het fietsen zelf wel tevreden. Zo goed mogelijk getankt onderweg want het was warm en ik had de voeding wel nodig voor het lopen.

Foto van John Veenstra
T2 - wissel van fietsen naar lopen
Voor mijn gevoel was het fietsen echt traag gegaan, maar dat viel best mee met 36:20 minuten. Dat verklaart misschien de hartslag ook wel die zo hoog bleef. Het voelt ook enorm tegenstrijdig om extreem langzaam te gaan fietsen tussen alle anderen die echt strijden voor een mooie tijd. De wissel bereikt, het was tijd om de wedstrijd af te maken met het onderdeel waar ik vaak nog wel winst wist te halen: hardlopen. Helaas weer pech in deze wissel, iemand anders had zijn fiets in mijn stalling geparkeerd. Ik moest er maar naast parkeren, maar wel dwars over mijn handdoek met mijn spulletjes erop. Crisis, dat kostte veel tijd om de fiets stabiel kwijt te kunnen en m'n loopschoenen eronder vandaan te frutselen. Ik wilde maar één ding: gaan en afmaken. De sokken lagen klaar voor dit onderdeel, maar ik negeerde ze en besloot dat ik ook wel zonder ze kon. Uiteindelijk na 4:11 minuten toch onderweg met de benenwagen.

Lopuhh dan!
Hardlopen
Zoals verwacht kon ik met het lopen de verloren tijd weer een beetje goedmaken. Het schema had ik naast mij neergelegd, ik liep puur op gevoel. Het was warm, het parcours vond ik zwaar met het stukje off-road in de eerste helft van de ronde. Daarna werd het gelukkig wat makkelijker met schelpenpaden. Het was zeker niet het snelste parcours wat ik gelopen heb (dat geldt ook voor het fietsen), maar ik wist ondanks dat heel stabiel mijn twee rondes te lopen. Ook al was ik heel vermoeid, ik kon mijn gekozen tempo vasthouden en daarmee nog een paar anderen inhalen. Dat was mijn sterke punt, stabiel in mijn tempo blijven terwijl ik zelf ook flink vermoeid ben. Dat kon ik ook in Rotterdam. Zo voelde het lopen trouwens ook, alsof ik de laatste 5km in Rotterdam opnieuw deed.

Foto van John Veenstra
Na 1:17:06 was ik over de eindstreep. Het zat er weer op en achteraf gezien was ik maar een minuutje langzamer dan mijn debuut vorig jaar (met een ander loop- en fietsparcours). En dat terwijl ik wel op alle drie de onderdelen mijn tijden heb aangescherpt. Zo zie je maar weer dat een snelle wissel cruciaal kan zijn in deze sport.

Ik ben best tevreden met deze warme weersomstandigheden. Maar ook gemengde gevoelens omdat mijn grote doel met deze wedstrijd niet was gelukt: rust vinden in hartslag en ademhaling. Het is niet erg, dit hoort er ook bij en ik heb weer veel geleerd van deze wedstrijd. Het zijn gemengde gevoelens die achterblijven maar wel op een positieve manier. Ik neem het mee in de aanloop naar mijn eerste halve triathlon op 15 juli in Klazienaveen. Op naar de kwart in Groningen over drie weken!

maandag 9 april 2018

Marathon Rotterdam; forever in my heart


Geen woord kan omschrijven hoe fantastisch de marathon van Rotterdam voor mij was. Lachen en huilen, afzien en genieten. Heerlijk lopen maar ook hele emotionele momenten. De dag waar ik 1,5 jaar stap voor stap naar toe had gewerkt, was eindelijk aangebroken. Het ging zeker niet altijd even makkelijk en de laatste dagen waren ontzettend spannend. Maar wat was het mooi!

De week voorafgaand aan de marathon sloeg het noodlot toe. Ik kreeg griep, precies wat ik hoopte tot na de marathon uit te kunnen stellen. Koud, futloos, pijnlijke spieren en koorts. Alsof mijn lichaam mij dwong om de taperingsperiode* extra goed uit te voeren. Alsof ik nog niet gespannen genoeg was nu de wedstrijd zo akelig dicht om de hoek lag. De griep baarde mij zorgen. Wat als ik niet op tijd herstel? Nou, dan maar ziek de marathon uitlopen. Ik wilde Rotterdam niet nog een jaar uitstellen! Gelukkig begon ik me wat beter te voelen in de loop van de week en kwam de conditie weer wat terug.
Na een heerlijke nacht bij een vriendin in Gouda, was het dan eindelijk zo ver! Snel nog een ontbijtje naar binnen werken en op naar de Green Room in Brasserie Engels voor de laatste voorbereidingen. Door vertraging helaas net te laat voor de grote groepsfoto met de andere Green Room lopers, maar nog wel even kunnen genieten van hun aanwezigheid.

Bij de start begonnen de zenuwen toch echt wel te komen. Lee Towers met You Never Walk Alone, langzaam lopen naar het laatste startvak en dan 5x dat zenuwslopende aftellen. Het startschot en meteen de Erasmusbrug op. Oei toch wat te snel. Nouja maakt niet uit, na de post op 5km kon ik weer rustig in het geplande tempo komen. Kletsen in de eerste helft met medelopers, genieten van het publiek en de geweldige sfeer. En dan rond 18km één van m’n coaches zien. Super moment!
Alles liep prima de eerste helft. De benen deden het, ik had nergens last van en voelde me ontspannen. De gelletjes na 10km maar laten zitten. Het was een smeerboel geworden en met de warmte vielen ze toch een stuk slechter goed dan de laatste keren dat ik ermee getraind had. Op sportdrank en water maar verder dan. Nog voor de Slinge liep ik een blaar - gelukkig de eerste en laatste deze dag. Een pijnlijk stukje van de route, maar 3km verder voelde ik er helemaal niets meer van.

Eenmaal bij de lus bij de Slinge was er een leuke en zeer gezellige sfeer, maar wat lijkt mij dat deprimerend als je als een van de laatste lopers iedereen voorbij ziet lopen aan de andere kant en jij zelf nog die hele lus moet doen! Door de warmte waren de eersten al uitgevallen. Niet te lang naar kijken, gewoon doorlopen. Het gaat prima.
Terug op de Erasmusbrug weer een korte check met m’n coach. Zonnecrème nodig? Achteraf gezien eigenlijk wel, maar nee ik wilde toen maar één ding: doorlopen. Het ging zo lekker en ik wilde niet uit dat ritme raken. Ik zou later wel met de mogelijke gevolgen van niet tussentijds smeren dealen. De Erasmusbrug was pittig genoeg op de terugweg, maar toch liep ik er prima overheen. Op naar het Kralingse bos!
Vooraf was ik door velen gewaarschuwd voor dit stuk van de route. Hier gaan mensen kapot, hier staat voor velen de man met de hamer. Ja m’n benen waren zwaar, zoals ik wist dat dat ging gebeuren na meer dan 2,5 à 3 uur lopen. Maar geen pijn en ze werkten nog prima. Dus hup doorlopen. Een geweldige RMD cheerzone langs de route in het bos met een extra flesje drinken voor het laatste stukje. Enorm genoten van deze aanwezigheid die door velen denk ik wel werden gewaardeerd in dat vrij eenzame en moeilijke stuk van de route.
De tweede helft van het bos, na 34km, stonden er grote video boards langs de weg waar lopers konden worden aangemoedigd met een vooraf ingestuurde persoonlijke videoboodschap. Een heel ontroerend moment en voor het eerst tijdens de hele route werd ik wat emotioneel. Focus, ademhalen, doorlopen. Ik was er nog niet, emoties mochten na de finish wel losbarsten.
Vanaf 37/38km werd het echt pittig. De bovenbenen deden zeer, het mentale spel was nu echt begonnen. Maar ik was het bos heelhuids uit gekomen en nog steeds vol aan het genieten. De man met de hamer bleef uit en zou ook niet meer komen. Ik kon de versnelling aanhouden die ik in de tweede helft had ingezet. Nog één keer bemoedigende woorden van m’n coach. Het ging goed, ik liep prima. Dit zou lukken. Vanwege de pijn en warmte soms toch gedacht om niet meer verder te gaan. Maar dan zou ik dat hele eind voor niks hebben gelopen. Nee er was maar één optie en dat was gewoon doorgaan. Op die momenten was ik blij met mijn koppigheid; hoe moeilijker een wedstrijd zou worden, hoe harder ik er tegenin zou gaan. Dat had ik echt nodig in die laatste kilometers.
Het opdraaien van de Coolsingel was een heftig moment, ik moest echt m’n best doen om kalm te blijven en goed door te blijven lopen. Echt kippenvel. Het zou gaan lukken, m’n eerste marathon zou een feit worden!
Na een heerlijke finish kon ik me niet meer inhouden. Afgemat en emotioneel jankte ik mijzelf naar mijn medaille. Hier had ik 1,5 jaar op gewacht en hard voor gewerkt. Van blessure naar die medaille, met een totaal andere trainingsvorm die vanaf september vorig jaar langzaam werd ingesleten. De pijn in de benen die ik nu na afloop voel en de emoties en kippenvel die opspelen bij elk moment dat ik er weer aan denk. Het is het allemaal meer dan waard. Ik heb mijn eerste marathon gelopen, onderweg genoten van de geweldige sfeer die Rotterdam gecreëerd heeft en huilend de felicitaties gelezen die via social media binnen stroomden. Het is klaar, ik ben een marathonnert...

* Taperingsperiode: de periode vlak voorafgaande aan een wedstrijd waarin je de omvang van je trainingen vermindert en je je lichamelijk en geestelijk voorbereid op de wedstrijd

dinsdag 27 maart 2018

Pre-marathon gedachtespinsels


De dagen tellen snel af zo anderhalve week voor dè grote dag. Ik voel me er klaar voor, maar tegelijkertijd zit ik strak van de spanning en twijfels. Nu de marathon om de hoek staat vliegen de mails, 'laatste lange duurlopen', foto's, afhaalbewijzen en last-minute uitvallers je om de oren. Daarom neem ik vanaf vandaag bewust wat meer afstand van social media, alles om mijzelf niet gek te laten maken.


Het is nu of nooit. In de 12 dagen die ik nog heb staat maar één doel centraal: heel blijven. Een laatste spurt in de ontwikkeling naar de marathon kan niet meer worden gemaakt. Alleen maar gezond blijven. Geen blessures, niet ziek worden en kalm blijven. Vooral dat laatste gaat mij wat minder goed af. Overdag overval ik mijzelf regelmatig met allerlei gedachtes. Kan ik dit echt wel? Ik heb maar 1x 30km gelopen, niet verder. Toen had ik al twee dagen spierpijn. En daar moet straks nog zeker 12km bij! Soms ook krijg ik een spontaan euforisch gevoel, vooral tijdens mijn hardlooprondjes. Dan denk ik aan de mooie tijd op mijn eerste halve marathon van 10 maart (2:00:48). Of ik beeld mij de finish op de Coolsingel in. En als ik de beelden van de laatste jaren mag geloven, dan gaat dat laatste een hele mooie worden. Een finish die mij nog lang zal bijblijven.


Als het aan m'n coaches ligt gaat het zeker wel lukken 8 april. En met de belofte dat ik bij de finish wordt opgevangen kan ik natuurlijk niets anders doen dan die finish halen. Ik kan niet wachten om alle medelopers te ontmoeten; zij die mij via Facebook regelmatig een hart onder de riem staken en geduldig mijn vragen beantwoordden. En dan familie en vrienden, die vragen hoe het ervoor staat en mij alvast succes wensen. Die mij op de voet zullen volgen met dank aan de hedendaagse technologie. Met zo veel steun en vertrouwen kan het natuurlijk niet meer mis gaan.


En dan toch weer die twijfels. Gaat het schema mij lukken? Ga ik de finish halen? Maar ook hele praktische vragen. Wat voor weer gaat het nu worden? Wat neem ik mee aan voeding voor onderweg? Hoe moet ik in vredesnaam bij café Engels komen? Welke trein moet ik nemen? Nee nu de marathon echt nog maar een teenlengte verwijderd is, praat ik over bijna niets anders. Ik droom er zelfs van; te laat bij de start, de finish niet kunnen halen, etc. Maar gelukkig is er overdag nog genoeg afleiding; het vinden van die ene baan, het starten van een nieuwe opleiding en het weer oppakken van een andere opleiding.

En dan toch....

maandag 26 februari 2018

De eerste 30-er; Maurten sportvoeding; muziek voor cadans


Terwijl de Russische Beer ons landje terroriseert met - vooral - koude wind, mocht ik weer een stap verder in de voorbereidingen voor de marathon van Rotterdam. Afgelopen weekend was het tijd voor de allereerste 30km. Aanvankelijk zou ik een rondje Leekstermeer lopen met anderen die aan het voorbereiden zijn voor een marathon of die het gewoon leuk vinden om mee te lopen. Gezien de temperatuur en het tijdstip van de dag leek het mij verstandiger om dicht bij huis te blijven en wat later op de dag zelf een 6x5km te lopen.


Voordat ik aan mijn 30km begon heb ik natuurlijk eerst nog de nodige korte rondjes gemaakt in de afgelopen weken. Hierbij heb ik de laatste paar trainingen. vooral gewerkt aan mijn cadans. Die mocht wel wat omhoog; van 150-160 naar het liefst rond de 180. Dat is in één training wel erg goed gelukt. En wat blijkt nu de truc? Muziek! Muziek maakt het rondje niet alleen leuker als je altijd alleen traint, maar muziek kan je ook helpen om te leren een bepaald ritme aan te houden tijdens het lopen of fietsen. Zo hadden liedjes van Enrique Iglesias (Subeme la Radio, El Baño en Duele el Corazon) een perfect ritme voor die cadans van (+)180!


Terug naar die 30km van afgelopen weekend. Een mooie training om zonder muziek lange tijd onderweg te kunnen zijn, 6x hetzelfde rondje te lopen en natuurlijk om voeding te testen. Laat ik nou net in het bezit zijn gekomen van een voor mij nieuw merk: Maurten. Een poeder die je moet mengen in water. Het zit boordevol koolhydraten die snel opgenomen worden door je lichaam en verder bevat het een snufje zout. Ik heb goed geteerd op deze voeding. Over smaak valt altijd te twisten; licht zoet maar niet bepaald lekker te noemen. In tegenstelling tot de gelletjes die ik tot nu toe geprobeerd heb, heb ik geen problemen gehad met de poeder en liep ik de 30km zonder problemen. De snelste tussentijd noteerde ik zelfs op 28km! Aan de smaak moet ik wennen, maar wat mij betreft blijft Maurten onderdeel van mijn voedingsplan.


Die 30km ging trouwens niet vanzelf. Tot aan 25km liep ik prima, op wat tijdelijke pijn in de rechtervoet na. De laatste 5km voelde ik echter in de bovenbenen, heupen en billen. Huh? Ja echt, daar begon het zeer te doen op het eind! Toch de 30 afgemaakt en precies op het schema van 4,5 uur gelopen voor de marathon (inclusief de drankpostpauzes!). Eenmaal klaar was ik heel blij mijn bed te zien. Maar toch eerst flink gegeten en lekker gedoucht. De dag erna de spierpijn in de bovenbenen maar voor lief genomen. Oh en die tijdelijke voetpijn kwam door een stuk teennagel die ik kwijt ben geraakt en door een blaar die een kwart van mijn kleinste teen inneemt... Tja, moet je maar niet met andere (dikkere) sokken gaan lopen, muts!

Desondanks gaat het dus lekker! Nog minder dan 6 weken en dan mag ik mijn grote avontuur beleven! Hopelijk is het weer dan net zo mooi, maar wel een stuk warmer!


vrijdag 9 februari 2018

Hartje winter in Nederland; een nieuwe PR; Rotterdam marathon over 2 maanden!


Na lang wachten was het dan eindelijk zo ver! De afstand waarmee ik mijzelf vorig jaar in de blessure had gelopen, zou ik dan eindelijk verbreken! Die 23km staat mij nog goed bij. Wat een roteind was dat en wat was het afzien die laatste kilometers. Daarna een lange tijd niet meer fatsoenlijk kunnen lopen en noodgedwongen de marathon van Rotterdam moeten afzeggen. Maar dat was een jaar terug en nu is het 2018. Ik heb geleerd en mijzelf veel beter voorbereid dankzij de coaches van Mijn Sport Avontuur!


De omstandigheden waarin ik vorig jaar 23km liep waren toch wel anders dan afgelopen weekend. Er was een zonnetje, een aangename temperatuur, droge wegen en helemaal alleen lopen. En afgelopen weekend... tja waar we al een tijdje in zitten; dat vieze deprimerende winterweer. Deze keer was het smeltend sneeuw met her en der wat gladde stukjes. Maar gelukkig was ik niet de enige gek die besloot om 25km te gaan lopen. Met mij waren zo'n 100 anderen! Dat maakt het veel leuker om een lange afstand zonder muziek te lopen. En dat maakte ook dat ik de afstand mentaal veel beter aankon. Het tempo was prima en het was pas in de laatste paar kilometers dat ik m'n benen begon te voelen. Typische pijntjes voor als je bijna 3 uur aan het lopen bent, dat zal zo blijven, dat hoort erbij.


Ik liep de volle 25km zonder problemen en heb volop genoten onderweg. Ja het voelde wel wat zwaarder dan die 20km drie weken terug. Maar ja, het is dan ook én 5km meer én in andere omstandigheden. Die twee kletspoten die ik in de eerste kilometer al scoorde maakte het er ook niet makkelijker op. Met al dat opspattend sneeuw van medelopers kreeg ik om de haverklap een nieuwe lading sneeuw of koud water over m'n voeten. Opwarmen deden ze dus nauwelijks helaas. Ach ja, tijdens de marathon in april kan ik ook de hele weg doorweekte schoenen hebben. April doet wat 'ie wil.


Gelukkig leverde het weer de laatste weken ook mooie plaatjes op! Het was een stuk droger geworden na die 25km, waardoor ik eindelijk weer wat kiekjes wilde schieten. Bijvoorbeeld tijdens een fietstraining of een korte looptraining aan het einde van de middag / begin avond. Ik heb al een paar mooie zonsondergangen mogen zien tijdens die trainingen, veel mooier dan al die donkere, koude of natte trainingen van de afgelopen tijd. Moge het droog en aangenaam weer zijn tijdens de resterende 2 maanden voor de marathon!


woensdag 17 januari 2018

Voorpret


Ja ja, de titel van deze blog klinkt veelbelovend. De start van 2018 was dan ook fantastisch! De eerste ochtend na een - voor nieuwjaar zijnde - rustige nacht, hobbelde ik heerlijk en met een opkomende zon door de stille stad. Een goed en sinds een paar jaar ook traditioneel begin van het nieuwe jaar. Na het loopje werd het toch wel snel serieuzer; er stond nog meer op de planning voor nieuwjaarsdag!


Wat begon als een gek ideetje, werd al snel werkelijkheid. Voordat ik het wist stond ik 1 januari langs de kant van het Kardingeplas. In badpak. In de koude wind. Niet wetend hoe koud het water was. Maar daar kwam ik snel achter. Het was IJSKOUD; 4 graden. Echt, hoe die ijszwemmers dat doen is mij een raadsel. Binnen 10 seconden was het gevoel uit m'n onderbenen weg. Maar ze deden het gelukkig wel, want ik rende succesvol in én uit het water.


En alsof dat nog niet genoeg was. Nee, de nieuwjaarsduik was slechts deel 1 van mijn eerste zwemdag van het jaar. Snel met m'n maatje omkleden in wetsuit. Handschoenen en sokken aan, twee caps op, brilletje op, safeswimmer om en weer opnieuw het koude water trotseren. Tien minuten zwemmen, toen werd het echt te koud om erin te blijven. Maar wat was het vet om op nieuwjaarsdag op je rug in het buitenwater te liggen, starend naar de grijze lucht.


De tweede dag zette het waterpret vrolijk voort, maar deze keer wel in een warm zwembad. Eerst maar een eindje zwemmen en daarna de vaste prik aan aquasporten. En ja, dag drie en vier van het nieuwe jaar was ik wederom in het water te vinden. Ik kan er zo van genieten ondertussen!


Een tweede hoogtepuntje zo in de eerste weken, is toch zeker wel de lange duurloop van afgelopen zaterdag. Dat was mentaal een spannende loop voor mij. De laatste keer dat ik zo'n afstand had gelopen (toen 23km), eindigde ik met twee overbelaste kuiten bij de fysio. Ja dat wilde ik natuurlijk niet wéér meemaken! Maar het ging goed, al die langzame en frustrerende loopjes van de laatste vier maanden hebben hun prachtige vruchten afgeworpen. Ik begon fit én eindigde fit. M'n zelfvertrouwen in de marathon schoot weer een eind omhoog. Dit gaat helemaal goedkomen op 8 april in Rotterdam!


En hé, weet je wat? Ik heb geleerd om te genieten van een sukkeltempo met mijn looptrainingen. Soms hoor ik zo'n liedje onderweg wat mij echt een boost geeft. Dan beeld ik me in hoe het moet zijn om de Coolsingel op te rennen, of de finish te zien na de halve triathlon van Klazienaveen of de Challenge Almere-Amsterdam. Alleen al te bedenken dat ik dat gewoon ga halen (echt wel!) geeft me al kippenvel. Wat een tof gevoel moet het zijn om dat straks ook in het echt mee te maken!

Maar eventjes terug met de voetjes in januari. Er is nog steeds een hoop te doen. De Road is nog lang, maar de voorpret groeit met de dag. Nieuwe pr's gaan gezet worden de komende maanden; dat vooruitzicht maakt het feestje natuurlijk helemaal compleet. Let's rock on!