Marathon Rotterdam; forever in my heart

Geen woord kan omschrijven hoe fantastisch de marathon van Rotterdam voor mij was. Lachen en huilen, afzien en genieten. Heerlijk lopen maar ook hele emotionele momenten. De dag waar ik 1,5 jaar stap voor stap naar toe had gewerkt, was eindelijk aangebroken. Het ging zeker niet altijd even makkelijk en de laatste dagen waren ontzettend spannend. Maar wat was het mooi!

De week voorafgaand aan de marathon sloeg het noodlot toe. Ik kreeg griep, precies wat ik hoopte tot na de marathon uit te kunnen stellen. Koud, futloos, pijnlijke spieren en koorts. Alsof mijn lichaam mij dwong om de taperingsperiode* extra goed uit te voeren. Alsof ik nog niet gespannen genoeg was nu de wedstrijd zo akelig dicht om de hoek lag. De griep baarde mij zorgen. Wat als ik niet op tijd herstel? Nou, dan maar ziek de marathon uitlopen. Ik wilde Rotterdam niet nog een jaar uitstellen! Gelukkig begon ik me wat beter te voelen in de loop van de week en kwam de conditie weer wat terug.

Na een heerlijke nacht bij een vriendin in Gouda, was het dan eindelijk zo ver! Snel nog een ontbijtje naar binnen werken en op naar de Green Room in Brasserie Engels voor de laatste voorbereidingen. Door vertraging helaas net te laat voor de grote groepsfoto met de andere Green Room lopers, maar nog wel even kunnen genieten van hun aanwezigheid.

Bij de start begonnen de zenuwen toch echt wel te komen. Lee Towers met You Never Walk Alone, langzaam lopen naar het laatste startvak en dan 5x dat zenuwslopende aftellen. Het startschot en meteen de Erasmusbrug op. Oei toch wat te snel. Nouja maakt niet uit, na de post op 5km kon ik weer rustig in het geplande tempo komen. Kletsen in de eerste helft met medelopers, genieten van het publiek en de geweldige sfeer. En dan rond 18km één van m’n coaches zien. Super moment!

Alles liep prima de eerste helft. De benen deden het, ik had nergens last van en voelde me ontspannen. De gelletjes na 10km maar laten zitten. Het was een smeerboel geworden en met de warmte vielen ze toch een stuk slechter goed dan de laatste keren dat ik ermee getraind had. Op sportdrank en water maar verder dan. Nog voor de Slinge liep ik een blaar - gelukkig de eerste en laatste deze dag. Een pijnlijk stukje van de route, maar 3km verder voelde ik er helemaal niets meer van.

Eenmaal bij de lus bij de Slinge was er een leuke en zeer gezellige sfeer, maar wat lijkt mij dat deprimerend als je als een van de laatste lopers iedereen voorbij ziet lopen aan de andere kant en jij zelf nog die hele lus moet doen! Door de warmte waren de eersten al uitgevallen. Niet te lang naar kijken, gewoon doorlopen. Het gaat prima.

Terug op de Erasmusbrug weer een korte check met m’n coach. Zonnecrème nodig? Achteraf gezien eigenlijk wel, maar nee ik wilde toen maar één ding: doorlopen. Het ging zo lekker en ik wilde niet uit dat ritme raken. Ik zou later wel met de mogelijke gevolgen van niet tussentijds smeren dealen. De Erasmusbrug was pittig genoeg op de terugweg, maar toch liep ik er prima overheen. Op naar het Kralingse bos!

Vooraf was ik door velen gewaarschuwd voor dit stuk van de route. Hier gaan mensen kapot, hier staat voor velen de man met de hamer. Ja m’n benen waren zwaar, zoals ik wist dat dat ging gebeuren na meer dan 2,5 à 3 uur lopen. Maar geen pijn en ze werkten nog prima. Dus hup doorlopen. Een geweldige RMD cheerzone langs de route in het bos met een extra flesje drinken voor het laatste stukje. Enorm genoten van deze aanwezigheid die door velen denk ik wel werden gewaardeerd in dat vrij eenzame en moeilijke stuk van de route.

De tweede helft van het bos, na 34km, stonden er grote video boards langs de weg waar lopers konden worden aangemoedigd met een vooraf ingestuurde persoonlijke videoboodschap. Een heel ontroerend moment en voor het eerst tijdens de hele route werd ik wat emotioneel. Focus, ademhalen, doorlopen. Ik was er nog niet, emoties mochten na de finish wel losbarsten.

Vanaf 37/38km werd het echt pittig. De bovenbenen deden zeer, het mentale spel was nu echt begonnen. Maar ik was het bos heelhuids uit gekomen en nog steeds vol aan het genieten. De man met de hamer bleef uit en zou ook niet meer komen. Ik kon de versnelling aanhouden die ik in de tweede helft had ingezet. Nog één keer bemoedigende woorden van m’n coach. Het ging goed, ik liep prima. Dit zou lukken. Vanwege de pijn en warmte soms toch gedacht om niet meer verder te gaan. Maar dan zou ik dat hele eind voor niks hebben gelopen. Nee er was maar één optie en dat was gewoon doorgaan. Op die momenten was ik blij met mijn koppigheid; hoe moeilijker een wedstrijd zou worden, hoe harder ik er tegenin zou gaan. Dat had ik echt nodig in die laatste kilometers.

Het opdraaien van de Coolsingel was een heftig moment, ik moest echt m’n best doen om kalm te blijven en goed door te blijven lopen. Echt kippenvel. Het zou gaan lukken, m’n eerste marathon zou een feit worden!

Na een heerlijke finish kon ik me niet meer inhouden. Afgemat en emotioneel jankte ik mijzelf naar mijn medaille. Hier had ik 1,5 jaar op gewacht en hard voor gewerkt. Van blessure naar die medaille, met een totaal andere trainingsvorm die vanaf september vorig jaar langzaam werd ingesleten. De pijn in de benen die ik nu na afloop voel en de emoties en kippenvel die opspelen bij elk moment dat ik er weer aan denk. Het is het allemaal meer dan waard. Ik heb mijn eerste marathon gelopen, onderweg genoten van de geweldige sfeer die Rotterdam gecreëerd heeft en huilend de felicitaties gelezen die via social media binnen stroomden. Het is klaar, ik ben een marathonnert...

* Taperingsperiode: de periode vlak voorafgaande aan een wedstrijd waarin je de omvang van je trainingen vermindert en je je lichamelijk en geestelijk voorbereid op de wedstrijd