Een pittige loop, die Bommen Berendloop (Groningen) van dit jaar! De weersomstandigheden waren verre van ideaal met een extra hoge luchtvochtigheid in combinatie met zon en een zomerse temperatuur. Dat maakte de afstand extra zwaar, maar niet minder waard.
Met m'n vader als support (en voor een paar leuke kiekjes) ben ik ruim van tevoren vertrokken naar de atletiekbaan in Groningen, waar de start zou zijn. Op dat moment waren nog wat buien bezig om de omstandigheden wat zwaarder te maken en de organisatie besloot ook om de start uit te stellen met een half uur vanwege (mogelijk) onweer. Warmlopen was qua temperatuur niet nodig, maar toch even een beetje heen en weer gedribbeld, wat rek- en strekoefeningen gedaan en gebabbeld met een mede 10km-renner.
Het startschot, gegeven door niemand minder dan Margot Boer (niet gezien), kwam voor de meeste renners, inclusief mezelf, wat onverwacht. Dat leverde in ieder geval geen valse start op! Ik zat, ondanks dat ik mezelf wat meer achterin wou zetten om rustig aan te doen, vrij voorin het veld. Uiteindelijk was het niet erg, ik zat daardoor meteen al in een vrij stabiele positie. De eerste 2-3 kilometers vielen zwaar. Ik kende het parcours niet, m'n lichaam moest nog wennen aan presteren met deze weersomstandigheden en een ieniemienie stukje zandweg, inclusief boomwortels aan de zijkanten. Die kilometers waren dus vooral een mentale kwestie.
Daarna kwam de mentale uitdaging pas echt; een lang eind alleen maar rechtdoor, in een grote sliert van 10km-renners. Het flitste bij mij toen snel even door het hoofd of het niet verstandiger was geweest om de afstand om te zetten naar de 6,4km, maar daar was het al te laat voor. Dus dan maar stug doorrennen, aansluiten en optrekken aan de lopers voor me en proberen een goed tempo te vinden (wat iets boven je trainingstempo ligt).
Het keerpunt na het rechte stuk kwam als een mentale zege. Ik was ondertussen goed warm gelopen en op weg naar de 5km. Het ging nog steeds zwaar, maar toch had ik wel minder moeite dan die eerste kilometers. Ik wist dat het vanaf hier alleen maar lekkerder kon gaan. De helft zat erop toen ik het bordje passeerde en ik wist dat ik de andere helft ook wel vol kon houden. Ik probeerde me de route te herinneren zoals die op de kaart was getekend, maar het bleef bij een mislukte poging. Ook dan zit er niks anders op dan stug achter de rest aan door blijven rennen.
De laatste twee kilometers kwam ik een mannelijke mederenner tegen die zich aan mij had opgetrokken en naast me ging lopen. Even een heel kort gesprekje gehad en de tijd gecheckt. 42-43 minuten zaten we op. Het stemde mij optimistisch, er kwam weer een goede tijd aan, misschien zelfs een persoonlijk record!
Kort was ik verward toen ik de atletiekbaan weer opkwam, mijn naam werd omgeroepen en gezegd werd dat ik de finish passeerde. Hè, maar ik moest toch nog een rondje over de baan? Ik liep maar verder en keek achterom om te zien hoe anderen, die zo'n rondje hadden gedaan, finishten en de beloofde medaille en drinken kregen. Dat rondje moest dus inderdaad. Voor me zag ik de vrouwelijke mede-renner die mij aan het begin van de race had ingehaald en ik zo af en toe op een mooie afstand voor mij zag lopen. Ze was moe en de afstand tussen ons was aanzienlijk ingekort. Dat rondje op de baan was maar 400m en ik had nog een beetje over. Ik besloot te versnellen, om te proberen haar weer in te halen. En dat lukte! Toen ik aan de tweede bocht begon passeerde ik haar aan de buitenkant en wist ik haar achter me te houden. Ik wierp een blik op de wedstrijdklok en zag dat ik rond de 52 minuten zou finishen. Een toffe tijd, zeker met deze weersomstandigheden.
Eenmaal gefinisht was ik goed moe. Het sponsje en het flesje sportdrank kwamen als een geschenk uit de hemel (onderweg kreeg ik water en sponsjes, ook minigeschenkjes). De medaille was een mooie toevoeging, maar ik deed niet eens meer de moeite om die om te doen. Ik vond het prima, ik wilde gewoon lekker mijn rust pakken en thuis nagenieten van mijn prestatie en niet-persoonlijk record (nettotijd was uiteindelijk 51:58). Dit bleek dus met een brutotijd van 52:04 gewoon de 5de plek te zijn in mijn categorie (van de 62) en de 73ste plaats van álle (dus ook mannelijke) 10km-renners (in totaal 276). Echt tof om te zien wat ik in m'n mars kan hebben! Het bewijst maar weer dat ik fit ben en het is een geruststelling voor m'n zenuwen (en enthousiasme) voor de triathlon volgende week.
Geen opmerkingen:
Nieuwe opmerkingen zijn niet toegestaan.