maandag 29 mei 2017

Drenthe Loopfestijn; de eerste 10+ km wedstrijd


De leukste wedstrijden zijn soms toch wel die wedstrijden waar jij je op het laatste moment voor opgeeft. Voor de eerste keer viel ik in de categorie 'na-inschrijvers' en wel bij het Drenthe Loopfestijn in Klazienaveen afgelopen zondag.

Ik wist al wel van deze wedstrijd, maar ik zou niet gaan. Hoe moest ik in hemelsnaam in Klazienaveen komen? Het was te ver voor de fiets en het OV kost bakken met geld. Nee, ik sloeg deze dan wel over. Totdat ik ontdekte dat een vriendin van mij erheen ging met de auto en mij wel mee wilde nemen. Gezellig!

Naast op het laatste moment besluiten om mee te doen, besloot ik op locatie ook om eens wat nieuws te proberen. Het was warm weer die dag, maar ik voelde me goed en ik had er zin in. Ik twijfelde of ik 10km zou gaan lopen of toch maar de 4 mijl (6,4km). De start van de 10km was wel als laatste en of ik zo lang wilde wachten? Eigenlijk niet, maar ik vond de 4 mijl aan de andere kant ook wel weer te kort om te genieten. Nou, dan allebei maar. Waarom niet? Ik schatte dat 45 minuten voor de 4 mijl zelf én op tijd klaarstaan voor de 10km wel genoeg tijd was.

Als eerste stond dus de 4 mijl op het programma voor mij. Persoonlijk had ik liever eerst de 10km zodat ik lekker kon uitlopen op de 4 mijl. Maar goed, dan de 4 mijl als goede opwarmer gebruiken. Gewoon een lekker duurtempo lopen en me vooral proberen in te houden met de semi-automatische jacht op mijn voorgangers. Dat is redelijk gelukt. Met het warme weer was mijn ademhaling wat van slag op sommige stukjes, maar niets wat ik niet onder controle had. De vele drankposten en sponsjes nam ik onderweg dankbaar aan. Ook al was het een korte afstand, ik had het al snel behoorlijk warm. Ook de douches in de tweede helft waren erg fijn, sommige ietsje te koud maar dat is nog steeds beter dan niets! Na 34:36 minuten (14de plaats) liep ik over de mat om mijn eerste medaille te ontvangen, om in 10 minuten wat te eten en te drinken en met een nieuw startnummer aan de start van de 10km te verschijnen.

Ik was snel genoeg op de 4 mijl om op tijd aan de start van de 10km te komen én mijn ademhaling en hartslag in rust te krijgen. Toch voelde ik het wel dat ik al gelopen had toen ik de eerste kilometers aflegde. Het deed me denken aan mijn triathlon vorige week, toen ik vanuit T2 naar het hardlopen overging. Toen moest ik ook echt schakelen de eerste paar kilometers. Alleen voelde het toen toch wat minder zwaar dan tijdens deze loop. Toch kreeg ik een lekker ritme te pakken en werkte ik mezelf langzaamaan steeds verder voorin het veld. Toch wel fijn, de hele rit lang loper voor loper inhalen en zelf niet ingehaald worden! Die jacht op voorgangers waarvan je weet dat je ze aankan is toch wel iets wat ik best mis in mijn trainingen. Verder natuurlijk ook weer genieten van alle bekertjes water, sponsjes, de gezellige praatjes met twee Rode Kruis fietsers (ik mis de foto nog!) en op het laatst weer die douches. En dan toch met 55:20 minuten (12de plaats) over de finish komen! Ik had dus - ondanks de warmte - heerlijk gelopen, ook al voelde ik de laatste paar kilometers in mijn bovenbenen kruipen. Maar met een toporganisatie en die fijne en gezellige sfeer kon dat natuurlijk ook niet anders.

zondag 21 mei 2017

Yeah!!! Ik ben een (1/8)triatleet!!!


Zo, nu kan ik dan ook eindelijk zeggen dat ik mijn vuurdoop in triathlonland heb gehad! Na vele trainingen en lessen, nieuwe technieken leren en grenzen verleggen, was het tijd om mijzelf de ultieme test te geven: de 1/8-triathlon in Heerenveen!

Al de week voor D-day begonnen de zenuwen duidelijk merkbaar te worden. Ik was met mijn hoofd vaak bij de wedstrijd. Keer op keer beeldde ik me de race in. De start, de opties bij het zwemmen, de transities, hoe ik mijn plekje in het parc fermé indeel. En ik vond het gewoon ontzettend spannend! Nog niet eerder heb ik zo lang naar een bepaald moment toe gewerkt. Nog niet eerder heb ik zo veel geïnvesteerd voor een wedstrijd. En dan heb ik het niet alleen over de materiële kosten.

M’n zenuwen bereikten een hoogtepunt op de dag voor de wedstrijd. Ik werd er fijn aan herinnerd dat ik een vrouw ben, iets waar ik totaal niet op had gerekend. Paniek! Wat nu? Veel overleggen, veel adviezen vragen hoe anderen hiermee omgaan en uiteindelijk toch mijn besluit kunnen maken wat te doen. En uiteraard 10x je tassen controleren of je écht alles hebt ingepakt! (voor de volgende tri toch echt maar naar een transition bag kijken…). Achteraf was dit allemaal natuurlijk niet nodig geweest.

Alles ingepakt en klaar voor gebruik!
Na een korte, onrustige nacht was het dan eindelijk zo ver! Rustig opstaan, nog even ontbijten en dan is het tijd om de auto in te pakken en naar locatie te gaan. Onderweg nog wat praten en wat lachen, maar vooral ook nerveus zijn. Wat stond mij te wachten? Hoe zag de locatie er eigenlijk uit en hoe werkte alles eigenlijk? Dat ging gelukkig veel eenvoudiger dan ik dacht. Ik meldde me zonder problemen aan en ik slaagde met vlag en wimpel voor de fiets(helm)APK.

Oke, ik was binnen in het parc fermé. Het was tijd om mijn plekje in te richten. Ik had die al snel gevonden en het was ook redelijk makkelijk te herkennen. Ik werd in de wedstrijd zelf ook heel goed geholpen door het roepen van Carolien – bedankt meid!! Ik was er al heel vroeg, dus eenmaal klaar borg ik de resterende spullen op die ik niet meer nodig had en keek ik naar het zwemmen en fietsen van de 1/16. Uiteindelijk toch maar weer teruggegaan en m’n wetsuit aangetrokken voor mijn eigen wedstrijd.

Spanning voorafgaand aan de wedstrijd...
Helaas, ik had me verkeken op de tijd. Het duurde toch wat langer dan ik dacht om alles aan te trekken en op te doen. Tegen de tijd dat ik in het water was, had ik nog maar een minuut om te wennen aan de 17,5 graden. Daar ging ik spijt van krijgen...

Bij de start een gedwongen schoolslag (links-midden)
En daar had ik helaas helemaal gelijk in. Vanaf de eerste seconde al had ik mijn ademhaling niet onder controle. En die kreeg ik ook maar niet onder controle. Ik moest terugvallen op een schoolslag met hoofd boven water. Balen!!! Hier had ik niet al die grenzen voor verlegd en angsten voor overwonnen! Hier had ik niet al die keren voor getraind! Maar er zat voor mij echt niets anders op. Elke poging om onder water te kunnen gaan werd harteloos afgestraft door het temperatuurverschil tussen lucht en water of door een golfje. Alles behalve een lekkere start dus en daarnaast ook nog een zware zwemproef door de weerstand van mijn wetsuit. Om het toch wat positief te houden, ik heb wel een goede oriëntatie oefening gehad. De laatste paar honderd meter zag ik weinig meer door een mistlaagje in m’n bril. Tja, die was ook niet voor boven water zwemmen ontworpen…

Met een handje op de kant gekomen en snel door naar de fiets
Gelukkig, de zwemproef zat erop! Vanaf nu kon ik er echt voor gaan. Met een handje op het kantje gekomen (en een stukje knie blauw laten kleuren) en snel doorrennen naar m’n fiets. Ondanks dat ik het niet had geoefend ging het helemaal gesmeerd, je wetsuit al rennend zo veel mogelijk uittrekken. Die lag dan ook snel naast mijn fiets. Ook de sokjes aantrekken was geen probleem, ook al had ik niet de moeite genomen om m’n voeten een beetje af te drogen. Hup zonnebril en helm op, startnummer om, fiets pakken en vertrekken!

Na een fijne T1 snel door naar het parcours
Ai, het inklikken liep niet goed. De schoenen waren wat gladder dan dat ik gewend was. Ik zat dus te stuntelen, maar uiteindelijk lukte het. Om dan (eindelijk) te beseffen dat ik de eerste afslag van de route al had gemist. Shit! Omdraaien dan maar, maar ook dat liep niet lekker. Ik had een voet op de grond nodig voor wat bijsturing. Proberen uit te klikken en ook dat lukte niet meer met die paar km/h snelheid die ik nog had. Dan weet je wat er gaat komen, een innige en pijnlijke omhelzing met de grond. Maar hé, door die val was ik wel weer uitgeklikt. Top! Opstaan, omdraaien en weer opstappen dan maar. Klikken ging nu wel goed en na dit domme momentje was ik eindelijk op weg. Ik hield me niet in en zocht een zo lekker mogelijk tempo. Daarmee toch nog een aantal anderen ingehaald – en yeah, de afstand tussen mij en mijn voorganger(s) goed genoeg ingeschat om niet te stayeren! 18km later wist ik probleemloos af te stappen voor de tweede wissel.

Geen genade op de fiets, volle gas om tijd goed te maken
Ik zat er eindelijk een beetje goed in, ook al was mijn ademhaling het er nog niet helemaal mee eens. Ach het was maar een korte afstand en het is niet erg om wat moe te zijn na het fietsen, toch? Maar 5km hardlopen, dat kan ik prima. T2 verliep zonder problemen, behalve dan het mini-gevechtje met mijn hardloopschoenen. Kennelijk had ik mijn snelveters te strak afgesteld voor -natte- sokken en het duurde voor mijn gevoel dan ook vrij lang voordat ik m’n voeten er eindelijk in had. Daarna kon ik eindelijk beginnen aan de loopproef.

Snel met de fiets de wisselzone weer in (ja je kan echt rennen op wielerschoenen)
Eindelijk! Mijn sterkste onderdeel! Maar gadverdamme, die eerste meters blijven nog altijd zwaar na een rondje (stevig) fietsen. Heel even was ik bang dat het lopen mij toch minder makkelijk zou afgaan dan gedacht. Maar uiteindelijk wist ik een aardig ritme te pakken. Even een klein vervelend stukje halverwege de ronde, toen merkte ik dat ik toch echt moe begon te worden – of eigenlijk al wel was. De eerste ronde was ook echt een soort verkenningsronde met verrassingen. De leukste verrassing kwam toch wel bij het indraaien van de volgende ronde, waarbij ik snel een blik kon werpen op de finishklok. Had ik dat goed gezien? Was ik nog niet eens een uur bezig? M’n horloge, die heel vrolijk voor de sier aan m’n pols zat – weer eens vergeten aan te zetten – bevestigde het. Ja, ik had binnen een uur gezwommen, gefietst, twee keer gewisseld en de eerste van de drie hardlooprondes erop zitten. Nice! Die verrassing – en nu ik het loopparcours kende – maakte de laatste twee rondes opeens een stuk minder zwaar. Er zou een mooie tijd uitkomen, het enige wat ik moest doen was blijven rennen.

De loopproef bestond uit drie rondes afwisselend asfalt en zandpad
En dat blijven rennen kan ik wel! Na het vervelende slingerpaadje voor de derde keer te hebben gelopen wist ik dat het nu een kwestie was van uitlopen. Een versnelling of sprintje zat er echt niet meer in. Mooi, dan heb ik goed hard gewerkt! Opgelucht over de finish, het was klaar. En het allereerste waar ik aan dacht was: WC! Het was nodig en ik moest ook best wel! Daarna was het toch echte opluchting en ontspanning. Lekker nagenieten en alle tijd nemen om m’n spulletjes weer op te ruimen en na te praten met bekenden.

Ik had eigenlijk wel een andere reactie van mezelf verwacht... Echt zo’n overweldigende trots of blijdschap. In plaats daarvan stond ik gewoon koeltjes mijn eigen race te beoordelen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was! Maar ik was dan nog wel blij genoeg om zonder twijfel te kunnen zeggen dat ik genoten heb en dat ik verslaafd ben aan deze sport.

De geweldige trots en blijdschap kwam trouwens wel hoor. Thuis, toen ik alles had opgeruimd en echt tot rust kwam (shit, ik begon die val toch wel te voelen!). Ik heb gewoon mijn eerste triathlonnetje gedaan! Ik heb na maanden werken mijn eerste grote doel gehaald! En ondanks een moeizame eerste deel is het toch best goed gegaan! Dit is er eentje voor in de boeken. Ik weet zeker dat ik deze nooit meer ga vergeten! En dat geweldige gevoel wat ik nu heb als ik hieraan terugdenk… Die neem ik mee naar alle wedstrijden die nog komen gaan!


zondag 14 mei 2017

500 dagen sporter!


Precies 500 dagen geleden ging ik 's ochtends de deur uit voor mijn allereerste hardlooprondje. Het was de eerste ochtend van 2016, een heerlijk rustige en mooie vrijdagochtend. Het zonnetje scheen, de temperaturen waren aangenaam warm voor de tijd van het jaar en iedereen lag nog op één oor. Die ochtend liep ik mijn eerste 4 kilometers terwijl ik de opdrachten van de PolitieConditie App op mijn mobiel volgde. Moe, maar voldaan kwam ik na een minuut of 35-40 weer thuis. Ik wist niet of ik het ook echt leuk vond, maar dat ik me nu eens echt lekker moe voelde was een mooie ervaring. Daar wilde ik het voorlopig wel vaker voor doen.

Ik had toen nooit kunnen bedenken dat sport zo belangrijk voor mij zou worden als dat het nu ondertussen is. Ik wilde gewoon eens 'lekker' moe zijn en beter slapen en ik hoopte dat via sport te bereiken. Dat is gelukt en als bonus begon ik me ook zelfverzekerder te voelen. Vanaf die 1 januari 2016, 500 dagen geleden, was het hardloopvirus dus geboren. Na mijn eerste wedstrijd in april dat jaar was het definitief dat hardlopen een blijvertje is. Maar dat het zou uitbreiden naar triathlon? Nee joh, dat is gekkenwerk! Dat zou ik nooit kunnen, drie sporten achter elkaar in één wedstrijd!

Maar toch doe ik dat nu wel. Nog maar 6 dagen en dan doe ik eindelijk mijn eerste, lang verwachte, wedstrijd. Voor het eerst heb ik zo veel bewust geïnvesteerd in een wedstrijd. Voor het eerst het eerst heb ik er zo lang bewust naar toe gewerkt. Gewoon bijna 8 volle maanden! De zenuwen zitten er dus flink in (en soms de twijfels ook)!

Triathlon Heerenveen wordt voor mij heel speciaal op verschillende manieren. Het is de allereerste triathlon van waarschijnlijk nog vele die zullen volgen. Het is de tijdelijke eindbestemming na 8 maanden bewust werken, angsten overwinnen en grenzen verleggen. Deze weg naar 20 mei heeft al zo veel moois aan mij laten zien. Ik heb al zo veel mogen leren en ontdekken en ik heb geweldige mensen mogen ontmoeten! Ik durfde me steeds meer open te stellen voor nieuwe uitdagingen en nu doe ik dingen waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze ooit zou doen. Wat een enorm verschil met 500 dagen geleden! En wat maakt dat mij een blij mens!

Ik zeg; op naar de 1000!