maandag 29 mei 2017
Drenthe Loopfestijn; de eerste 10+ km wedstrijd
De leukste wedstrijden zijn soms toch wel die wedstrijden waar jij je op het laatste moment voor opgeeft. Voor de eerste keer viel ik in de categorie 'na-inschrijvers' en wel bij het Drenthe Loopfestijn in Klazienaveen afgelopen zondag.
Ik wist al wel van deze wedstrijd, maar ik zou niet gaan. Hoe moest ik in hemelsnaam in Klazienaveen komen? Het was te ver voor de fiets en het OV kost bakken met geld. Nee, ik sloeg deze dan wel over. Totdat ik ontdekte dat een vriendin van mij erheen ging met de auto en mij wel mee wilde nemen. Gezellig!
Naast op het laatste moment besluiten om mee te doen, besloot ik op locatie ook om eens wat nieuws te proberen. Het was warm weer die dag, maar ik voelde me goed en ik had er zin in. Ik twijfelde of ik 10km zou gaan lopen of toch maar de 4 mijl (6,4km). De start van de 10km was wel als laatste en of ik zo lang wilde wachten? Eigenlijk niet, maar ik vond de 4 mijl aan de andere kant ook wel weer te kort om te genieten. Nou, dan allebei maar. Waarom niet? Ik schatte dat 45 minuten voor de 4 mijl zelf én op tijd klaarstaan voor de 10km wel genoeg tijd was.
Als eerste stond dus de 4 mijl op het programma voor mij. Persoonlijk had ik liever eerst de 10km zodat ik lekker kon uitlopen op de 4 mijl. Maar goed, dan de 4 mijl als goede opwarmer gebruiken. Gewoon een lekker duurtempo lopen en me vooral proberen in te houden met de semi-automatische jacht op mijn voorgangers. Dat is redelijk gelukt. Met het warme weer was mijn ademhaling wat van slag op sommige stukjes, maar niets wat ik niet onder controle had. De vele drankposten en sponsjes nam ik onderweg dankbaar aan. Ook al was het een korte afstand, ik had het al snel behoorlijk warm. Ook de douches in de tweede helft waren erg fijn, sommige ietsje te koud maar dat is nog steeds beter dan niets! Na 34:36 minuten (14de plaats) liep ik over de mat om mijn eerste medaille te ontvangen, om in 10 minuten wat te eten en te drinken en met een nieuw startnummer aan de start van de 10km te verschijnen.
Ik was snel genoeg op de 4 mijl om op tijd aan de start van de 10km te komen én mijn ademhaling en hartslag in rust te krijgen. Toch voelde ik het wel dat ik al gelopen had toen ik de eerste kilometers aflegde. Het deed me denken aan mijn triathlon vorige week, toen ik vanuit T2 naar het hardlopen overging. Toen moest ik ook echt schakelen de eerste paar kilometers. Alleen voelde het toen toch wat minder zwaar dan tijdens deze loop. Toch kreeg ik een lekker ritme te pakken en werkte ik mezelf langzaamaan steeds verder voorin het veld. Toch wel fijn, de hele rit lang loper voor loper inhalen en zelf niet ingehaald worden! Die jacht op voorgangers waarvan je weet dat je ze aankan is toch wel iets wat ik best mis in mijn trainingen. Verder natuurlijk ook weer genieten van alle bekertjes water, sponsjes, de gezellige praatjes met twee Rode Kruis fietsers (ik mis de foto nog!) en op het laatst weer die douches. En dan toch met 55:20 minuten (12de plaats) over de finish komen! Ik had dus - ondanks de warmte - heerlijk gelopen, ook al voelde ik de laatste paar kilometers in mijn bovenbenen kruipen. Maar met een toporganisatie en die fijne en gezellige sfeer kon dat natuurlijk ook niet anders.
zondag 21 mei 2017
Yeah!!! Ik ben een (1/8)triatleet!!!
Al de week voor D-day begonnen de zenuwen duidelijk merkbaar
te worden. Ik was met mijn hoofd vaak bij de wedstrijd. Keer op keer beeldde ik
me de race in. De start, de opties bij het zwemmen, de transities, hoe ik mijn
plekje in het parc fermé indeel. En ik vond het gewoon ontzettend spannend! Nog
niet eerder heb ik zo lang naar een bepaald moment toe gewerkt. Nog niet eerder
heb ik zo veel geïnvesteerd voor een wedstrijd. En dan heb ik het niet alleen
over de materiële kosten.
M’n zenuwen bereikten een hoogtepunt op de dag voor de
wedstrijd. Ik werd er fijn aan herinnerd dat ik een vrouw ben, iets waar ik
totaal niet op had gerekend. Paniek! Wat nu? Veel overleggen, veel adviezen
vragen hoe anderen hiermee omgaan en uiteindelijk toch mijn besluit kunnen
maken wat te doen. En uiteraard 10x je tassen controleren of je écht alles hebt
ingepakt! (voor de volgende tri toch echt maar naar een transition bag kijken…).
Achteraf was dit allemaal natuurlijk niet nodig geweest.
Na een korte, onrustige nacht was het dan eindelijk zo
ver! Rustig opstaan, nog even ontbijten en dan is het tijd om de auto in te
pakken en naar locatie te gaan. Onderweg nog wat praten en wat lachen, maar
vooral ook nerveus zijn. Wat stond mij te wachten? Hoe zag de locatie er
eigenlijk uit en hoe werkte alles eigenlijk? Dat ging gelukkig veel eenvoudiger
dan ik dacht. Ik meldde me zonder problemen aan en ik slaagde met vlag en
wimpel voor de fiets(helm)APK.
Alles ingepakt en klaar voor gebruik! |
Oke, ik was binnen in het parc fermé. Het was tijd om
mijn plekje in te richten. Ik had die al snel gevonden en het was ook redelijk makkelijk
te herkennen. Ik werd in de wedstrijd zelf ook heel goed geholpen door het
roepen van Carolien – bedankt meid!! Ik was er al heel vroeg, dus eenmaal klaar
borg ik de resterende spullen op die ik niet meer nodig had en keek ik naar het
zwemmen en fietsen van de 1/16. Uiteindelijk toch maar weer teruggegaan en m’n
wetsuit aangetrokken voor mijn eigen wedstrijd.
Spanning voorafgaand aan de wedstrijd... |
Helaas, ik had me verkeken op de tijd. Het duurde toch
wat langer dan ik dacht om alles aan te trekken en op te doen. Tegen de tijd
dat ik in het water was, had ik nog maar een minuut om te wennen aan de 17,5
graden. Daar ging ik spijt van krijgen...
Bij de start een gedwongen schoolslag (links-midden) |
Met een handje op de kant gekomen en snel door naar de fiets |
Na een fijne T1 snel door naar het parcours |
Geen genade op de fiets, volle gas om tijd goed te maken |
Snel met de fiets de wisselzone weer in (ja je kan echt rennen op wielerschoenen) |
De loopproef bestond uit drie rondes afwisselend asfalt en zandpad |
Ik had eigenlijk wel een andere reactie van mezelf
verwacht... Echt zo’n overweldigende trots of blijdschap. In plaats daarvan stond
ik gewoon koeltjes mijn eigen race te beoordelen. Alsof het de normaalste zaak
van de wereld was! Maar ik was dan nog wel blij genoeg om zonder twijfel te
kunnen zeggen dat ik genoten heb en dat ik verslaafd ben aan deze sport.
De geweldige trots en blijdschap kwam trouwens wel hoor.
Thuis, toen ik alles had opgeruimd en echt tot rust kwam (shit, ik begon die
val toch wel te voelen!). Ik heb gewoon mijn eerste triathlonnetje gedaan! Ik heb
na maanden werken mijn eerste grote doel gehaald! En ondanks een moeizame
eerste deel is het toch best goed gegaan! Dit is er eentje voor in de boeken.
Ik weet zeker dat ik deze nooit meer ga vergeten! En dat geweldige gevoel wat
ik nu heb als ik hieraan terugdenk… Die neem ik mee naar alle wedstrijden die
nog komen gaan!
zondag 14 mei 2017
500 dagen sporter!
Precies 500 dagen geleden ging ik 's ochtends de deur uit voor mijn allereerste hardlooprondje. Het was de eerste ochtend van 2016, een heerlijk rustige en mooie vrijdagochtend. Het zonnetje scheen, de temperaturen waren aangenaam warm voor de tijd van het jaar en iedereen lag nog op één oor. Die ochtend liep ik mijn eerste 4 kilometers terwijl ik de opdrachten van de PolitieConditie App op mijn mobiel volgde. Moe, maar voldaan kwam ik na een minuut of 35-40 weer thuis. Ik wist niet of ik het ook echt leuk vond, maar dat ik me nu eens echt lekker moe voelde was een mooie ervaring. Daar wilde ik het voorlopig wel vaker voor doen.
Ik had toen nooit kunnen bedenken dat sport zo belangrijk voor mij zou worden als dat het nu ondertussen is. Ik wilde gewoon eens 'lekker' moe zijn en beter slapen en ik hoopte dat via sport te bereiken. Dat is gelukt en als bonus begon ik me ook zelfverzekerder te voelen. Vanaf die 1 januari 2016, 500 dagen geleden, was het hardloopvirus dus geboren. Na mijn eerste wedstrijd in april dat jaar was het definitief dat hardlopen een blijvertje is. Maar dat het zou uitbreiden naar triathlon? Nee joh, dat is gekkenwerk! Dat zou ik nooit kunnen, drie sporten achter elkaar in één wedstrijd!
Maar toch doe ik dat nu wel. Nog maar 6 dagen en dan doe ik eindelijk mijn eerste, lang verwachte, wedstrijd. Voor het eerst heb ik zo veel bewust geïnvesteerd in een wedstrijd. Voor het eerst het eerst heb ik er zo lang bewust naar toe gewerkt. Gewoon bijna 8 volle maanden! De zenuwen zitten er dus flink in (en soms de twijfels ook)!
Triathlon Heerenveen wordt voor mij heel speciaal op verschillende manieren. Het is de allereerste triathlon van waarschijnlijk nog vele die zullen volgen. Het is de tijdelijke eindbestemming na 8 maanden bewust werken, angsten overwinnen en grenzen verleggen. Deze weg naar 20 mei heeft al zo veel moois aan mij laten zien. Ik heb al zo veel mogen leren en ontdekken en ik heb geweldige mensen mogen ontmoeten! Ik durfde me steeds meer open te stellen voor nieuwe uitdagingen en nu doe ik dingen waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze ooit zou doen. Wat een enorm verschil met 500 dagen geleden! En wat maakt dat mij een blij mens!
Ik zeg; op naar de 1000!
Abonneren op:
Posts (Atom)