zondag 27 mei 2018

Triathlon Heerenveen 2018

Foto van de organisatie
Eindelijk was het weer zo ver! De start van het nieuwe triathlonseizoen. Net als vorig jaar, toen ik mocht debuteren in deze prachtige sport, trapte ik af met een 1/8 in Heerenveen. Op het programma stond 500m zwemmen, 18km fietsen en 5km hardlopen. In tegenstelling tot vorig jaar stond ik er nu heel anders in met ook hele andere weersomstandigheden.

Voorbereiding
Kort na de marathon van Rotterdam was ik alweer te vinden in het zwembad, op de fiets of in m'n loopschoenen. Het herstel van dit eveneens mooie evenement verliep voorspoedig. Na twee weken werkte ik weer de schema's af van Mijn Sport Avontuur, ter voorbereiding op het triathlonseizoen.

Net als vorig jaar kreeg ik ook dit jaar een subtiele, doch overduidelijke reminder van mijn lichaam dat ik een vrouw ben. Het zal natuurlijk ook weer eens niet. Aanpassen dan maar en wat extra's aan onder m'n trisuit voor 'ongelukjes'. Niet ideaal voor op de fiets - ik brak een ongeschreven regel van comfort en heb daar achteraf ook de prijs voor betaald met schuurplekken. Afijn, het was dat of de wedstrijd afzeggen en dat laatste kan natuurlijk niet.

D-day voorbereidingen
Zoals elke wedstrijd, begin ik met het opstellen van een uitgebreide lijst om in te pakken en door minstens 3 andere triatleten te laten controleren of ik niets vergeten ben. Om vervolgens weer te gaan krassen of dingen toe te voegen. Toch gelukt om mijn tas enkele uren voor de wedstrijd naar tevredenheid te hebben ingepakt. Niks vergeten, fiets in topconditie en de strategie voor de wedstrijd in m'n hoofd.

Wisselzone - toen alles nog netjes was en klopte
Na inschrijving meteen door naar de wisselzone om daar alles klaar te zetten. Dan begint het toch echt wel te kriebelen hoor, helemaal als je de deelnemers van de 1/16 al ziet zwemmen! Gelukkig hoefde ik niet lang te wachten met zelf te water gaan om in te zwemmen. Jezus wat was dat even wennen zeg, de eerste keer zonder wetsuit. Koude shock, naar adem happen en 5 minuten gebruiken om te wennen. Daarna gelukkig toch nog wat in kunnen zwemmen.

Eenmaal gewend voelde het water eigenlijk best lekker
Zwemmen
Voor het zwemmen had ik mijzelf aan de buitenzijde geplaatst zodat ik - hopelijk - het grote geweld in de groep zou ontwijken tijdens de eerste 100m. Dat is gelukt, ik zwom zelfs zo recht dat ik halverwege aardig moest bijsturen om de boei strak te kunnen ronden. Helaas was eerst hard van start gaan en daarna rustig doorzwemmen niet goed gelukt. Te veel buiten adem van de snelle start waardoor ik een paar slagen echt complete rust moest vinden voordat ik weer verder kon. Misschien toch maar wat rustiger starten de volgende keer, anders ben ik al kapot voordat ik uit het water ben.

Zwemstart; ik ben de blote arm helemaal rechts
T1 - wissel van zwemmen naar fietsen
Na 10:45 minuten zat de zwemproef er weer op. Niet wetende hoe ik ervoor lag in vergelijking met de rest van het veld (de 9de zwemtijd van de 23 vrouwen in mijn categorie), ging ik ervoor in de wissel. Wat ik zelf kon voorbereiden en trainen ging best goed, alleen m'n horloge werkte niet helemaal mee. Dan maar zonder eigen tussentijden en hartslagverloop. Helaas was er één dingetje wat ik niet in de hand had en wat mij veel tijd heeft gekost in de wissel. De derailleur van mijn fiets was innig met de derailleur van een andere fiets. Het kostte best wat tijd om die relatie te verbreken zonder schade, maar het lukte uiteindelijk wel en ik kon op weg naar de fietsproef

Oei, wat keek ik ernstig maar ik was alleen bezig met m'n badmuts verwijderen
Foto van John Veenstra
Fietsen
Vanaf dit punt in de wedstrijd was het de bedoeling om rust te vinden in hartslag en ademhaling. Voor de halve triathlon in Klazienaveen en Almere was het belangrijk mijzelf niet op te blazen omdat het lekker en moeiteloos lijkt te verlopen. Helaas was deze oefening finaal mislukt en fietste ik rond met een gemiddelde hartslag van 170. Een parcours met wat meer bochten, waarvan een paar scherpe. Maar ook tussen het mooie groen in de omgeving van Oranjewoud en Katlijk. Eventjes een lichte irritatie over iemand die voor mij vol in de rem ging voor een bocht die ik met een hogere snelheid ook wel kon nemen en ik daardoor ook vol in de rem moest (en ik ben al zo voorzichtig - en ja ik had netjes zo'n 12-15m afstand). Maar verder over het fietsen zelf wel tevreden. Zo goed mogelijk getankt onderweg want het was warm en ik had de voeding wel nodig voor het lopen.

Foto van John Veenstra
T2 - wissel van fietsen naar lopen
Voor mijn gevoel was het fietsen echt traag gegaan, maar dat viel best mee met 36:20 minuten. Dat verklaart misschien de hartslag ook wel die zo hoog bleef. Het voelt ook enorm tegenstrijdig om extreem langzaam te gaan fietsen tussen alle anderen die echt strijden voor een mooie tijd. De wissel bereikt, het was tijd om de wedstrijd af te maken met het onderdeel waar ik vaak nog wel winst wist te halen: hardlopen. Helaas weer pech in deze wissel, iemand anders had zijn fiets in mijn stalling geparkeerd. Ik moest er maar naast parkeren, maar wel dwars over mijn handdoek met mijn spulletjes erop. Crisis, dat kostte veel tijd om de fiets stabiel kwijt te kunnen en m'n loopschoenen eronder vandaan te frutselen. Ik wilde maar één ding: gaan en afmaken. De sokken lagen klaar voor dit onderdeel, maar ik negeerde ze en besloot dat ik ook wel zonder ze kon. Uiteindelijk na 4:11 minuten toch onderweg met de benenwagen.

Lopuhh dan!
Hardlopen
Zoals verwacht kon ik met het lopen de verloren tijd weer een beetje goedmaken. Het schema had ik naast mij neergelegd, ik liep puur op gevoel. Het was warm, het parcours vond ik zwaar met het stukje off-road in de eerste helft van de ronde. Daarna werd het gelukkig wat makkelijker met schelpenpaden. Het was zeker niet het snelste parcours wat ik gelopen heb (dat geldt ook voor het fietsen), maar ik wist ondanks dat heel stabiel mijn twee rondes te lopen. Ook al was ik heel vermoeid, ik kon mijn gekozen tempo vasthouden en daarmee nog een paar anderen inhalen. Dat was mijn sterke punt, stabiel in mijn tempo blijven terwijl ik zelf ook flink vermoeid ben. Dat kon ik ook in Rotterdam. Zo voelde het lopen trouwens ook, alsof ik de laatste 5km in Rotterdam opnieuw deed.

Foto van John Veenstra
Na 1:17:06 was ik over de eindstreep. Het zat er weer op en achteraf gezien was ik maar een minuutje langzamer dan mijn debuut vorig jaar (met een ander loop- en fietsparcours). En dat terwijl ik wel op alle drie de onderdelen mijn tijden heb aangescherpt. Zo zie je maar weer dat een snelle wissel cruciaal kan zijn in deze sport.

Ik ben best tevreden met deze warme weersomstandigheden. Maar ook gemengde gevoelens omdat mijn grote doel met deze wedstrijd niet was gelukt: rust vinden in hartslag en ademhaling. Het is niet erg, dit hoort er ook bij en ik heb weer veel geleerd van deze wedstrijd. Het zijn gemengde gevoelens die achterblijven maar wel op een positieve manier. Ik neem het mee in de aanloop naar mijn eerste halve triathlon op 15 juli in Klazienaveen. Op naar de kwart in Groningen over drie weken!