Dat was de titel van een korte film die ik vandaag in het provinciehuis kon bekijken. Een film van het Drentse platteland, een film over mensen die niet heteroseksueel zijn. Anders. Een tranentrekker als je het snapt, als je zelf ook anders bent.
De film was gemaakt in het teken van het provinciale project 'Regenboog cultuurweek' in oktober dit jaar. Drenthe, de eerste regenboogprovincie van Nederland, had opdracht gegeven om de film te maken. Centraal thema is de acceptatie van homo's, lesbiennes, biseksuelen en transgenders. De film speelt hier op met het verhaal van de 14-jarige Alex die worstelt met zijn genderidentiteit. Hij is transgender en ondervindt veel problemen als het gaat om de acceptatie daarvan. Zijn familie vindt het moeilijk om zijn genderidentiteit te accepteren en hij krijgt rare blikken van de buitenwereld. Want Alex was eigenlijk het 14-jarige meisje Alexandra, die zich niet als een meisje voelde. Alleen met Hendrik, de zwager van zijn zus, kon Alex het echt goed vinden omdat die hem wel accepteerde als transgender. Maar als Alex dan te horen krijgt dat Hendrik en zijn zus gaan verhuizen naar de stad, wordt weer eens duidelijk waar hij zo mee worstelt.
In de 15-20 minuten speeltijd heeft deze film mij wel een traantje doen wegpinken. Hoewel bij mij de sociale acceptatie er is van degene die weten hoe ik werkelijk ben, word ook ik dagelijks geconfronteerd met dat ik 'anders' ben. Ik ken het gevoel wat Alex had, de wereld die zo veel nadruk legt op een man-vrouw relatie en op seks. Ook ik voel me niet thuis in die stereotypie en draag een afkeer voor die constante nadruk op het 'normale'. Mij interesseert seks niet en ik hoef er ook niet mee geconfronteerd te worden alstublieft. Kinderen hoef ik ook niet, maar ik vind het wel heel leuk om met ze te spelen en ze dingen te leren. Maar daar houdt het op. Een zoen op de wang of op de mond is prima, maar houd je tong binnenboord en ga niet verder dan een kus of een knuf. Als ik dat aan je geef, dan houd ik van je op mijn eigen manier. Dan ben je voor mij een belangrijk en speciaal iemand. Dan voel ik me vertrouwd en veilig bij jou.
Wat extra pijn doet voor mij is dat 'mijn' geaardheid nog steeds achterwege blijft. En als iemand als ik wel eindelijk de moed heeft om zich uit te spreken, is de kans ontzettend groot dat je wordt gezien als een gek. Of iemand die gewoon niet weet waar die het over heeft. Of iemand die met een goede vrijpartij wel geholpen kan worden. Of iemand die een besmettelijke ziekte heeft. Of iemand die niet moet leven, maar gewoon zelfmoord moet plegen.
Extra pijn doet het ook dat niet alleen mensen buiten de LGBT community zulke opmerkingen maken. Ook binnen de LGBT community zelf is de acceptatie van aseksuelen ver te zoeken. En ook met de Regenboog cultuurweek van Drenthe is het weer eens duidelijk dat de wereld van aseksuelen net zo onzichtbaar is als de criminele onderwereld waar de politie geen grip op kan krijgen. Aseksuelen zijn niet zo snel te herkennen aan uiterlijkheden en ook niet aan gedrag in de dagelijkse praktijk. Pas als het intiem wordt kan de aseksueel zich gaan laten zien en zelfs dan zijn er genoeg die een vrijpartij maar nemen om zijn of haar partner een plezier te doen of uit angst om verlaten te worden omdat diegene 'anders' is. Ik ben er trots op dat mijn provincie aandacht besteedt aan de acceptatie van mensen die homo, lesbienne, bi of transgender zijn. Maar deze trots draagt een triest randje, een gevoel van buitengesloten worden. Een gevoel wat mij even beving bij het zien van de zeer herkenbare film Anders...
Wanneer beginnen we met de acceptatie van mensen die in geen van de vijf 'bekende categorieën' vallen? Ook zij bestaan en zoeken sociale acceptatie. Wij zijn niet gek of ziek. Wij bestaan. Wij zijn Anders.
Wil je meer weten over aseksuelen? Kijk dan eens op de website van Werkgroep Aseksualiteit of AVEN.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten