Gisteravond ben ik weer eens in open water wezen zwemmen, deze keer mede als voorbereiding voor de crosstriathlon van Gasselte. Locatie was dan ook het Nije Hemelriek bij Gasselte, where the magic happens.
Bij aankomst zag ik al dat het een hele andere ervaring zou worden dan wat ik tot nu toe gewend ben bij het open water zwemmen. Het zwemwater was hier van betere kwaliteit en dat schrok mij toch wel wat af. Ik ben gewend om geen klap te zien onder water. Het water waar ik in heb gezwommen laat je tasten in het duister, geeft niks prijs aan wat er allemaal in zit of hoe diep het is. Dat was deze keer wel anders. In dit water had je zicht.
Mooi toch? Kan je lekker naar de bodem staren en je verwonderen over de details en wat er allemaal leeft. En juist dat schrok mij af en liet mij terugvallen in die angstige gevoelens die ik een tijdje terug achter me dacht te hebben gelaten. Ik vond het eng om in het water te gaan en het liefst ging ik eigenlijk helemaal niet. Maar ik vond niet dat ik die optie had.
Zolang ik maar niet al te diep ging was het nog te doen voor mij. Dus lekker in het gedeelte waar het water een zandkleurige gloed had en kniediep was. Heel voorzichtig durfde ik de stap te zetten naar heupdiep / nek-diep water met een mooie tropisch-achtige lichtblauwe kleur. Het was een smalle strook met een steil aflopende zandbodem. Daarna kwam het grote donkerblauwe gat waar de bodem enkele tientallen meters onder je lag. Ik had even wat tijd nodig om de stap te nemen en daar boven water wat te zwemmen.
Ik had nog veel meer moed nodig om daar kopje onder te gaan en de wereld onder water te ervaren. Dat ik dingen kon zien onder water vond ik behoorlijk eng. Nog enger dan de eerste keer dat ik in het Baggelhuizerplas kopje onder ging. Daar zag je tenminste niks. Uiteindelijk waagde ik me er toch aan om vervolgens verbaasd te zijn dat ik alleen maar die donkerblauwe kleur zag. Totdat mijn zwemmaatje voor me zag zwemmen. Ja het water was zeker helder, ik zag haar scherp onder water. Na die ervaring durfde ik wat vaker en langer onder water te gaan. Zelfs nog een klein stukje echt gezwommen en niet krampachtig te poedelen. Daarna vond ik het wel weer goed. Ik was bekaf en in de war, nu nog steeds. Het was eng, spannend, maar ook wel weer mooi.
Ik besefte me die avond dat ik in een soort waan heb geleefd in het open water zwemmen. Als ik maar niets kon zien onder water, dan was er ook niets onder water. Zoals een klein kind omgaat met angsten. Zoals ik zelf omging met de angst om onder water te zijn en te kijken tijdens mijn zwemlessen. Met het open water zwemmen zal ik mentaal dezelfde stappen gaan zetten als die ik in het zwembad al heb gezet. Ik ken de route, ik weet wat mij te wachten staat. Ik weet dat zolang ik iemand naast me heb, dat ik dit kan en dat ik zal wennen. Binnenkort kom ik dus weer terug!
