Zo, nu kan ik dan ook eindelijk zeggen dat ik mijn
vuurdoop in triathlonland heb gehad! Na vele trainingen en lessen, nieuwe
technieken leren en grenzen verleggen, was het tijd om mijzelf de ultieme test
te geven: de 1/8-triathlon in Heerenveen!
Al de week voor D-day begonnen de zenuwen duidelijk merkbaar
te worden. Ik was met mijn hoofd vaak bij de wedstrijd. Keer op keer beeldde ik
me de race in. De start, de opties bij het zwemmen, de transities, hoe ik mijn
plekje in het parc fermé indeel. En ik vond het gewoon ontzettend spannend! Nog
niet eerder heb ik zo lang naar een bepaald moment toe gewerkt. Nog niet eerder
heb ik zo veel geïnvesteerd voor een wedstrijd. En dan heb ik het niet alleen
over de materiële kosten.
M’n zenuwen bereikten een hoogtepunt op de dag voor de
wedstrijd. Ik werd er fijn aan herinnerd dat ik een vrouw ben, iets waar ik
totaal niet op had gerekend. Paniek! Wat nu? Veel overleggen, veel adviezen
vragen hoe anderen hiermee omgaan en uiteindelijk toch mijn besluit kunnen
maken wat te doen. En uiteraard 10x je tassen controleren of je écht alles hebt
ingepakt! (voor de volgende tri toch echt maar naar een transition bag kijken…).
Achteraf was dit allemaal natuurlijk niet nodig geweest.
 |
| Alles ingepakt en klaar voor gebruik! |
Na een korte, onrustige nacht was het dan eindelijk zo
ver! Rustig opstaan, nog even ontbijten en dan is het tijd om de auto in te
pakken en naar locatie te gaan. Onderweg nog wat praten en wat lachen, maar
vooral ook nerveus zijn. Wat stond mij te wachten? Hoe zag de locatie er
eigenlijk uit en hoe werkte alles eigenlijk? Dat ging gelukkig veel eenvoudiger
dan ik dacht. Ik meldde me zonder problemen aan en ik slaagde met vlag en
wimpel voor de fiets(helm)APK.
Oke, ik was binnen in het parc fermé. Het was tijd om
mijn plekje in te richten. Ik had die al snel gevonden en het was ook redelijk makkelijk
te herkennen. Ik werd in de wedstrijd zelf ook heel goed geholpen door het
roepen van Carolien – bedankt meid!! Ik was er al heel vroeg, dus eenmaal klaar
borg ik de resterende spullen op die ik niet meer nodig had en keek ik naar het
zwemmen en fietsen van de 1/16. Uiteindelijk toch maar weer teruggegaan en m’n
wetsuit aangetrokken voor mijn eigen wedstrijd.
 |
| Spanning voorafgaand aan de wedstrijd... |
Helaas, ik had me verkeken op de tijd. Het duurde toch
wat langer dan ik dacht om alles aan te trekken en op te doen. Tegen de tijd
dat ik in het water was, had ik nog maar een minuut om te wennen aan de 17,5
graden. Daar ging ik spijt van krijgen...
 |
| Bij de start een gedwongen schoolslag (links-midden) |
En daar had ik helaas helemaal gelijk in. Vanaf de eerste
seconde al had ik mijn ademhaling niet onder controle. En die kreeg ik ook maar
niet onder controle. Ik moest terugvallen op een schoolslag met hoofd boven water.
Balen!!! Hier had ik niet al die grenzen voor verlegd en angsten voor overwonnen!
Hier had ik niet al die keren voor getraind! Maar er zat voor mij echt niets
anders op. Elke poging om onder water te kunnen gaan werd harteloos afgestraft
door het temperatuurverschil tussen lucht en water of door een golfje. Alles
behalve een lekkere start dus en daarnaast ook nog een zware zwemproef door de
weerstand van mijn wetsuit. Om het toch wat positief te houden, ik heb wel een
goede oriëntatie oefening gehad. De laatste paar honderd meter zag ik weinig
meer door een mistlaagje in m’n bril. Tja, die was ook niet voor boven water
zwemmen ontworpen…
 |
| Met een handje op de kant gekomen en snel door naar de fiets |
Gelukkig, de zwemproef zat erop! Vanaf nu kon ik er echt
voor gaan. Met een handje op het kantje gekomen (en een stukje knie blauw laten
kleuren) en snel doorrennen naar m’n fiets. Ondanks dat ik het niet had
geoefend ging het helemaal gesmeerd, je wetsuit al rennend zo veel mogelijk
uittrekken. Die lag dan ook snel naast mijn fiets. Ook de sokjes aantrekken was
geen probleem, ook al had ik niet de moeite genomen om m’n voeten een beetje af
te drogen. Hup zonnebril en helm op, startnummer om, fiets pakken en
vertrekken!
 |
| Na een fijne T1 snel door naar het parcours |
Ai, het inklikken liep niet goed. De schoenen waren wat
gladder dan dat ik gewend was. Ik zat dus te stuntelen, maar uiteindelijk lukte
het. Om dan (eindelijk) te beseffen dat ik de eerste afslag van de route al had
gemist. Shit! Omdraaien dan maar, maar ook dat liep niet lekker. Ik had een
voet op de grond nodig voor wat bijsturing. Proberen uit te klikken en ook dat
lukte niet meer met die paar km/h snelheid die ik nog had. Dan weet je wat er
gaat komen, een innige en pijnlijke omhelzing met de grond. Maar hé, door die
val was ik wel weer uitgeklikt. Top! Opstaan, omdraaien en weer opstappen dan
maar. Klikken ging nu wel goed en na dit domme momentje was ik eindelijk op weg.
Ik hield me niet in en zocht een zo lekker mogelijk tempo. Daarmee toch nog een
aantal anderen ingehaald – en yeah, de afstand tussen mij en mijn voorganger(s)
goed genoeg ingeschat om niet te stayeren! 18km later wist ik probleemloos af
te stappen voor de tweede wissel.
 |
| Geen genade op de fiets, volle gas om tijd goed te maken |
Ik zat er eindelijk een beetje goed in, ook al was mijn
ademhaling het er nog niet helemaal mee eens. Ach het was maar een korte
afstand en het is niet erg om wat moe te zijn na het fietsen, toch? Maar 5km
hardlopen, dat kan ik prima. T2 verliep zonder problemen, behalve dan het
mini-gevechtje met mijn hardloopschoenen. Kennelijk had ik mijn snelveters te
strak afgesteld voor -natte- sokken en het duurde voor mijn gevoel dan ook vrij
lang voordat ik m’n voeten er eindelijk in had. Daarna kon ik eindelijk
beginnen aan de loopproef.
 |
| Snel met de fiets de wisselzone weer in (ja je kan echt rennen op wielerschoenen) |
Eindelijk! Mijn sterkste onderdeel! Maar gadverdamme, die
eerste meters blijven nog altijd zwaar na een rondje (stevig) fietsen. Heel
even was ik bang dat het lopen mij toch minder makkelijk zou afgaan dan
gedacht. Maar uiteindelijk wist ik een aardig ritme te pakken. Even een klein vervelend
stukje halverwege de ronde, toen merkte ik dat ik toch echt moe begon te worden
– of eigenlijk al wel was. De eerste ronde was ook echt een soort
verkenningsronde met verrassingen. De leukste verrassing kwam toch wel bij het
indraaien van de volgende ronde, waarbij ik snel een blik kon werpen op de
finishklok. Had ik dat goed gezien? Was ik nog niet eens een uur bezig? M’n
horloge, die heel vrolijk voor de sier aan m’n pols zat – weer eens vergeten
aan te zetten – bevestigde het. Ja, ik had binnen een uur gezwommen, gefietst,
twee keer gewisseld en de eerste van de drie hardlooprondes erop zitten. Nice!
Die verrassing – en nu ik het loopparcours kende – maakte de laatste twee
rondes opeens een stuk minder zwaar. Er zou een mooie tijd uitkomen, het enige
wat ik moest doen was blijven rennen.
 |
| De loopproef bestond uit drie rondes afwisselend asfalt en zandpad |
En dat blijven rennen kan ik wel! Na het vervelende
slingerpaadje voor de derde keer te hebben gelopen wist ik dat het nu een
kwestie was van uitlopen. Een versnelling of sprintje zat er echt niet meer in.
Mooi, dan heb ik goed hard gewerkt! Opgelucht over de finish, het was klaar. En
het allereerste waar ik aan dacht was: WC! Het was nodig en ik moest ook best
wel! Daarna was het toch echte opluchting en ontspanning. Lekker nagenieten en
alle tijd nemen om m’n spulletjes weer op te ruimen en na te praten met
bekenden.
Ik had eigenlijk wel een andere reactie van mezelf
verwacht... Echt zo’n overweldigende trots of blijdschap. In plaats daarvan stond
ik gewoon koeltjes mijn eigen race te beoordelen. Alsof het de normaalste zaak
van de wereld was! Maar ik was dan nog wel blij genoeg om zonder twijfel te
kunnen zeggen dat ik genoten heb en dat ik verslaafd ben aan deze sport.
De geweldige trots en blijdschap kwam trouwens wel hoor.
Thuis, toen ik alles had opgeruimd en echt tot rust kwam (shit, ik begon die
val toch wel te voelen!). Ik heb gewoon mijn eerste triathlonnetje gedaan! Ik heb
na maanden werken mijn eerste grote doel gehaald! En ondanks een moeizame
eerste deel is het toch best goed gegaan! Dit is er eentje voor in de boeken.
Ik weet zeker dat ik deze nooit meer ga vergeten! En dat geweldige gevoel wat
ik nu heb als ik hieraan terugdenk… Die neem ik mee naar alle wedstrijden die
nog komen gaan!
